Alle inzendingen over spraak

nabijheid en ik glimlach het beeld zo broos in je gelaat of in dagenverte wanneer, zo licht, ik naar buiten kijken mag heel even zonder geluid vond de tijd de zee in jou en herkende ik het huilen om al het beminnen wanneer is liefde eindeloos, vroeg je, aan het eind van de dag ik wist het antwoord en stierf opnieuw…

Je vingers bespelen mijn eenzaamheid het gouden voorhoofd zwijgt bespreekt met mij de grootste zonde van de eeuw handen die raken op tonen van inspraak zielen die smelten op noten van geluk roep is die van de dageraad het stille minnen van de bloemen die ik pluk…

ik zag de hand voelde vingers maar het echte contact ontbrak de band om mijn maag werd steeds strakker in een vreemd ervaren zelfs de tijd tikte traag in wachtende seconden door verdichte lucht een vage zucht met de laatst gemompelde woorden brak het moment in nieuw ontwaken zijn er geen vragen heb mij afgewend de dood sprak…

Zijn spraak stelde hem voortdurend in gebreke Lezen, Jeronimo dacht dat hij het kon maar elke tekst wemelde van de voetangels en klemmen. Hij startte goedgemutst maar in zijn mond regeerde een duiveltje.…

Zijn woorden, " pleur op " zullen net zolang gehoord worden, als de verhalen van: minder minder van Geert. Toch is pleuritus niet te onderschatten, want hij schijnt niet te bevatten dat ie ons allemaal op de kant schuift.…

In het boek van je gezicht heb ik je stemming gelezen de uitdrukking van je ogen hebben mij daarop gewezen Is er iets met je gebeurd kun je vertellen wat er is moet ik zoeken bij mezelf of zit ik dan compleet mis Je gezicht heeft gesproken maar ik kon het niet verstaan wel ben ik nu aan het twijfelen of ik soms iets fout heb gedaan…

er zou sprake kunnen zijn van doodgewoon wat sprake al dan niet terzake…

Als men mijn afkomst aan mijn spraak ontdekt Dan is dat immers in mijn oog een doorn. Maar raadt men toch waar of ik ben geboor'n En wijt men dit dan aan het dialect Dan wordt men woede dadelijk gewekt En die kan groot zijn, mijn Martinitoorn. ---------------------------------- uit: 'De tweede ronde', 2005.…

bomen een der eersten die ik in de Maashorst heb ontwaard mijn laatste foto heb ik voor hem bewaard is ’t niet een schoonheid, die opeens tevoorschijn is gekomen de natuur lijkt echter wat in de war, nietwaar nu al paddenstoelen vraag ik mij vervolgens verwonderd af het is pas begin augustus dat ik ze waarneem, vandaar overigens lijkt er sprake…

Hij sprak van leven en van dood, hij sprak van vergeven en van schuld hij sprak van nemen en ook geven, hij sprak van jou en ook van mij. Hij sprak over liefde en van haten, hij sprak van haasten en geduld, hij sprak van kinderen en beesten, hij sprak ook over heel veel geluk.…

Zullen we alles vergeten, wat tussen werd verzwegen in sprakeloze zinnen, zelfs als we elkaar beminden. Het licht van je ogen glijdt langs de stiltegebieden van schouders en de boezem waarin we zijn verdwenen. Laten we toch zwijgen, blij met het eiland van de spraakgebreken, maakt onze ruimte ruim en leerde ons te spreken, te proeven…

(tanka) Spreken over God, gedachten zonder woorden: beide geven lof. Sterke liefde tot Hem groeit in het onderbewustzijn.…

Ik kwam in de hemel kwam in het aangezicht van God en sprak: wij.... God onderbrak me en sprak: en jij... ik sprak: ik heb publiekelijk... God onderbrak me wederom en sprak: en privé?…

Ik ga modern worden en begin vast met mijn spraak dat moet toch wel gaan lukken want ik hoor mijn kinderen vaak. Ik gebruik niet meer genieten maar ga nu uit mijn dak ook het woordje leuk wordt gaaf voor het gemak. Misschien maak ik wel foutjes en lukt het niet zo goed zodat ik van mijn kinderen weer praten leren moet.…

Ik had je beet Het is geen grap Ik had je hoog Daar op die trap Totdat je beet Je nam een hap Ik liet je los Daar op die trap Daar ging je met Gezwinde spoed Eerst je hoofd Tot slot je voet Ik dacht nog even Dat je sprak Het was je nekje Het zei: “krak”…

ze lachte lief haar ogen spraken ik heb het gezien je zwarte schilderij je hebt het mij ooit verteld maar tijd kleurde andere zaken dichterbij ben er altijd nieuwsgierig naar geweest het hoe en waarom zwart ontmoeten is feest door bijzondere constellaties bleken de buitenste penseelstreken wit op te lichten geen vlekkerig…

Zijn tanden spraken delen van een boek de goedzak etaleerde woord voor woord in stijf geperste lippen als een doek zijn zure zinnen bleven ongehoord Geen reden om te huilen, zonneschijn genoeg, hij zag zijn zelf gemaakte wrok de valse hoop verborg zich in een klein gebleven hoek en tikte met de klok Hij houdt zich groot, met wijsheid en…

bij het lezen van zijn naam klonk zijn stem ritselend in bontgekleurde bladeren van hoe het ging met het gezin nog wat nieuws onder de zon en of ik nog een beetje bad de Nobelprijs voor de vrede was zeker mij weer voorbijgegaan voor literatuur zult u bedoelen? bracht ik er slechts tegenin daar moest hij even over denken die bedoelde hij…

andermaal sprak God tot mij in bedekte termen Julius, waar zijt gij toch mee bezig al die woorden die gij laat zwermen uit uw verzen voelt gij u nog in het aardse aanwezig ach Heer, wat is toch mis aan het spontaan roepen te juichen in overvloed ik ben toch niet geschapen om te wachten tot de vermaledijde dood…

er zou sprake kunnen zijn van doodgewoon wat sprake al dan niet terzake…

Heel even stokte zijn stem. Toen dat gevoel opkwam ...en slechts stilte sprekend was. © Ivo Maes…

Een Engelenvleugel streelde mijn wang een stem die sprak: "Wees maar niet bang, een zieltje van ver hier vandaan, heeft jullie uitgekozen om te kunnen bestaan". Zachtjes horen wij als bevestiging een kreetje vlak naast mij, onze dankbaarheid is overweldigend en stemt ons blij. We beseffen, dit pasgeboren kindje is een wonder.…

je fronste meer rimpels dan voorheen wist dat de dood je onderhuids raakte maar je ging niet met hem mee wij begrepen dat jij het niet lang meer zou maken je bleef praten tot je stem als waterval vertraagde en je ogen spraken later pakte jij de handen in een woordloos samen zijn een bedankje voor het delen van de ergste pijn…

Weet je, liefste dromen zijn de herinnering aan een oord, verder dan ver verborgen achter een horizon van nooit vervuld verlangen Vaar er heen in je wolkenschip zweef over raadselachtige valleien zilveren stromen dwaal langs winde en langs rozen door een blij en zonnig land mijmer in het satijnen maanlicht over de koele schoonheid…

de allergrootste volksvijand die ooit bestond heette het mensdom…

Je naam viel in een toevallig gesprek onder vrienden en bekenden Men lachte om je vergeefse daden jezelf te zijn onbegrepen boos op een wereld die je niet begreep een vuilnisbelt van weggegooide dromen Ik herinnerde me je nog, vol vuur bereid om alles op te lossen maar zelfs ik niet voldoende was om je te laten blijven…

Op een idee zat een olifant het was het concept best wel wat te zwaar het zat te krampen met dichtgeknepen hersenen Een muis lei een ei dat was best wel te verwachten in een dicht met dergelijke aanzet Het idee ging de pot op de overloop begaf het bij het ophoesten van wat verlichting Het idee lag nu in het water te ideespreken met…

het was geen houterig bewegen zijn stem sprak aan soms liet hij de lijntjes gaan jij hebt in je leven nooit de ruimte gekregen die jij zo nodig had touwtjes werden kort gehouden in het ontbreken van vertrouwen kon jij de grenzen niet bereiken om jezelf te verrijken in ontwikkeling en groei de snoei voorkwam jouw latere bloei weer…

Horen naar de hemel- en wereldvorst in grote groep, bij boeiend sprekersuur of ontroerende zang van lange duur, is waar menige vragende geest naar dorst. Men luistert met warme springgrage borst. Gedachten verlangen verborgen kuur, ijlen zoekend voort. Als een laaiend vuur? Vinden tenslotte beschermende horst? Waar twee mensen, bezonnen…

fonkelend trippelden ballerina’s uit het voetlicht naar voren zij twinkelden met kristallen tonen hun kleuren melodie hoog werden benen geheven armen gespreid in de subtiele schoonheid van glas rood vonkte het laatste licht toen stilte sprak omdat de muziek in scherven lag…