Alle inzendingen over schrijven lijden ontmoeten alleen warmte nood antwoorden vragen

Schrijven is soms lijden de nood om niet alleen te blijven. In eenvoud warmte zoeken uw stem te kunnen voelen. Slagpennen zinnen breken, medeklinkers spreken. Ruis die wil genezen, antwoorden ontmoeten, heropleven…

Het perkament van handen, dor en droog van leeftijd, kennen geen tijd, worden niet node gemist. Wie vangt hier al het lijden, een aanraking aan de eenzaamheid? Is het daar, een helder antwoord, een open vraag, zich vastgrijpend in betekenis. Ik zal er zijn, over ouderdom waken: oude handen, rustend in jonge.…

Interesse, warmte straalt uit woorden vormen zinnen 'n herkennen Luisteren 't ontdekken gevoel op één lijn Ontmoeten in taal klank verhaal Zoveel vragen evenzovele antwoorden ooit ...…

oh leven, dwing mij breng mij in nood verdruk mij en ontredder mij. Dan zal ik doen wat uit nood en lijden geboren wordt. ik beloof dat ik in dat hete vurige helse moment weer een daad van passie pleeg en mezelf eindelijk weer eens echt herken. maar elke keer krijg ik als antwoord op mijn bede van dwang. Lijd niet. je bent vrij!…

vraag me niet wat ik het mooiste aan je vind ik zou je het antwoord schuldig blijven want jij vind ik het mooiste aan jou vraag me niet of ik je woorden kan toedichten want ik zou in de hoogste hoogten moeten schrijven vraag me of ik je liefheb en ik antwoord ja…

Ik probeer alleen nog maar te vechten en te vechten. Maar sommige vragen blijven onopgelost. Ik wacht op antwoorden. Ik ben me van het leven bewust en zou niet willen verdwijnen. zo overleef ik in het labyrint dat word beheerst door lijden.…

as zonder dat ik het wil weten vraag ik waar we in geloven maar het antwoord dat je fluistert zal het vuur voor altijd doven zonder dat ik het wil schrijven vinden woorden hier hun zin want de schuld ligt bij ons beiden met het einde als begin en je warmt je koude voeten tevergeefs aan wat er is waar eens de liefde woonde rest alleen…

Het is het woordje waarvan ik geniet rustig, vertel je mij je gedachten een gevoel dat me toch raakt onbekend, maar recht door zee Eerlijk over dat wat jij dan ziet woorden, die de pijn verzachten kort, vooral hoe je dan tegen me praat maar het antwoord kreeg ik helaas niet mee!…

Warmte, een arm om mij heen Een drukke winkelstraat Regen, terwijl de zon schijnt Vragen, geen antwoorden Hoeft niet Morgen weer Nu alleen genieten van de zon die ons verwarmd en ons geluk wenst PROOST…

Dronken van verlangen Tollend op mijn benen Nuchter in een klap Nu je bent verdwenen De vraag is of je terug komt Het antwoord ken ik niet De toekomst brengt de waarheid Het heden alleen verdriet Ik zoek alleen de warmte En jouw armen om me heen Dan pas kan ik zeggen Ik ben niet meer alleen…

Ik Oma van een super lief mensenkind Vroeg mij of ik in haar vrienden boekje Wilde schrijven De vraag was wat wil je worden Mijn antwoord: Ik wil: Ik ben Zijn Niet worden maar gewoon Zijn Zijn Wie Ik ben Steeds meer…

Aan lijden en dood, aan alle stervelingen, de vele hemels. Aan de geliefde van het moment, aan alle geliefden hoe ook. Aan iedere ontmoeting met of zonder antwoorden.…

enkel een verzameling woorden als verweer verdwaal ik soms in wat ik schrijven wil welk bewijs zoek ik in welke vraag het is allemaal onwerkelijk omdat toch niemand antwoorden wil…

Niet gisteren, ook niet vandaag misschien dan morgen, steeds stel ik mezelf weer die vraag. Zal ik eens het antwoord horen hoe het staat tussen jou en mij. Als jouw hart mijn warmte en genegenheid zal gaan voelen, krijg ik dan het antwoord erbij.…

of sta ik in normen en waarden alleen? zijn het mijn vragen die je verwarren? of zijn het antwoorden die je niet weet? zijn er nog dagen die ons resten? of was dit de laatste die je met mij sleet?…

Wat ik zal worden en waarom we hier zijn Het zijn nog steeds de ingrediënten van mijn dagelijks refrein Hoe ik mijn dagen zal vullen, waarom niet nu Telkens lopen de vage antwoorden voor mij uit. Continu Hoelang zal het duren en doet het nog pijn 't Waren vragen Maar zonder vraagteken kunnen ze dat niet zijn…

zeg me hoeveel tranen er golven in de zee vraagt ze met een zachte fluistering in haar stem zeg me hoe vaak de maan me troost bracht als ik moe van het alleen zijn was in die donkere nacht of met een warme glans juist dat liefdespaar kuste dat danste in het maanlicht ze kent de antwoorden de stille fluister van de wind schrijft…

Wie ben ik voor jou om gewoon maar eens te vragen wie je bent voor mij en ik hoef niet eens te vragen naar die vraag want de antwoorden weten we allang Wie, ben je echt dat je bent maar vraag het nee vraag het Wie, ben je echt dat je bent maar vraag het ja vraag het…

De tijd van woorden en antwoorden heeft hem alleen gelaten in het koude moment waarin hij ons heeft verlaten. Maar hij blijft dichtbij en in elke warme herinnering hoor ik weer zijn stem, zie ik de nieuwsgierige blik en kan ik weer vragen wat hij me wil vertellen met zijn woorden.…

toen je vroeg blijf je voor altijd bij me in de eerste minuten van onze ontmoeting kon ik niets over mijn lippen krijgen in mijn naïviteit zocht ik naar een echt antwoord op een vraag die niets betekende later begreep ik dat ik volmondig JA had kunnen zeggen omdat jouw ‘altijd’ dat moment verwoordde en ik al die tijd daar was…

Volgen de wegen gelijk met de mijne, dan zal ik jou ontmoeten. Misschien weet jij eerder dan ik dat onze wegen ons kruisen, maar de betekenis is voor ons gelijk. Een ontmoeting waar niets de waarde heeft zoals het lijkt. Antwoorden vervormen zich tot een samengesmolten vanzelfsprekendheid, vragen bestaan niet meer.…

de warmte verstilt door de gedachten verkoeld vragende ogen oude pijn verstopt onder het nieuwe begin leven in leven vertrouwen voelbaar als twee lichamen ineen veilige handen de stilte tikt door afgesloten door ogen het gevoel nabij vraag zonder antwoord het gevoel is het antwoord antwoord op leven…

Het kind praat. Wie gaf het de woorden? Het kind gaat. Wie gaf een weg? Het kind gedraagt zich. Wie gaf het zijn normen? Het kind zoekt. Wie laat het vinden?…

braakliggend, koud ligt de afstand tussen toen en nu als ouder craquelé in overgebleven glas wat was verblijft doorschijnend in de spiegel van vandaag je draagt het immers bij je, in jouw vragen zonder antwoord in het willen zien en in de nood niet te vergeten dat haar lieve trekken zich slechts vormen, naar jouw eeuwenoud stramien…

Wolken kennen het antwoord niet op vragen die zij elke nacht tussen de sterren ziet vertaald...in woorden omdat schrijven haar altijd ademen liet zij werpt haar netten uit, vangt verdronken zinnen verhalen van vroeger woorden die drijven op golven van verdriet laat los wat nog wil blijven in haar nachtelijk schrijven waar…

Vraag me niet waarom in deze stilte vind ook ik geen woorden meer ze zijn verslagen door de leegte van het bodemloos verdriet vraag me niet waarom in deze kilte voel ook ik geen warmte meer ze werd gedoofd op het moment dat het zonlicht ons verliet vraag me niet waarom ik kan je echt geen antwoord geven het blijft ’t mysterie…

gaat het goed vraag je en ik weet even niet wat ik zeggen moet verstoord antwoord ik natuurlijk, lief natuurlijk gaat het goed maar eigenlijk weet ik niet wat ik je anders zeggen moet lief, veel liever vraag je me naar mijn pijn en mijn verdriet alleen dan weet je het antwoord niet......…

Je ziel is wondermooi ik zie het in je ogen in zonlicht, maneschijn je woorden en je handen de kosmos zelf bracht jou bij mij er is geen antwoord zelfs geen vraag het is zoals het is dus blijf nog even als het kan je warmte voelt zo goed…

Even de weg kwijt Naar binnen kijkend Op zoek naar mezelf Schrikkend en Vragen ontwijkend Moe van top tot teen 't Antwoord op vragen Weet ik zelf niet eens 'n Week helemaal alleen Begint er dan iets te dagen ?…

Op Nova Zembla, blazen frisse stormen. Wie in Nederland wind zaait, kan Zembla oogsten. Zembla blaast problemen uit het stof. Zembla valt niet om te kopen. Opent gesloten deuren. Zet ramen open. Wie Zembla heeft doorstaan, is moedig en stormbestendig. Wie van Zembla heeft geleerd, heeft het goed gedaan!…