Alle inzendingen over schaatser

Krakende, kronkelende aders doorsnijden het koude land zwarte diepten tegen het scherpe wit diep gebogen dans ik in jouw ritme uitzicht op je strakke kont spannende spieren blij dat ik niet voor maar achter je rij!…

het winterse land rust onder een wit tapijt sneeuwklokjesstil scherpe klanken weergalmen weids dragen zijn blik verder dan het dwalen…

Soms vriest het weer zo helder dat de schaatser die ik ben de snaren van het ijs laat zingen tot in de horizon van glas aldoor beentje over door het glas zoals ooit eerder altijd weer de metalen zon achter de zilverbloemen op het raam in mij doorstoot en mij hier fotografeert.…

De schaatser, diep in warme kleren opgeborgen, hoort slechts het hoge zingen van zijn schaatsen, het donkere ijs dat hol en grommend kraakt, hij is een zwarte stip, verloren in een oneindigheid, door een felle zon pijnlijk wit gemaakt.…

De snelle schaatser viel In het startschot Juridisch terug geschoten Publiekelijk uitgefloten Hij passeerde glad Vergeten een blauwe lijn…

In z'n oude dorp Strijkt koude oostenwind over Wit bevroren land Turfkachel ontdooit het raam Zie de eerste schaatser gaan…

Het leek een goldrush voor de USA Nu zijn de schaatsers boos en ontevreden Ze worden gepasseerd en weggereden Waar ligt het aan, ze hebben geen idee Bij elke start weer luidkeels uitgezwaaid En daarna door ons in het pak genaaid.…

Ik word vanmorgen maar Moeilijk wakker - mijn Ik wil wel, maar mijn Hoofd wil niet in deze Wereld van graniet Waar elke warmte wordt Tenietgedaan en waar elke Sprankeling van hoop als Een zacht veertje wordt Weggeblazen alsof het er Nooit geweest is - heb ik Me nu daadwerkelijk vergist, Of komt het doordat mijn Hoofd vol zit…

De schaatsers uit Amerika zijn snel, maar ook hun roem is maar van korte duur. Al rij je duizend rondjes in een uur, records van vroeger zijn niet meer in tel. Zal ooit de mens het winnen van de klok en komt men eerder aan dan men vertrok?…

Die schaatsers zijn verrekte eigenwijs, Dat volk begeeft zich constant op glad ijs.…

De zomer is er voor wie houdt van heet, de herfst voor wie graag paddenstoelen eet, en schaatsers moeten het met winter doen. Maar jonge minnaars zijn voortdurend smoor; verzaligd zoenen zij seizoenen door.…

Al werd het van de schaatsers wel verwacht Toch hadden zij geen zin de vlag te dragen Daar zij met vlag en wimpel wilden slagen Op hun Olympische medaillejacht. Dus gaat die vlag straks voor henzelf in top Dan pas zien zij naar onze driekleur op.…

Maar nee, de schaatser schaatst zoals gewoon. Het is gezeur, geklets, gestook, geëmmer. Wanneer hij stopt bepaalt de Beer van Lemmer.…

Draaiend en krassend maken de schaatsers etsen in rossig zonlicht. Traag verdwijnt de zon: oranje nevels stijgen in het kale bos.…

meer dan een nacht ijs met ijzige wind als een lint door een kil Hollands landschap de lange afstand-schaatsers tot gerief? Zal zijn regeerperiode kort of lang van duur zijn?…

de top van de berg wiegt als een slaperige reus van noord naar zuid van oost naar west wiegt hij een halve slingerbeweging per seconde heen en weer de trillingen zingen een lied van een schaatser in de verte op het ijs nee de reus snurkt niet…

Zo´n naamgrap is wat flauw, dat weet ik wel, maar mijn geëtter komt door een gezwel dat hij die Jumbo schaatsers aan wou smeren. Ik dacht wat lult die Jillert toch zwart-wit. Maar hij denkt ook zwart-geel die kankerpit.…

Jeen van de Berg de laatste trofee van de ijzeren schaatsers. Schaatsten de ham voorbij en op ijzeren benen beenden ze voort door het kluut. Het klunen en kleumen zat in hun botten en beenderen. Hun geraamten en gruzelementen blijven altijd overeind als een porceleinen kopje in Grootvaders kast.…

krakend vriezen sloten toe een schaatser scherp zijn streken nog draagt het riet de kragen rijp en is glad ijs verzekerd maar onder sneeuw spriet vorstbestendig groen luidruchtig schikken vogels zich in paren het is niet sluipend of opzichtig dat gevoel onder de huid de lente komt van binnenuit…

Zij twee zijn nu In 'n frivole bui Vreemd Normaal dansen ze Alleen maar zo Muziek stak 's nachts hun vlam Na vier jaar weer aan en Vuurde hen de piste op Voor 'n schijnbare gezondheidskür Temperament smolt Hun verlangen om Tot 't ticket voor De wereld van opluchting In volle bloei Daar aangekomen Blijkt hun roes vrij uniek…

Kris - Kras - Kris - Kras - Op bevroren sloot en plas, glimt ijs als zwart glas Kris - Kras - Kris - Kras - De noorderwind pal tegen Schaatser Jan kromt de rug De ijzers kerven korte halen In stug ritme almaar door Kris - Kras - Kris - Kras - Langs dijk of boerderij Een berijpt paard briest Dor riet kraakt en knakt Wie schaatst, ziet…

nooit had hij durven denken na een nacht van zwoele pret 't begon met champagne in te schenken en te ontwaken in een vreemd bed spijtgevoelens kwamen dra zijn gedachten aan het dwalen, wakker worden met een kater, zijn stommiteiten achterhalen struikelend over woorden… wegdraaiende ogen… in een hoekje gekropen… bang van wat moet komen…

Het ijs spiegelt twijfel een schaatser zakt er door de zon zwemt voor zich uit. Winter (haiku) Besneeuwde velden wissen bevroren sporen geen voet aan de grond. Winterblues (tanka) De liefde duurt kort het vergeten gaat langzaam de nacht is inktzwart de tuin wordt alsmaar witter mascara loopt langs mijn wangen…

Wie is Jan B. wel niet met zijn verwijten Dat Koreanen hondeneters zijn? Want ik herinner mij (ik was nog klein) Wat dingen bij het eten die niet slijten. Het was - als ik te laat kwam - eeuwig zonde: Had ik de hond weer in de pot gevonden.…

leeg en wit is de vlakte ontdaan van alle opsmuk en waan een straffe noordooster haalt uit met ijzige adem vaal schijnt de zon een gelig winterlicht waarin warmte wordt gemist een schaatser tart de elementen krast langs het riet voorbij blik op oneindig een gedachte in de kop de elfstedentocht dan zegt hij stop…

mijn Elfstedentocht palen zijn geslagen om waterverzet te vertragen ijs te laten leven en met zicht op de finish de Bonkefeart waar het koperen kleuren zonnedalen de eenzame molen hemels doet bestaan wij koek en zopiekraampjes zalig geurend hartverwarmend doen verrijzen tochtrijders pijn en vermoeidheid vergeten in het helpend Fries schaatsers…

ijs in het schilderij als witte pels onder schaatsers die compositie is een begaafd portretkunst zij scherpt het hoofd bladstilte sijpelt ijl binnen als warme stippen schaduw trekt blijmoedig over het platteland dat uitgeslapen ligt velden vormen fietstochten langs een rustig bestaan en brengen appels mee blaren helen…

mis de ochtendrijp in roze tinten bij een rood omkranste zon het ongerepte witte landschap waar de stilte krakend klonk grijze buien met hun sluiers sneeuw die dansen op de wind krasse schaatsers langs de strakke kragen riet verglijdend in het verre niets eens zal de vorst zijn winterse entree gaan maken anders zal de lente nooit…

verschillende tijden irriteerde iedereen een oorsprong in techniek of fabriek kreeg in deze agrarische gemeenschap geen handen op elkaar lichtschuwe activiteiten in vervallen en afgelegen stallen lagen meer voor de hand een kleine bijverdienste op het toch al schrale platte land was een buitenkans toen het ging vriezen en schaatsers…

ik zag dat zij lachte maar haar ogen ijsden het landschap met een strakke noordoostenwind zacht zong het riet langs de oevers het verdriet over zomer en zon in een winterse ritmiek weer glijden krassend de gebogen lijven in de luwte van de kant hand op de rug de ander even rust in onpeilbaar zwart komt de schaatser zich…