Alle inzendingen over stervend

Een hand daalt op mijn schouder neer en voelt eigenlijk een beetje koud aan Ik voel echter nauwelijks enige afkeer ik kijk om, edoch zie geen mens staan Een kille golf glijdt in mijn lichaam af ‘t voelt alsof mijn innerlijk bevroren is En alsof mijn brein het nu reeds begaf in mij klinken tonen van een dodenmis Een zachte stem spreekt thans…

Opgejaagd door vele wijzerplaten worstelt de stervende zich voort. De angst, tot in de ziel gesmoord. Wat kan het leven nu nog baten? Geen behoefte heeft hij nog aan praten. Niets waar de stervende zich aan stoort. Het enige leven bevindt zich in de straten waar hij nog enkele stemmen hoort. Voorbij gaan de herinneringen.…

engelen verlangen jou nu het leven in je sterft. je mag naar verre verten, waar leven eeuwig is waar zielenpijn langzaam vergeten is... vergeven is nieuw leven is.…

Van hare handen die zijn hoofd namen en het wegborgen binnen haar schoot is toen het kale glanzende strelen begonnen als een ijl sneeuwen over een groot, somber land. en toen hij de ogen sloot over een leven, tot de dood toe vermoeid, was wat het donkere bloed had misdreven in een blind brandend wenen vergeven en uitgeroeid; en behoed door…

Als een dief in de nacht net zo stil en onverwacht slaat het plotseling toe maakt mij stijf, star en moe Steelt het mijn vrijheid en mijn zelfstandigheid beetje voor beetje, steeds meer steeds sneller, tot op een keer Er geen andere uitweg is dan in het duister te gaan uit dit uitzichtloos bestaan daar waar het eeuwige licht is…

Ach, gracieus sierlijk elegante danser, soepel draai jij je pirouettes en je biedt mij, zonder schaamte gespierde blikken op je mooie lichaam. De Pas de Deux met haar, de grande dame, Margot, de prima donna van dit ballet, verschroeit mijn hart, ziel en adem, verblindt het licht in mijn pupillen, verdooft mijn gevoel voor elke ritmiek.…

de holle weg pijnbomen langszij leidt het verleden de kruisweg voorbij niet meer gebonden verlaten bladzijden het uitgelezen boek om te dichten de tijden waar koud goud sporen heeft geprint ratelen rijen populieren dwars op de wind de holle weg pijnbomen langszij verschietend aan de horizon brengt zomerland nabij…

Zomer lang jaloers op vrijheid van de Gaai, die huist in bladerdek - herfstblad, zeilend op de wind mag zich even Gaai voelen.…

De dood, hij klopte op mijn deur ik had dat nauwelijks in de gaten Dacht wat heb jij een bleke kleur hij sprak verzet zal jou niet baten De dood nam plaats op een bank waardoor we daar tezamen zaten Ik voelde zijn hand in mijn flank ik kon hem waarachtig niet haten De dood, hij leek mij zachtaardig hij zei, jou baten geen advocaten Kom…

Vaak is het: wachten, voor ieder die er bij is – en de stervende.…

het metrostation - al jaren op mijn netvlies die stervende duif…

Stille nachten vol van donker, stervend geluid van het verkeer, sterren met hun ver geflonker en O, ik mis mijn lief zozeer Kale tijden vol van smarten, stervend geween zonder verweer, twijfels maken mij verward en O, ik mis mijn lief zozeer Lange dagen vol van wachten, stervend beeld dat ik vereer, 't eenzaam steelt mij alle…

gekwetst kreupelhout een gebrekkige liefde stervende natuur…

een gevallen blad teken van een stervende en maagd in wording…

mijn leven ontaard als een stervende vogel vleugels naar eeuwig…

De stervende kijkt mij aan, intens, vol liefde -- voor mij, het leven.…

omweef jouw zachtheid in het dansgedwarrel van stervende bladeren aanschouw er leegte door het verbreken van tastbaar houvast omsluit het gloren in amper licht gevoel als een duistere kus die bekoren wil en berust gelaten waar kwetsen vervaagt dans het gedwarrel van stervende bladeren…

een traan, geboren in je ogen levend op je wangen en stervend op je lippen…

loodgrijze sluier bomen legen hun takken van stervende bladen…

Een kale tuinbank bergt de stervende herfst op in een winters huis.…

Stervende natuur de dood in zachte tinten wacht op de winter…

Ontsproten zwammen zitten op stam van een berk stervende schoonheid…

Romantische kus; haar eerste, zeggen lijdzaam -- stervend haar ogen.…

Waar de miezerigheid een matheid bevestigt waar veel leven stervend schijnt. Stervend zonder doodsangst, want miezerige saaiheid en sombere matheid werken naar een zonnige en levende toekomst. Een toekomst waarin het schijnbaar stervende leeft. Een leven dwars door al de sombere saaiheid heen. Een leven het sterven voorbij.…

ik misleid met mijn scheuten zie ik er bijna frivool uit doch het is slechts de schijn van stervend zijn…

[Haiku] heen en weer geschuif van weerloos stervend lover - de herfst is aan zet…

Een beetje stervend zie ik vanuit ’t raam druilige regen bedekte hemel met wolken somber grauw glimmend natte straten een beetje stervend mis ik bloemengeur en heldere horizon aan ’t einde van de dag breken toch de wolken zodat ik in laatste zonlicht niet meer hoef te sterven maar toch nog leven mag.…

kleurloos en koud veegt de schemer zo staploos traag de dagtinten weg met zwarte halen die 't stervend licht aan flarden scheuren de dag bloedt dood en de luchten kleuren traag naar paars en rood de vorst klauwt de laatste dampen uit de grond rondom de uitgebloeide heide en zucht nog nevels die laag na laag nog zachtjes beven…

Die alles troost en laaft, verzucht, bezwijmt, ontverft! Die alles ondersteunt, geraakt, o mij! aan 't wijken. Een doodse donkerheid komt voor zijne ogen strijken Die kwijnen, als een roos die dauw en warmte derft. Ach wereld, die nu al van zijne volheid erft; Gestarnten, Engelen, met uwe Hemelrijken; Bewoonderen der Aarde, ei! toeft gij te…

Soms was zij heel de dag met zichzelve alleen. langzaam boog zij zich dan af naar de wand en zij verdween in onzichtbare verten; hij bleef alleen achter, wachtende of zij wel keren zou uit dat land. later keerde zij dan, maar zij was zo doordrenkt door vijandige geuren en vreemde, geheimzinnige glansen, dat hij zich door haar kussen verraden…