Alle inzendingen over teder

´Je raakt me´ zei ze Warm teder fluistert haar adem waaiert over haar huid tinteling op het topje van haar vrouw zijn ´Ik wil je wel´ zei ze Tergend langzaam knopje per knopje bloot van elk kledingstuk ontbloot In dat ene moment was zij alleen, alleen maar zij, het allermooiste kleinood...!…

Tederheid strelend als een zachte hand Kriebelend in je nek Met vleugels die zo kwetsbaar zijn Als een jong vogeltje Een afstand niet te overbruggen Niet waarneembaar Werelden van mij verwijderd Onzichtbaar gebleken Als een mens met gevoelens Hunkerend naar alles Wat eens zo mooi was Verlang ik naar jou…

Jouw warme lippen verdrijven alle kilte kussen zacht stilte…

Voor mij weet ik teder en bedenk dat ik niet anders wil dan oranjerood ondergaan in je armen.…

uitgewisseld verdriet of wellicht juist daarom vrijden we met elkaar in een traag moeiteloos tempo een bevestiging van ons leven van onze liefde voor elkaar Zolang het soepele ritme voortduurde was er geen sprake van dat de grens tussen de feiten verzinsels werkelijkheid en fantasie vervaagde alles teruggebracht tot wederzijdse tederheid…

waarom is het achter ons duister en voor zo licht en warm de schaduw zit niet aan de zonkant wij lopen langzaam richting zon aan de voorkant smelt de warmte ons lichaam innig tot tederheid in de schaduw van onszelf schuilen wij voor de zengende verschroeiende zon teveel tederheid kan pijn doen…

ik voelde hoe een koele wind mij plots omgaf wist je lach jij opende deuren die ik nooit zag schaduwde het felle licht met je begrijpende blik in dat goddelijk moment van harmonieuze rust heb ik je gekust de zachtheid van je huid ervaren teder hebben wij ondanks de hitte hemel kunnen evenaren…

een vlinder met natte vleugels nog vers uit de cocon met verbaasde ogen het felle van zijn eigen kleuren en dan die bloemen ze wiegen zo mooi in de zon op hun ranke stengels om te stelen dronken van die zoete geur fladdert hij verrukt van geel naar rood naar blauw een regenboog…

Kijk eens hoe twee paarden het hebben voor elkaar hoe zij teder staan te knabbelen aan elkanders haar…

van het zout gewonnen uit de tranen van m'n lief wil ik met pasen een vleugje op mijn ei...…

schuchter streelt de lentezon ruige schors van eeuwenoude eiken vanuit de diepe koele aarde sidderen levenssappen naar ’t licht een feest van pril groen fonteinen van nieuw leven…

Teder neem ik jouw handen in de mijne en hoop dat mijn liefde de pijn kan laten verdwijnen.…

die telt Alleen de tederheid die telt Ze mogen alles van mij hebben Heel m'n leven al m'n geld Het is alleen de tederheid die telt…

Een vlinder vers uit de cocon met natte vleugels nog en verbaasde ogen het felle van zijn eigen kleuren en dan die bloemen ze wiegen zo mooi in de zon op hun ranke stengels om te stelen dronken van hun zoete geur fladdert hij verrukt van geel naar rood naar blauw een regenboog…

gloed niet zal doven in het wakend hout mijn liefste tedere ik heb je gehoord.…

had zij enorme dorst dat ze toegaf aan de tedere druk Hij voelde zijn hart tekeer gaan toen hij haar heel teder beroerde Ze zouden samen zijn, voortaan dacht zij, waarbij zij ontroerde Zij smulden van hun jong geluk op hun dertiende, vijftiende jaar Dat sprookje, als een toverstuk smeedde hen eeuwig aan elkaar…

Letters schrijven op je rug, met mijn vingers op je huid, ik wil je zoenen, niet te vlug, nachtenlang zonder geluid. Als je slaapt wil ik je strelen, je ademhaling horen, raken, met je vingers wil ik spelen, steeds proeven hoe je lippen smaken. Zonder parfum ruik je heerlijk, en als ik mijn ogen rust, zeg ik je meest allereerlijk, dat…

Als ik in mezelf verzonken ben zachtheid van leven wil ervaren laat jij me toch weer ontwaken haalt me terug uit mijn dromen in je ogen de tederheid lees keer ik terug in werkelijkheid dankbaar dat ik deze nieuwe dag samen met jou weer beleven mag.…

de wind vlijt zich smijdig om de boom en streelt liefkozend de stam de groene kruin wiegt met zichtbaar welbehagen de bladeren groeten wuivend zo doen ook wij mijn lief in alle jaren die wij nog samen mogen zijn…

Zo zacht die streling De lichtste aanraking onuitgesproken teder en ik vlij me neder Ik heb je nooit maar steeds meer lief…

De gezichten beginnen te vervagen, klank in onze stemmen is bijna ontkleurd, sluimeren geheimen van het leven, onze schuilplaats draagt de tederheid zoals het werd gegeven.…

geen verweer zonder weerstand overgegeven aan iets dat wel liefde moet zijn tendresse - Zärtlichkeit - tederheid is het betasten van de ziel dat aanvoelt als een vorm van opperste zaligheid devotie haast dat het zoeken naar juiste woorden wellicht overbodig maakt…

Anemoon, teder voorbericht van de zomer, licht na winternacht……

blote vrouwen met suikerspinnen op hun borsten krioelen haaienvinnen tussen hun benen wolfspinnen er valt heel wat te overwinnen de bloemen zijn nu bazinnen ik droom van zeemeerminnen en opgesloten leeuwinnen zonder arrogante opgeheven kinnen jij wil zo graag iemand beminnen maar iedereen is buiten zinnen niemand laat iemand nog binnen…

Jouw vingertoppen raken mijn lichaam heel zacht Het windt mij op zoals je al had verwacht. Jouw ogen bekijken mij met liefde en aandacht Even stopt het strelen en je irritant lang wacht. Mijn kreun en zucht geven aan dat ik smacht En dat ik het stoppen op dit moment veracht. Jouw lippen over mijn lichaam is zoals ik het verwacht Onze opwinding…

Weet niet of je ademhaalt, je voelt warm aan in het licht van een straatlantaarn, dat door de gesloten gordijnen schijnt, om je mond waarvan ik alle ruimtes en grenzen ken Vannacht werd ik wakker en keek ik je aan terwijl de onrust zich zette in mijn hart en met het kijken weer langzaam verdween Zo maakte jij mij als nieuw in een droom…

Geplukt uit een der velen dwingend doch niet ruw trekt hij haar uit witte lakens tijd is hier en gekomen het serene wordt haar ontnomen Hij vlijt haar teder neder vingers beroeren haar zacht trillend onder warme adem liggend vlak gespreid zoals zij op hem wacht De pen dringt zich aan haar op beroeren doet pijn vergeten brengt haar…

Doof ben jij voor lovende woorden van zonden ben jij je alleen bewust al stammen die uit een ver verleden van toen ik jou nog niet had gekust jij spookte door de zware hoofden van slapeloze geliefden van weleer legde bij hen jouw vragen neer de dwazen vroegen, kregen meer mijn lippen op jouw grote mond voelen de volheid van jouw kus zo…

ich, herumirrend mit beinah geschlossenen augen halb sehend, über ihren verletzbaren leib hat sie unweigerlich mich aufgesogen mit ihrem verbliebenen sein umhüllt von weissen gelegten roben…

wandering about with almost closed eyes half seeing over her vulnerable body she has inevitably sucked me down into her remaining existence wrapped into a white layered gown…