Alle inzendingen over plooibaarheid

Liefde is plooibaar, je kunt er niet mee bouwen – wel erop bouwen.…

Ondanks hij haar eens met liefde bedekte Haar dienstige volle lichaam prees Haar beminde en plooibaarheid hem niet deerde Onderging zij dat de tijd zich tegen haar keerde Zijn niet aflatend minachting altijd weer tergend Maakte haar onzeker soms zelfs bang Noopte haar schoonheid te verbergen Hunkerde zij naar liefde haar levenslang…

zij is een dame haar in juiste coupe perfect gekleed van top tot teen lichtvoetig schrijdt zij door de dagen heen zo denkt men want uiterlijk is schijn haar lijf vooral gekleed verwijst naar een maatje meer naar een nog niet vervlogen jeugd plooibaar kwetsbaar in haar eigen wereld…

geef het maar een naam desnoods een gezicht noem het alles behalve gegrond en droog je ‘was’ in jouw heden zodat ‘is geweest’ van kleur verschiet strijk valse vouwen in het plooibare goed drapeer je ramen met schone schijn noem het jouw waarheid maar laat het vooral mijn verleden zijn…

onbeweeglijk als stilstaand water van een meer wisselend als het weer van inktzwart tot helderblauw van spiegelglad water tot plooibare rimpelingen kleverig warm stroperig bijna flikflooierig snijdend scherp koud bewust van de diepte onder je als koele zijde zo nu en dan waar je overheen glijdt door land omringd…

Dezelfde koppen in de zon, ik haat de feest- gezindheid waarin dit hypocriete groepje te genieten staat, mijzelf het meest omdat ik prooi en plooibaar ben geweest. --------------------------- uit: 'Plejaden', 1992.…

Moeder strijkt zijn hemden aandachtig gebogen over de plooibaarheid. Intussen slaat leven een bladzij om. Bij de achterdeur ligt het scharnierpunt.…

hoe je weet dat zij het is zij het zoetste smaakt haar aanblik het innerlijk vervult met mateloos geluk nog nooit eerder losgemaakt Gisteren schiep het verlangen naar wat onmogelijk lijkt Morgen is maar een idee het bestaat nu niet plooibaar als water en zacht op zoek naar het laagste punt verdampt, vriest vast aan de hoogste toppen…

hoe je weet dat zij het is zij het zoetste smaakt haar aanblik het innerlijk vervult met mateloos geluk nog nooit eerder losgemaakt Gisteren schiep het verlangen naar wat onmogelijk lijkt Morgen is maar een idee het bestaat nu niet plooibaar als water en zacht op zoek naar het laagste punt verdampt, vriest vast aan de hoogste toppen…

zijn eigenlijke behuizing buiten de dictionaire om van zijn onbehagen als een inktmop die allang bekend was voor hij werd gemorst op de korst van brood kruimels waarmee het spoor duister werd en alle papegaaien zijn verwend werd de ruimte van de aan mij toegeschreven tijd verlengd Tussen twee oogopslagen in wordt papier plissé en plooibaar…

Ik was meer mens,minder plooibaar in verdriet, de beleving was intens, bakens in verschiet, ik zie het niet. Maar ik heb vaak immens gedicht, helpt dat in een spontaan gericht? niet ieder punt was raak, ik zag het niet.…

Vier mannen gingen haar voor, Broers waren het van elkaar En ook van haar die Voor haar geboorte De zachte tijd had uitgekozen, De harde lijnen om de kaken Die mannen doorgaans typeren Werden toen zij ter wereld kwam Vervangen door lijnen van zachtheid En plooibaarheid met altijd een Glimlach van oor tot oor - Van het begin…

takken het land had zo zijn eigen geschiedenis onder mij ontsprong een hele mooie lis de natuur had het voorjaar al te pakken de kerk bleek plots mijn allerbeste maat na twaalf slagen werd ik minder zichtbaar en werd er niet gespot over mijn lichaam ​​​​​met touw en schaar wist mijn schepper wel raad daarmee maakte hij mij steeds meer plooibaar…

inktmop die bestemd was voor een originele opening als hij werd gemorst Met de kruimels brood verdiende hij de korst, tot het duister weer lichter werd, zijn papegaaien hebben zich tegen hem gekeerd in de ruimte van het woord met zijn toegeschreven tijd verlengd tussen twee vingeraanslagen door wordt het niemandsland flexibel en plooibaar…

taalgrens om, een eigen punt te maken als inktmop voor hij werd gemorst inkt gedoopt in korsten brood de kruimels waarmee het spoor van licht verduisterd waaraan de papegaaien zijn verwend wat de ruimte van het woord van de toegeschreven tijd verlengd tussen twee oogopslagen en pennenstreken, bewerkt het niemandsland flexibel en plooibaar…

nog niet gehad nu ik aan de grens gekomen ben de grens van mijn menselijke gevoeligheid ziedaar de anatomie van een crisis wat een buitenkans moest zijn werd een hel zo het hoge woord is eruit zonder janken verschepen of krimpen niet afhaken nu de terugkeer van de neanderthaler wordt verwacht we lachen samen lachen we om de eindeloze plooibaarheid…

Mooie sensuele, plooibare mond, vol melodieuze klanken, schaterend soms. Volle rode lippen gerond in stille lach, steeds wisselend van vorm, vol kleur. Zo soepel, warm glanzend, speels lokkend. Je vochtige tong streelt de gewelfde ronding van de half geopende lippen. Daartussen, tanden, hard parelend wit, haast voelbaar.…

In de ruimte galmt soms welluidend zingen; stemmen luiden plooibaar: wijd, dan weer nauw. De toog noodt met glanzende lach tot drinken, warm dampend, opwekkend: één in genot. Letterkunde mag in de kast blinken. Gesprekken, ernstig of vermakelijk zot hoor je moedig, ontspannen weerklinken; verdraagzame vrijheid is hun gebod.…

koude lucht de vriesganzen trekken gakkend over het glasheldere meer, de stilte zwijgt en luistert naar lege lucht, dode wind ik hoor een fluiten tussen de dennen kruisbekken verknagen zich aan lariks het voelt eigenlijk alsof wij overbodig zijn met ons lawaai, ook als we zwijgen als het graf, raven maken zwarte sneeuw plooibaar…

Ze blijken plooibaar en onbetrouwbaar. Waren de dagen niet kil en lichtloos? De weg te gaan geen lint van leegte?…

‘t Er viel ‘ne keer een bladjen op het water ‘t Er lag ‘ne keer een bladjen op het water En vloeien op het bladje dei dat water En vloeien dei het bladjen op het water En wentel-winkelwentelen in ‘t water Want ‘t bladje was geworden lijk het water Zo plooibaar en zo vloeibaar als het water Zo lijzig en zo lustig als het water Zo rap…