Alle inzendingen over spel der weerlozen

Fietsen, steppen, rolschaatsen, verstoppertje spelen met de jeugd van toen, ach wat zouden we het nog graag in beperkte mate overdoen. Maar fietsen, tja dat gaat niet meer, steppen dus ook niet rolschaatsen kun je wel vergeten, dat wordt 'm ook niet. Knikkeren, nou ik kom nooit meer overeind, dus dat spel is bij voorbaat ondermijnd.…

Zoals Lucebert schreef poëzie is kinderspel wie de poëet is werpe de eerste steen werpt hij dubbel zes hij gaat meteen verstoten van alle aarden naar de gevangenis intens tot zijn verdriet Gooit hij ze niet of eenmaal in de bak de eerste keer wel ook bevrijding na een poos het heeft geen waarde alle poëzie is weerloos da's eigen aan…

naar de tuin ik zie een witte duif spelen met een mus en roep , vlieg mee meisje , vlieg mee je mag weer even zijn wie je was kind…

binnen in weerloze dromen zijn gevlogen als het ochtend wordt ook zijn er woorden die zweven dansen en fluisterend ontsnappen dan vliegt het hart vanzelf met ze mee…

Geef me het antwoord op de niet gestelde vragen; de opgehoopte hunkering van nooit gestold verdriet. Geen zichtbaar einde tunnelt naar de einder en slechts onnozele kinderen zien nog een opening die nooit werd gedicht. De vraag staat nog open nu de woorden ontbreken die kunnen omvatten het ont-hoopte verlangen naar een zinloos gedicht…

felverlichte atol als zij in het onmetelijke niets verdwijnt het helderste licht straalt ergens buiten deze wereld onaanraakbaar voor penseel papier en alledaagse zielen tussen de woorden ademt het weerloze wit…

mensen krabden onsachter de oren en gingen over tot de orde van de dag in onze waardeloze weerloze werkelijkheid!…

ze komen je halen je weet, je wacht ze nemen je mee je geeft je over ze lopen naar beneden ik hoor je droeve, aarzelende tred ze plaatsen je in een auto ik zie je tengere, weerloze rug…

ze had de kinderen gedood het huis een fort gebouwd op zand het weerloze achtergelaten in een bolwerk van glas de verontrusting bedekt onder lagen van vage woorden soms begint iets pas met de ontknoping…

De vijand moet snel worden afgeslacht; aan weerlozen wordt, sorry, even niet gedacht. O Allah, God, die vriend en vijand schiep, haal ons terug, wij vallen al te diep, wij spelen met het sterven als gestoorden.…

ik heb vannacht gedacht verder dan kozijn niveau ik betaalde voor een zonsondergang hield mijn hand niet op de knip ooit schreef ik in mijn dagboek ik heb mijn langste tijd gehad de wens om zee te zijn spoelde af en aan toen schreef ik in mijn dagboek: ik heb mijn langste tijd nog niet gehad nu ik aan de grens gekomen ben de grens van…

De lucht is vol rozen de rozen zijn weerloos weerloos je handen je ogen roos van je mond de morgen ben jij weerloze roos van de morgen wond van de rozen [vertaling Gerrit Komrij] --------------------------- Uit: 'Ik herhaal je', 2000.…

wanneer of waarom we vertrokken weten we werkelijk niet boven ons de wentelende wolken in de wrede verte het wassende wrange water en het wenen van weerloze wanen wat zal van ons worden wie wil op ons wachten we zijn niet waar we zijn…

Weet je, het zijn niet De woorden die je aan Het papier hebt toevertrouwd Die mij wat te zeggen hebben - Zij staren mij betekenisloos aan, Zwart op wit, hooguit van weerloze waarde, Veeleer is daar het wit Tussen je regels, tussen de woorden Die je aan mij schrijft, Dat mij verplettert, Dat mij tot waanzin drijft…

Die is gekrompen, spuugt nu geen vuur ik lach om het kind, kijk verder naar het spel van wind en wolken. Dan ineens zegt het kind: Oma....hoe moet dat als je een engeltje bent? Stel dat dan die wolken er zijn, dan zie je ons nooit meer, da's niet fijn!…

Elke dag zie je nog de kraaien de weerloze roos in de morgen. Voel je nog het kippenvel denk je aan het riool, de ratten en het leven van toen.…

dollende draken spelen met mijn gedachten hun tongen vurig gespleten likkend in de verholen hoeken van mijn brein zo zonnig zoenend bloembladeren verstrooiend richten ze hun spleetogen op de diepten van mijn ziel daar waar ze willen zijn pianonoten gezang klinkt daar niet bekeken wil ik worden driftig speel ik door hun hete adem strijkt…

Zonnebloed gutst over een spiegelgladde zee naar de ingetogen kust en brandt de cadans uit mechanische ijver van klerken op het land waar het vloeibare goud door de loopgraven van ingesleten patronen danst de weerlozen smeden broze pijlen en richten ze zacht op het zonnehart…

De mars om het meest weerloze jonge leven zo dapper verloren gegeven. Wat kan onbelangrijker, zinlozer zijn dan deze bittere oorlogsmelancholie. Speel brave fiddler, word geïnspireerd, door al die miljoenen naamlozen, ze worden geëerd.…

in jou vergaat mijn leven maar ondanks mijn ziel ben ik ook vrouw en een rivier bij zon of regen waarin sterren vallen onbewust geef me een naam schreeuw de dichter door me heen in iedere morgen of in de avondval maar vertel me wanneer de woorden zijn gelezen dat ik meer ben dan een kreet meer dan het lied van een weerloze…

zijn lippen vormen nauwgezet de woorden uit bevroren zeeën leggen vorst over haar trillend vel waar zij tastbaar de witte tekens weet achter het weerloze schild delfde zij al lang en onomkeerbaar het graf voor vergiffenis werpt ze haar schaduw dag na dag over de betonnen steen…

achter de lens leg je vast wat je los wilt laten verbeeld je het weerloze vang je de onzichtbaarheid teken je de koestering droom je in bewogenheid sta je stil in beweging schep je tegenstrijdigheid achter de lens laat je los wat je vast wilt houden je ziet niet wat je ziet…

hoe schuldig is het kind als de streling het kleine lijf wakker maakt het weerloze hart ontkleedt hoe intens is de zee als de kleine boot verloren en verward in ongrijpbare stormen verdwijnt hoe brandbaar is de wanhoop als de man zoveel later weet dat het kind onderhuids naar liefde zocht…

ik haat, ik vernietig ik vernietig, ik haat ik haat, ik vernietig, ik vernietig, ik haat met instemming van A die stilzwijgend gadeslaat ik haat, ik vernietig ik vernietig, ik haat ik gooi met liefde bommen naar weerlozen op straat ik haat, ik vernietig, ik vernietig, ik haat zeur mij niet over VREDE Hezisrabollahël is een…

nachtenlang zingen de wolven hun dodenlied langs wakende uilen tot de maan verschiet in de rivier vallende woudreuzen bedolven verpletterend hun weerloze jongen nachtenlang huilen de wolven om hun bloed op stuwende stammen dat kleeft aan de grondontwikkelaar vreeemde geurvlaggen geroken vrezen zij de mens, het dodelijk gevaar…

Weerloze muisjes laat hij met rust. Alleen kattenbrok is wat hij lust. Het is hem in de wijze bol geslagen. Alleen aan kangoeroes en runderen, aan hokvarkens en aan plofkippen, wil hij nog wel knagen. Wanneer de kat thuis is, lachen de muizen.…

op de begraafplaats legt de winterstorm het verzwegene bloot een witte bleke steen niet langer geborgen onder laagjes dunne sneeuw het onvoltooide weerloze leven verstopt in inktzwarte schuldige aarde murw van zwijgen en wegkijken zing ik je naam samen met jou, Michel kruipt de ijzige kou onder mijn huid…

toen de hemel naar beneden viel en al het weerloze tot gruis vermaalde verstikte jouw holte in het midden in stof en stukken van een vliegtuigstoel gedeukt gebutst doorkliefd zeeg je zijwaarts onthutst naar de grond als een feniks uit de as herrezen transformeerde je na de vernietiging van sculptuur in een doorleefd…

door het kanaal vaart een naamloos schip het draagt een vreemde vlag in de nevel is de schim van de schipper zwart waar de schroef maalt wordt het weerloze water wit het zoete gebrom verdwijnt in de stilte er is niets meer te zien er kwam een naamloos schip voorbij onder een vreemde vlag en ik blijf achter het jaagpad leeg…

de tuinen en daken schijnen sprookjesachtig wit kunnen je vertellen wie er zoal is langs geweest. het sneeuwtapijt laat sporen na een roodborstje en de kat ze kunnen het niet ontkennen dat ze er even waren... de kat lag nog te loeren het roodborstje zag ik wegvliegen een gebeuren, een verhaal spontaan ontstaan... in 't wit van de natuur…