De Leie
Daar werpt de Leie zich,
wegeltjes volgen haar ijlings.
Af en toe rijst een resto op:
een kapel in dit bedevaartoord
voor kunstenaars en minnaren.
Bijna in de sloot
omdat ik onoplettend
op het land let.
Met veel zin zou men
opzettelijk verdwalen
om nog meer te zien.
De zomer snuivend ga ik binnen,
leg een plaatje op,
niet wetend dat vijf jaar later
het een hymne van herinnering
zal geworden zijn
met in de groeven
sfeer, geur en licht ...
... Dit is een gedicht uit de bundel "Dichter dichten", Dilbeek, Kofschip-Kring, 1989, blz. 20. ...
Schrijver: Jean-Pierre Roosen, 21 mei 2019Geplaatst in de categorie: landschap