Alle inzendingen over snuivend

Snuivend en scheldend volkomen debiel! Mensen, kom op, steek dat fietsterroristische tuig op hun beurt nu een spaak in het wiel…

de roep in mij verstijft de prooi zij houdt zich angstig schuil diep snuivend herkent zij mijn gemoed en weet waarom ik huil……

Terwijl hij nog even rochelt en zich warm klopt knerpt en kermt de uitgedroogde sneeuw onder de zool van zijn ontnuchtering Snuivend klaagt hij 'mijn liefde voor haar was enkel mogelijk dankzij haar gebrek eraan maar waarom' Op 't einde van de rit verzuipt hij zichzelf tot een zwart gat in de allesbevattende kou…

In geschuifel, luifel, luifel, staat ze stil, neusvleugels trillen, spiedend, speurend, rij na rij, ruikend, snuivend, mmm … daar is hij. Hij!…

Een restje zomer was blijven hangen in de rafels van haar katoenen jurk Zij keek naar buiten en zag dat het wit gevroren had aan de grond een heldere nacht met sterren geweest Na haar klompen aangedaan, de winterjas stapte zij rillend in de koude buiten ademde zij diep in, snuivend uit de jurk spande en loste op van haar huid…

hoefgetrappel en gedonder snuivend, briesend een schicht komt aangestormd een schoonheid of een wonder… ongegeneerd, elegant loopt het verder, vederlicht op vier poten, zijn gangetje trekkend, het bos weer in. grijs-witte kleuren vervagen naarmate het vordert het wilde paard, op zoek naar zijn haver!…

Dood genegeerd hoewel trekkend aan mijn leven dat opgaat in de vaart van de vol- keren de dood soms welkom, vaker echter geenszins, 't le- ven lokt als echter tijd verslapt, niet meer bij de les sluiten bergen zich rondom stromen rivieren snuivend voorbij…

Waarom nog zoveel vragen als paarden snuivend de dagen “ver-dragen”, hijgend en schuimend in de piste lopen: verkrotte wijken door tijd verzopen? Zal ik rusten gaan in nooit of blijf ik dralen in ooit?…

Logge poten stampen door mijn slaap ik licht een oog terwijl ik gaap naar ‘t vliegend grijze monster het zweeft mijn blik voorbij landt met gulzig snuivende slurf op het weke van mijn dij ik gil en zie al koppen in de krant vrouw in bed geplet maar naast me klinkt het knorrig: mens… je maakt van een mug een olifant.…

De ijzige wijzers van haar klokkeogen draaien; de wachtende uren slaan op hol en de nacht draaft door: een woeste carrousel van teugelloos snuivende paarden.…

De zomer snuivend ga ik binnen, leg een plaatje op, niet wetend dat vijf jaar later het een hymne van herinnering zal geworden zijn met in de groeven sfeer, geur en licht ...…

Ik zie de wolken smaken weer naar softijs En hoor de sprieten schieten bommen bladgroen Als een gulden vos lig ik in het voorjaar Zaden en pollen maken stroop van het land De liefjes wurgen elkaar waanzinnig geil Uit dat gevrij floept een ei of druipt stampij Langs de lippen en de snuivende snoetjes Die dan verzadigd…

snuivend omhoog, omhoog vederlicht, de hemel wacht.…

Dwaalt hij dromend door verhalen of is zijn snuivend snurken zinloos malen? ‘t is waar, de goed geschoren onderkin verbleekt onder het roze blozen van één oor en het streepje mond is - even - uitgepreekt. Maar welk werk roert zich, nog uit zicht wat ligt daar onbelicht en binnensbreins verholen onder Panama verscholen?…

Tussen woeste struiken draaft een lichtbruin dier springt soms ruisend op in zijn witte rugvlekken glanst de gedachte aan tamme medeschepsels binnen de omheinde stadskamp de snuivende hertenneus van grauwe natte beeldhouwklei vol verkenningsdrift en de fijne scherpe hoeven bijltjes die de weg banen door dichte takkenwirwar schenken…

Langzaam dringen geluiden door van de wereld buiten Ik ben in de mijne de warmte van het bed het verlangen naar jou Jouw lijfs warmte naast me je buik, je borsten, je billen te voelen tegen me aan Zo samen te ontwaken langzaam, snuivend van elkaars lucht Vermengend ons nachtvocht De geilheid te voelen zwellen Te verenigen Te versmelten…

, zinnen dus zoals arm voor de borst hand voor de schaamstreek wenkende vinger glimlach die de passie preekt Een zucht van ongestild verlangen die taal aan stukken breekt hoorbaar en zichtbaar wordt op weg naar het hoogste punt zout smaakt, zich verliest blote huid op blote huid lichaam met lichaam gekruid in onweerstaanbare geuren snuivend…

kietelt mijn hielen vleermuisvleugels vouwen open als een waaier van vliezen ik sta maar wat te stuntelen wil met fladderende armen weglopen net binnen jouw bereik vind je het wijwatervat druppels sissen in schubben je houdt een zilveren kruis in tegenlicht spreidt een sluier van paarse zijde ogen verknoopt met het doelwit hij tuimelt snuivend…

Uitgemergeld schonkig vee vindt slechts gebarsten aarde waar zich de bron bevond Donkere dorstende ogen zien de geblakerde leegte op de plek waar zij zich laafden Gelaten door stofnevels omgeven treuren ze bij elkaar Het zwakste dier zakt door zijn hoeven zijgt snuivend neer Gekrijs vult de stilte in de dorre lucht Gieren…

bloes met korte mouwen, een beige rok tot op de knieën en zwarte klakschoenen je kijkt me aan en dan snel weg Loop naar je toe, jij tilt je armen op ik schuif mijn handen onderdoor leg ze te rusten op je schouderblad Hoe de spanning uit spieren verdwijnt tot je soepel en zacht tegen mij aan Je wrijft je gezicht tegen het mijne snuivend…

Snuivend, woelend en graaiend roept dat blije kind: "Eerst groene knobbels, dan _ bonte klokken vol zoemmuziek, die je gemoed laat zweven!" De man veert op, beseft: "Waarvoor was ik blind? Vanzelf-gebeuren mag steeds verbazing lokken, het zegenrijkste wonder in 't leven."…

Dat we ooit in onze herinnering opnieuw geboren werden, met onze handen stevig aan zijn ruige stof de geur van koppelriem en leger snuivend, midden in geborgenheid aanwezig waren. Of voorop in het met rode stof beklede stoeltje zaten, steentjes tuurden in de groeven van zijn band, een muur van vader onze achterkant.…

binnen omheiningen schrikdraad en hekken daar is het waar de afbraak van vergezichten zijn grimmige tentakels uitsteekt daar huist wildernis licht en ruimte kunnen slechts ademen in de geplaveide dromen van een man die met trage tred de schaduw zoekt onder een eeuwenoude mashatu boom stampende snuivende gnoes…

Snuivend naar je bodylotion.. Je glimlach maakt ze dwalend.. En dat ik dan proeven mag .. Van jouw zoete zachte huid.. Brengt bij mij een warme lach.. En maakt dan niets meer uit. En als je dan ineens verdwijnt.. In de chaos van het plein.. Hoop ik dat je weer verschijnt.. En dan vaak bij mij zal zijn.. Al ben je nog zo ver..…

Een wilde hummel verblijft tijdens warme dagen vlakbij de zee ervaart vluchtige lusten al rondwentelend duiken in zwaar brullend scheerzeep waarmee reuzen uit verhalen hun stoppelbaard doen schuimen en over hoog helmgras springen terwijl luchtige duinrozen zacht wuivend lokken "blijf even snuivend bij ons staan klim op de zandtop voor…

Je grimmig oog snijdt Door merg en been en vel Alsof je een spookhengst berijdt De iris smeult, de pupil laait Ik begrijp geen grein van dit giftig spel De mistflard die in mijn kop verwaait Ik vlucht onder mijn donsdeken Tel snuivende rammen tot ik slaap Ze vermenigvuldigen in een luchtbel Hollen dartel naar een rillend schaap Het lijkt…

gestroomlijnde neus een sliert van linden in het getinte glas wekken grote bolle ogen er zit een slang onder de motorkap die olie sproeit in de ronde kamer waar de zuigarm de as aanzwengelt de uitlaat puft wat roet onder de stolp van de dampkring hier sta ik nu, gekneld in het spitsuur stapvoets in een wachtrij van blik ik trommel snuivend…

Hier liggen we weer dromend van wilde vormen in elkanders handbereik geuren snuivend in onbenutte, voorbijgaande momenten verborgen. Kijken we verder dan dat ? Hoofden toornig geheven hoog kijkend naar wat ?…

diep snuivend door het bos lopen lentegeuren keuren lentekleuren geuren voorzichtig de knopen van je jas losmaken kijken hoe het gras groeit samen luisteren naar het kleine meisje dat gevoelig is voor ontluikend groen zomersproeten tellen op een verbrand gezicht zus bedelven onder de zonnebrand pa ingraven terwijl hij slaapt twintig…

De piramide is een zwam geworden Zo zucht de minister met opgeheven vinger Als fabrieken, winkels, kantoren Nu niet doldraaien Sluipt een snuivend spook Onder ons bed Moeten we in vuile lompen Aanschuiven met rantsoenbonnen Rolt het pensioen van de helling De ijle afgrond in Dus drijven we de vooruitgang op de spits Meer maken met minder…