Alle inzendingen over stillen

Lichte krullen bloeide lente rond mijn mond zomer warmde mij een glimlach klein, maar toch waait de herfst in blije bui mij kleuren stil, wat winter brengen zal ik heb zoveel gekregen al of kan het nog?…

de stille gedachten in een klein gebied waarop men levende letters in het leven ziet stroomt langzaam samen tot een klinkend rijm aan de gedroomde grenzen van het zwijgend zijn…

de stille nacht omgort mijn mantel van eenzaamheid en pijn van afgesneden zijn de stille nacht neemt op mijn tranen en kleine Beer kijkt teder op mijn huilen neer de stille nacht luistert geduldig de nieuwe Maan is zelfs zichtbaar aangedaan de stille nacht kalmeert mijn twijfel en grote Beer maant mij probeer het mog een keer…

Hoeveel tochten, zijn er nodig? Vraag het mij en ik zeg, geenéén! Ze zijn totáál overbodig, behalve voor de lopers alleen! Zij putten moed, zélfs uit de steeds kórter wordende stoet!…

Ik draag de eenzaamheid naar een bos, vochtige bladeren in mijn hand, geurend naar een verloren land. Langzaam praat ik tegen zwijgzame bomen, ik vertel hen een eeuwenoud verhaal. Heel bewust haal ik adem en voel in het ruwhout van mijn lichaam oude tranen, van schors ontdaan…

Een stille vlakte die al velen liet sterven Door gezichtsbedrog…

En weer is daar een stille tocht De afschuw golft door het land Wat is er hier toch aan de hand Worden er wel oplossingen gezocht ? Zijn er geen stille tochten genoeg geweest Wordt het niet eens tijd om de handen ineen te slaan Of blijven we stilzwijgend leven met deze waan Treden we nu eens op tegen zo een beest ?…

daar waar het water verstilt in de bodem van mijn gedachten, waar mijn tranen nooit de oevers bereiken daar vind ik jou in de stroming van de tijd... daar waar jouw traan mijn land bespoelt over de akkers van mijn karakter, waar de stilte nooit uit ogen verdwijnt daar vind ik jou in de onderstroom van mijn verleden… in brede rivieren…

ach, mijn lieve, blonde, wonderschone vlinder, op broze vleugels van papier, dwarrel je in onschuld door mijn gedachten en verwart mijn hart en zinnen ik voel me oud en jong tegelijk, terwijl ik in het trillen van je sterke vleugels voel, hoe je hevig vlinderend van kelk naar kelk, je tere onschuld toont, je naakte onschuld jouw naakte onschuld…

Als was U was in hun handen en gekerfd hout eeuwen oud sprokkelden keien aarzelend blauw waar tongen smolten en duistere kelen beklemming zonder ontzag kreten gingen grenzen gebukt onder langzaamaan verlaten ik hoorde aan maar sprak Uw taal niet ik luisterde maar kon U niet verstaan genageld liet ik Uw hand voorbijgaan opstaan…

ik zit met Cor in ‘t stamcafé als Wanda binnenkomt, Cors grote stille liefde die hij verbergt voor haar en de wereld zijn bron van dromen zolang er hoop is hij heeft haar eens de liefde verklaard ze wees hem af, zei met ’n glimlach ‘elkaar claimen kost onze vriendschap’ dronken praat zijn verklaring liegt hij hij wil geen vriendschap…

Jij bent mijn stille liefde Waar ik van hou Jij kijkt naar mij maar ik ben bang voor jou Het spookt maar in mijn hoofd Hij..…

onverwacht hoorde ik de nacht gewillig, boven alles uit getuigen dat de dag mij drie zonen zou baren ik was onwetend en keek omlaag naar m’ n zwellende meisjesbuik en de donkere vlekken die ik als zwarte vlinders verborgen hield achter een dode stem; ontroostbaar in ieder sussend woord van onschuld…

De nacht heeft zich gehuld In duister Waar geen ster breekt Door het wit gordijn Mensen slapen Maar ik luister Hoor ik daar geen mooi refrein Vrede zal op aarde dalen Hoor de klanken in de lucht Eng'len koren als kristalgeluid Zou de hemel openbreken Mensen kom je bed toch uit Doe als herders in de velden Want het licht breekt weldra…

In jouw stille wereld Zweeft een droom Als wordt hij voortgeblazen door de wind In jouw stille wereld Is het woud zo mooi Als was het betoverd door een glimlachend feetje In jouw stille wereld Zorgt jouw glimlach Voor een eeuwigdurende lente in mijn hart…

de sterren huiveren blauw in een poolkoude nacht zelfs de vele warme kussen die jij op mijn lippen achterliet kunnen mij niet warmen in deze eenzame nacht…

Zweverig droge denker met jawoord getakt witte vredesduif het is zo donker mijn lief zo donker doch spitse komeet waar aan de maan zich warmt tot dat het nieuwe licht verlicht het masker valt scheerslags langs dodenmasker ademnood verwoest de kruin van een oeroude boom het is donker zweverig zuur en nat.…

Kleed mij met het loof der liefde focus op mijn zachte span Alles draait om lichte kernen raakt door tover in de ban Jij geleidt mijn zielenstralen langs de slingers van de tijd Klink mij vast aan jouw bedwelming droom mij als een tastbaar feit Kunstwerk: ' De gevangene van de Maankoning ', 2012 Kunstenaar: Irmlinda…

Zelden waren er meer stille tochten zelden lieten geliefden het leven, bij rampen ontelbaar, ze terughalen is geen optie, ze herdenken in onze harten altijd, met stilte, witte ballonnen oplaten, gebeden opzeggen, waarna een ieder zijn deur dicht trekt. Stilte is voel en tastbaar!…

De stille stroom verraadt een blijde glans.…

o stille avond met tedere bloemenkransen omhult door angst en huivering bevangen op afstand van elkaar het verleden gedenken maar wat zal de toekomst ons schenken?…

Stille wenken die aandacht schenken. Een ondenkbare schijn van wie wij werkelijk zijn. Een gevangen mens door zijn onmacht gegrepen. Een geslepen droom die straks zo ontluisterend kan zijn. Die mooie manieren die voor even plezieren. Die van korte duur iets toevoegen aan wie wij in werkelijkheid nimmer kunnen zijn.…

Het stille dal Adem van water, welt vanuit zuid, langs groene oevers, zonder geluid, de wind wendt zich af, hier woont de tijd...…

de zee is onbestendig wisselvallig als een mensenziel soms is zij grijs en ruw met zware deining een koortsachtig ongedurig spektakel en geraas beukend op het basalt om dan weer in een blauwe slaperige kalmte te verschijnen haar golven rekken zich traag naar alle kanten uit vandaag is zij een vlakte egaal als een meer…

Als de avond begint te vallen, en mijn omgeving langzaam slapen gaat. Loop ik altijd nog naar buiten, om te kijken in de lucht. Hoe het kleurenspel van de nacht, de aarde verovert. De dag van nu, na gisteren verdrijft. Ik droom dan al van morgen, wanneer het licht er gelukkig weer is. Ik droom ook van een vredige wereld, maar meestal…

Eenzaamheids achterdocht, gevoed door waan, Kweekt groter kwaad dan roekeloos vergeten Van wetten, waardoor veiligen zich weten Behoed tegen een snel en stout vergaan. Wie zonder schaamte geile lust belijden, Maken zich schuldig, maar zij weten toch De grootste zondigheid van 't kwaad te mijden. Alleen wie, braafheid huichelend, bedrog…

Meer vlak en stil flarden van mist om de waterwortelende bomen langzaam staan ze op uit de spiegel een beweging slechts zichtbaar voor eeuwen Lang zat ik er in de boot worstelend met lege uren lege jaren zonder Over de bootrand keek maar één gezicht Met voor de boeg niet meer dan kabbelend water een flits in die beweging van…

Ik was de stille die begon met spreken. Ik was de eenzame die tussen mensen begon te staan. Ik was de zwijgzame die alles blootlegde, ik was, zij, die bestond, zonder te bestaan. Ik ben Petra... via nieuwe stem, naam, geluid in visie.…

blijf liggen murmelt de regen vandaag geen leeuwerik die zich op grote hoogte met een lied laat horen daal af naar je diepste slaap waar geen sterrennacht is rust nu maar onder dunne stille bomen vertrouw de duisternis waar het licht niet langer vecht voor levenslucht slaap nu maar stilt de regen…

in het stille schuilen wij bij de oude beelden van toen ook nu ons pad gescheiden is duurt zo onze reis samen voort luidkeels uit het hart breken steeds weer nieuwe melodieën die bij het voortgaan van de tijd ons jou steeds weer genieten laten…