Alle inzendingen over rite de passage

het verdriet is niet te stelpen soms ze haalt het deksel van het verleden af ze reist terug naar zoekgeraakte mensen ze zweeft van herinnering naar herinnering beelden van geliefden varen stil voorbij een vage kinderstem op de achtergrond haar rite de passage brengt haar thuis…

de liefde rite de passage gemaakt voor de valkunstenaar van de bovenste plank getooid met vleugels van glas zweeft ze in breekbare smeltende tijd om hemel en aarde te bewegen geluidloos wekt ze transparante zielen voor de overtocht een trage reis die hen dalend vanaf Eros naar het eiland van het broze einde brengt…

hij reist af de uitgebluste Dood een trage rit naar Nergensland even maar kijkt hij om naar wat was heb geen angst fluistert hij voor wat komen gaat het goede staat je te doen…

de Dood met hoed getooid kantelt in de tollende wind weggaan is een beetje sterven op ieder uur en op elke plek gaat iets van jezelf verloren…

wanneer het oude niet meer is en het nieuwe nog niet bestaat groeit de turbulente chaos zoals de wind zich het sterkst toont in de ring van het oog van de orkaan…

Dood vertrekt een trage rit naar Nergensland hij kijkt achterom de goede Dood en ziet het verleden heb geen geen angst fluistert hij voor de toekomst…

…tadam Rit te ke tit te ke me Boem-pats!…tadam Rit te ke tit te ke me ktieke ktieke ktieke -ktiesss Boem-pats!…tadam ktieke ktieke tkieke Rit te ke tit te ke me Boem-pats!…tadam ktieke ktiesss Rit te ke tit te ke Rit te ke tit te ke Rit te ke tit te ke Patseklats!…

Als ketens draag ik de dagen door de hardnekkige nevel van het heden waar ik de weg nu mis en het spoor een smalle plank is. Naar beneden, door het moeras, worden mijn gedachten week en vloeibaar zoekend naar het laagste punt waar de versluierende pijn en een glimlach ondraagbaar geen ruimte word gegund Mijn gelaat, slechts penseelstreken…

het rode zwart van oude pijn verscheurt het hart van wie niet zijn met trager bloed dat zwaarder stroomt dan zoet dat nog van leven droomt ontsteekt de vlam die gaf en nam de rode gloed die nooit meer kwam…

In het voorbijgaan zette je met krijt geheime tekens: driehoeken, andrieskruisen, gevleugelde pijlen, ogen. Ongemerkt bleef weinig. Eén teken stond jaren later nog onder een raam, gered door de vensterbank - een golflijn, getrokken zonder te bukken. Zo klein was je toen zag je nu. -------------------------------- Uit: 'Gedichten 1938…

In de passage krijgt de klank en hoog weergalmen en omlaag een fluistering tussen de voeten over het graniet; rode hartkamer die in elleboog met drie uitmondingen de stad geniet.…

ter rouw ter tafel het brood gedeeld het stilzwijgen onopgesmukt men tilt elkaar baarvoets stille rites ijlend van bed naar altaar doorzichtig treedt men in elkaar op plaatsen waar men zichzelf niet kent het behelzen met voorraadkasten en rantsoen brood en water voor het leven wat zout op de huid en het ongezegde in de gebaren als…

ik weet alleen niet zo goed welke de fastlane of toch achteruit Speedy gonzalez hittepetit het lid heel stevig op de neus tussen haar dolby stereo nu alles kits achter de rits van god los noes stiefkind en baby in het weeshuis van de hits…

Eer hij ‘t snapte, was het te laat, want na al die gezonde ritten werd geknipt in zijn levensdraad. Komend van die hoge top stond hij nooit meer op.…

Of een passage uit het eerste lied. Ik zie het nu, ik zag het niet.…

het meest afgelegen eiland ter wereld stormen, hoge golven en rotsen onmogelijk te omarmen, een passage door de diepte van verwijdering het einde van zee en aarde, verdwenen in een horizon met gekartelde rand…

Al maak ik met de metro duizend ritten, Bij elke rit ben ik correct gekleed. De pantalon blijft stevig om mijn reet, Dat van ‘No pants today’ zie ik niet zitten. Nooit zal ik meedoen aan die flauwekul, Ik ga niet in de metro als jan lul.…

In de wachtkamer is er maar één geluid: ik – frunnik aan mijn rits.…

door de rimpelingen van tijd schuimt nostalgie in golven van passage het verleden zwelgt in geuren van kindertijd beelden ooit in tastbaarheid gepresenteerd ingekrast in tijd van geheugen grove sporen van onuitwisbaarheid in strelingen van zwoegen doorzeefd van nostalgische gebaren…

maken graag een rit hopende dat ze niet klem komen te zitten…

rivier van liefde omcirkelt hen die dolende zijn brengt ze liefdevol dichter waar kleuren geen naam dragen gezangen onovertroffen zijn schoonheid 'n serene rust uitstraalt is het de rivier van liefde die hen overtuigde van de passage daar valt de puzzel op zijn plek…

Versluiering van zonnetijd die lichtjaren niet hindert het is een oneindige passage. Stille verwondering over het onmetelijk universum waar mijn ogen naar reiken. Me dan afvraag is daar ook leven zoals wij dat kennen hier in ons aardse bestaan.…

Wanneer je rijst eet met een speld en elke korrel telt telt alleen nog dat moment, de smaak van niet gekend is wat je hele leven kwelt.…

Het leven is als een achtbaan als je genoten hebt van de rit is het niet erg dat hij vanzelf tot stilstand komt…

Muziek, zeg je, Alleen maar muziek Wil ik horen, Niet die vlakke stem Met saaie woorden Waarin de logica Alleszins redelijk lijkt - Maar geef me de noten Van jouw onnavolgbare melodie, Geef me je klanken Die op en neer gaan, Die levensecht klinken, Waar geen woord meer aan tippen kan - Muziek, zeg je, Geef me alleen je muziek…

ver van het wereldse lawaai loopt de jongen met bel en lantaarn naast de priester door de donkere velden naar een stervende vrouw voor de laatste sacramenten de roep van een kraanvogel breekt door de duisternis rites de passage vergeten beelden in zwart en wit het leven de kunst van schaduw en licht…

Een secretaresse uit Grazen Die ontkleedde zich in twee fasen Want in een flits Ze pakte de rits De rest zal je dus niet verbazen.…

Er staat voor vandaag een vlakke rit op het programma maar saai zal het zeker niet worden aldus Herbert drs.…

zo benauwd de wandelgangen van de trein naar leiden spanning om te snijden bij mariahoeve is toen opgevangen de stad ligt helemaal plat steek de brand in je van nelle sirenes dienders gaan meteen af enige vrijplaats in de stad in de passage moet je zijn ssst niet verder vertellen je staat daar nog paf één groot rookgordijn…

Romeinse en barbaarse steden waar het paleis van wellust mij verder duwt naar een punt achter het verleden maar tegendraadsheid komma’s spuwt Laat mij hier mijn dromen dromen tussen het wit van de volle maan over de bloemen en de bomen bomen niet doelloos sterven maar verder gaan Als penseelstreken zijn jouw blikken over het doek van mijn passage…