Alle inzendingen over sneeuwvlokjes

dwarrelend,gedragen kom je naar beneden begeleid door zachte wind beland je in mijn hand ik sluit mijn hand maar ook mijn ogen ik maak een wens en prevel mooie woorden maar je was weg... toen ik opende mijn hand was er enkel één druppel water op de plaats van wit kristal!…

Sneeuwvlokjes vallen niet... Zij DANSEN...…

snerpende vrieskou sneeuwvlokjes op de ramen prachtig winterland…

Een roodborstje op zijn best een winters terrasje en sneeuwvlokjes doen de rest…

Een zachte zoele wind Streelt zilte, natte wangen Een verbroken droom Goudblonde haren Schitterend als zonnegloed Gelijk rijp koren Sneeuwvlokjes zweven Glanzende ijskristallen Een wereld zo mooi Witte sneeuwvlokjes Dwarrelen dansend neer Stille winterpracht…

Kleine witte vlokjes dalen uit de hemel neer zo mooi, klein en teer. Ze brengen uit een sprookjeswereld, licht en vrede mee. De aarde wordt bedekt met een wit tapijt, mooi is de wintertijd.…

Mogen wij elkaar omarmen, liefhebben, verwarmen, beminnen, wanneer de vorst verdwenen is, als sneeuwvlokjes, uit de wolk der innigheid verworven.…

kleine sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden langzaam heel langzaam in een serene stilte ontstaat een prachtig landschap…

Sneeuwvlokjes zijgen rustig neder, op de daken, op de twijgen, maken laken en schoon weder. Ik ging zo geern, heel ver te voete, wist ik mijn zoete in sneeuw te ontmoeten.…

zag ik niet de bleke weken of de laatste sneeuwvlokjes die langs jouw wangen streken? nu de wind het blad omslaat in het marmeren jaargetij tikken mijn dagen in versterving voorbij…

wanneer bloesems ontspringen voel ik drang om te zingen want de lente ontwaakt zonovergoten dagen je hoort mij niet klagen want met de zomer op reis bladeren overal tapijten in vele kleuren want de herfst is gekomen sneeuwvlokjes op de grond want de winter in zicht en de cirkel is … rond!…

ik zag het grijs van de zee boven land vlokkig ontladen in dwarrelend wit dat stilte danste op een onzichtbare wind ik zwaaide en ving jou op de mouw van mijn jas je pluisde nog even toen je huisde in de holte van mijn hand schitterde kristal tot je structuren kraakten en een voor een braken jij als druppel de koude grond…

ik heb je zien dansen dollen en sjansen met je lach van kristal was je ineens overal drijvend en draaiend op vlaagjes wind uitbundig verwaaiend zo speels als een kind ik wilde naar buiten zag je nog dwarrelen met anderen scharrelen vlakbij de ruiten je landde voorzichtig op het glas van het raam smolt in ons afscheid als druppel…

Sneeuwvlokjes en bloesem dromen en zinnen en tegengestelde dingen. De aarde beweegt onze grenzen voorbij maar onderhuids zetelt een intieme wens in een inner aller oerstilte zijn we pas vrij.…

Met miljoenen tedere sneeuwvlokjes komt het ogenblik naar beneden gedwarreld van pure kinderlijke blijdschap. Het vroege ochtend zonlicht verbleekt door al het stralende wit en de prachtige blauwe hemel. Vandaag zie je overal spelende en lachende gezichten bloeien als zomerbloemen op het flonkerende wit.…

Wachtend op de bus, alleen in de kou, de sneeuwvlokjes dwarrelen, denk ik aan jou. Ik had al gedroomd van jij en ik samen, kijkend naar de sneeuw, veilig achter de ramen. Over vrijen en slapen onder jouw deken, terwijl er buiten geen teken meer was van leven, enkel vlokken die zweefden. Oh, ik had zo graag nog zoveel meer.…

ik voel hoe slakken op mijn lichaam zich willen neervlijen zoals een witte vlinder in zomerzon tot stof willen vergaan zodat ik later kan terugkeren voor één dag ik zou vleugels hangen aan sneeuwvlokjes maagdelijk fladderen om weer te sterven en aan het eind als jij me dan draagt zal ik tegen je borst aankruipen de zomer…

Van dauwdruppels in het ochtendgroen tot de sneeuwvlokjes die als waterbellen langzaam neerdalend in een winterplas op jouw grijze pluisjes wachtten.…

hun ruiven vol middagzon in verlaten siësta tijd een balkonnetje op het zuiden en het voorzichtig luiden van de klokjes in de ijle morgenstond waar landarbeiders al uren bezig zijn met de aardbeioogst waarvan smaak en geur het knapperig stokbrood feestelijk rood kleurt hier schraalt nog steeds de gure noordooster met zijn sneeuwvlokjes…

Sneeuwvlokjes dalen buiten in de koude, maar zij zal met jullie warmte heengaan naar daar. Sneeuw als tranen om haar jarenlange strijd, jullie achterlatend met oeverloos verdriet. Terwijl de sneeuw jullie verdriet toedekt, zal zij rustig heengaan. Omringd door jullie liefde blijft haar glimlach bestaan.…

In deze heilige stille sterren nachten waar eens geknield de drie koningen wachten gewaarschuwd voor de geboorte ener koningszoon in lappen gewikkeld gedoemd tot de doornen kroon Ook toen dwarrelden sneeuwvlokjes zij verenigden zich te samen tot een deken in smetteloos wit toonde hen het totaal van een serene onschuld en waarschuwde reeds…

Sneeuwvlokjes dwarrelden van het dak. Mijn paard kijkt naar buiten, rilt, Snuffelt aan de sneeuw. Ik stijg op, Stap de frisse buitenlucht in. Ik kijk naar de opkomende zon. Ovder de sneeuwitte velden komt een gouden gloed. Ik galoppeer aan. Sneeuw stuift op onder de hoeven van mijn paard. Ik ben in mijn element.…

Ik gaf jouw eerste ademtocht in dagen van sneeuwvlokjes en beloofde oprecht mijn hand op jouw woest kloppend hart stuip op stuip ademde in en uit en nachten veroverden lange dagen wanneer wilde waanzin weer stenen op strak witte muren tekende jij keek door het gat naar later lachte stiekem late uren weg en gaf ja gaf alles met het oog…

in deze tijd immers niet verwacht nee niet alles van boven is een zegen en dat nog wel van cherubijntjes wie had dat nou gedacht en toch verbeeld ik me ze te horen vanuit het hemelse gewelf licht geschater heel subtiel en fijntjes het geluid van bazuin en hoorngeschal en ook dit jaar hebben ze al lang besloten dat wij weer niet met sneeuwvlokjes…

In elke krijsende vogel in de sneeuwvlokjes zie ik je fluitende geest. ja, het zijn allemaal uitingen van jouw heerlijke artistieke schoonheid.…

Duizenden sneeuwvlokjes dwarrelen naar beneden En toveren alles om in een smetteloos wit kleed Een pracht gezicht, maar het veroorzaakt wel leed Zo iets gebeurt als de winter echt is ingetreden.…

Sneeuwvlokjes dwarrelen Kou snijdt door mijn huid Het strand stil en verlaten Enkel golven breken luid Meeuwen dansen rondjes Krijsen kreten in de lucht Zout de geur van schelpen Wind welke zachtjes zucht Mijn voeten lopen meters In het harde gouden zand Rust lijkt zo onwerkelijk Gewaand in niemandsland Lucht in pastel groenblauw…

vrienden het wordt zo gemakkelijk gezegd maar veel van ons zitten alleen of zijn niet uitgenodigd ergens of verloren wat zo lief was of zijn ziek, eenzaam depressief toch hoop ik dat er een glimlach komt want heel misschien is er iets moois wat kan boeien een muziekje of iets lekkers een herinnering van de dag van toen misschien wat sneeuwvlokjes…

Het uitzicht en alles daaromheen Jouw warmte en kou voelen Elke boom ontdekken, en elke steen Alles wat jij houdt verborgen In het diepe bos van jouw leven Wil ik in al je pracht en glorie Zonder voorbehoud intens beleven Ik hoor mijn naam gegalmd door de bomen Als jouw winters naar mijn warmte verlangen Volop genietend van de vallende sneeuwvlokjes…

De warme chocomel om 20.00 uur ’s avonds Daar werd ik geboren Daar kan ik mijn eerste herinnering zo mooi waarderen Daar was ik mij ineens bewust van meer Daar werd mijn leven ineens zoveel minder dan het had kunnen zijn De sneeuwvlokjes die vallen De warme chocomel om 20.00 uur ’s avonds Worden ondergewaardeerd bij de regen van kogels…