Alle inzendingen over steenslag bezinkt ma

hoe mooi nu te dansen op de dijken gestorte steenslag niet verklonken verend op matten katjes van voorheen gevlochten scheuten knot en teenwilg bezonken twijgjes aan de takken uit de grienden keringen krijgen milimeters ruim geven mee met stromen voor overleven bij storm hoogtij vloed valse onderstroom danst nu lieve vrienden…

je liet je gebitje scheef wegglijden in een scheve glimlach naar mij en mijn dochter valse tanden maar wel oprecht een seconde had jij nodig om al het onrecht recht te trekken twee weken later hebben we je begraven met dezelfde glimlach maar, eerlijk gezegd ma, je was er niet meer bij…

je neigt je blik zoals een klaproos freel haar hoofdje knikt en bloed bezinkt je bloeit verloren op een uithoek van mijn buitenoog je adem hijgt huiddun tot in de traanhoek van mijn binnenoog geen tranen ogen zoveel deemoed als je papaverrood.…

ik ken een chanson van Francis Cabrel (Ma Ville) waarin hij o.a. zingt over de fabrieksstraat in zijn woonplaats ergens in het oude Frankrijk...…

Pa was éérste Paasdag jarig, en de twééde Paasdag Ma; Daardoor was 't die Paasdag Ma's dag, Schoon 't ook Paasdag was voor Pa. Pa's feest was dus dubbel Paasfeest, En ziet, Ma's feest dat was Paas; ('k Meen: op Ma's feest was het Paasfeest, Want Ma's feest valt niet op Pa's.)…

zo dachten wij verbeelding in het zwerven en het spreken van raven het hoofd dat alles voelt door steenslag, tot beneden of op de vlucht ik trof hem in een zwarte jas zijn taal gelijk dacht ik weer zo'n man niet alles is hemelhoog zo dacht hij regen zonder woord…

Oma Mijn dochter Wordt ma ma Krijgt een Zoon of dochter Haar leven Maakt een wending Mijn leven Maakt een wending Oh ma Oma…

Bezinksel op de bodem Van de aarde Zijn wij Een Onopgelost mysterie In de aarde Ben ik Ben jij Terwijl we op de orbis lopen Zonder denken Zonder hopen Vanzelf Zoals de zon bezinkt Met het licht In het water Mag ik denken Mag ik hopen Dat ik ooit zwicht Met het ontkennen van later…

in elke hoek van hersendood vergroot een woord gedachte laat maar staan -laat het weten het bezinkt in lofzang rond een oude stoel als boekenbal- gebundeld rond de weemoed van mijn cel ik ben er wel uitgeademd in de waas van warmgeblazen asem eindedaags begint opnieuw…

In griffeldonker graven gruizelwormen steenslag. Praalzaad mag dan waardevol zijn, maar: Oppotten? Nooit! Alleen zaaien in braggel. Daar anders de meerwaarde vermindert en druilboeren gaan staan raggelketsen…

Ik tel de keien knarsetandend van de onmacht, onder de voet gelopen, één voor één in een bekrompen wereld, ingesloten zij aan zij tussen soortgenoten vechtend voor een plaatsje, ellebogenwerk van steenslag in een maatschappij van muren. De som van delen is nog geen geheel, al tel ik vandaag mezelf reeds mee.…

ma belle voisine heeft het nadeel dat zij naast mij woont want elke faux pas de ma part wordt définitivement gestraft met déballement door mijn voisin…

Voldaan bezinkt droesem op de bodem van de rivier. Het licht van de maan beschijnt haar boezem en neemt haar met plezier hier mijlen ver vandaan.…

Wij zagen hoe zij fier, het hoofd geheven, de zorg droeg voor familie, man en kind, en hoe zij, onverward door tegenwind, haar weg vond in een diep betrokken leven. Soms was het zwaar, maar klagen deed zij niet, ze trok zich moedig dwars doorheen haar zorgen, haar kleine leed voor iedereen verborgen, verbeet zich: wie niet huilt, heeft geen…

Gemarmerd gelaat, groeven van wijsheid Mistige ogen Indrukwekkend als de eindeloze tijd Streel ik grijs, zilveren kroon Voel mij een prins, niet enkel een zoon.…

Godallemachtig binnenkort wordt ons ma tachtig. Da's op zich heel goed te hebben. Maar waar ik niet goed tegen ken is dat ik verdorie ook al vijftig ben.…

toen ik aankwam was je kamer al ontsmet je kleren en je spullen in de gang gezet ze hadden met javel je geuren al gestolen en hup, daar gooiden ze een ander te creperen in je bed ik vond je terug op een tochtige plek alleen je haren leefden nog blonde pieken zwiepten in je nek maar jij was verder niets finaal gaat ook een moeder op haar bek…

Gedachten en gevoelens in een eindeloze rij spiegelland van jou voor altijd in mij Soms vreemd, omdat je de dingen anders ziet en “jou-zijn” dat wil ik “natuurlijk” niet Een spiegel laat echter zien wie je bent al is het soms of je jezelf niet herkent De goede reflecties doeltreffend achterna komen uit bij het evenbeeld van mijn Ma Eerlijkheid…

je bent nu 87 en vol levenslust elke keer wil ik je vragen hoe denk je over dood gaan ik zie dat je oude foto's terughaalt ze liggen overal alles wordt steeds meer iets van vroeger, kijk hoe we ranja dronken toen maar het lijkt ook of het je niet kan schelen waarom ben je niet bang voor de dood, is dat de leeftijd? dat…

Zo eenvoudig als een waterdruppel, zo helder als een splinter berkenhout, Omdat het veulen geduldig en voorzichtig uit het paard valt en kan staan, De vis als een metalen traan ontluikt en kan vliegen, de mens after all Moeizaam leert zwijgen en wegzijn tussen zijn gewapend steenslag, Zo eenvoudig, zo helder is het niet wat ik overhoud…

Neerslag voert het mee door uitgesleten kloven en het bezinkt, laag na laag, tot zwart strand ontstaat. Ik sta op het strand en tuur omhoog naar de uitgedoofde vulkaan, bedekt met nevelwoud.…

Mijn schatteboutje ma cuisse de grenouille ma grande vadrouille mijn margootje mijn peugeootje mijn babydolletje mijn vergeet-mij-nietje mijn eekhoorntje mijn hazel- nootje mijn o maal ootje mijn dobberbootje…

Ik denk ook wel eens wat als ma toen met een aardige man was getrouwd en een goede vader wie waren wij dan zelf geweest, maar het grappige is dat we dat dan niet waren, hoewel ook weer wel, toch denk je aan iemand die leeft ja wat als ma toen waarom heeft ze het niet gedaan ?…

Hij startte zeggend van 't stuur zich wendend: tabee dan, Moeder, daar gaan we weer. En door die laan daar zag zij hem gaan naar zijn nieuwe baan - en naar nog veelmeer. Zo zag zij hem gaan en dacht: jaja - mooie baan en bier, kerels en wijven en nog zo meer. Dus toen hij na vijven niet opdaagde weer schreef zij een Annonce en zuchtte…

je ligt hier al een tijd niet dat ik je dat verwijt want jij wist ook niet beter dan jong te leven en later te geven hier lig je nu, bot bij bot je vlees is allang verrot ma's wormen en maden hebben nu je plekje verraden samen kloppen jullie voor geen meter…

Thuis na een lange dag van school Ma vertellen hoe saai het was Maar luisteren ho-ho maar Ma speelt jas en danst heel raar Ze roept kleine woorden Als woei en haai en kri Ze lacht heel hard Alsof er iemand een grapje heeft gemaakt Maar alles wat ik hoor is een trommel en trompet Veel te snel om te verstaan Ma speelt jas en danst heel…

een warme herinnering de wollen trui die ma voor me breide…

met mijn handen in de aarde weet ik weer van stof en steenslag huil ik vecht ik tegen woede wortels breken onkruid wint hoor maar hoe de kleine twijgen klagen want het kind is dood op zijn graf de speelgoedberen en de vragen en zijn naam lang geleden rook de aarde soms naar voorjaar en naar morgen droegen appelbomen bloesem…

De roos die ik had geplukt, rolde in een fabriekshal van de lopende band Toch smakte haar kus, en smaakte naar grind of grond Het gestroomlijnde lijf dat ik soms beklom, viel af als een bergpad vol steenslag Inmiddels rot mijn hart weg in 'n zompige wei naast de Hoogovens Wanneer water Wanneer zand Waar mengt men koude lijven…

Een leven lang lief en leed altijd was je er voor ons Een thuis een vriend een pa een voorbeeld voor ons allen Ma nog ondersteunend ook als zij het niet meer weet Het lijkt nog gisteren dat je naar de camping reed Alles nu toch plotseling voorbij na ma ook jij ons toch ook ontvallen Zonder pa en ma voel me geen kind meer ineens ben ik…