Alle inzendingen over tehuis

De tijd tikt weg, de klok slaat door, de leemte wordt gevuld met leegte en verhalen die niemand verlangt. Getijden komen en vooral gaan; niets blijft dan verbleekte herinneringen waar niemand nog naar hunkert. Wij proberen plezier te maken: soppen krakelingen in de thee, blazen bellen als kleine kinderen. Op het ziekbed zien wij het plafond…

Al rond de tafel van gebreken daar rollen stoelen af en aan. Wie dorst heeft wacht wel op het teken en kan zich dan te buiten gaan aan lauwe thee met één biskwietje. Verlangend naar het blonde bier of cuba libre met een rietje tapt men uit and’re vaatjes hier Kom elke maandag klaverjassen. Op woensdag zingt het mannenkoor. Hou vrijdag…

Een plekje zou ze krijgen, in een mooi en nieuw tehuis. Een grote ruime kamer, met pantoffels voor de buis. En ze zag de voorjaarsbloemen, bloeien in de achtertuin. En tijdens warme zomerdagen, zat ze heerlijk op het duin. Maar de herfst bracht lange dagen, eenzaam lag ze in haar bed.…

(Nieuws van de dag - Ready made - Ontruiming tehuis in Hellevoetsluis.)…

als kind geplaatst van tehuis naar tehuis rusteloos en nergens thuis geen eigen kamer maar een plek slapen in een groote zaal was voor mij heel normaal lopen naar school ging in een rij zo ook weer terug dus nooit even vrij weer naar ,te,huis naar jouw groep nooit spelen voor de deur op de stoep geen eigen plekje om even te huilen…

kijk ik naar de tv dan zie ik zoveel kinderen leven op de straat zonder thuis ik zou ze allen bij me willen nemen zodat zij de warmte voelen van een echt tehuis…

zo ik mijzelf afscherm voor sinistere trawanten en al het divers gespuis open ik mij voor passanten, goed geaard in ziel en lijf, heet hen welkom in mijn onsterfelijk tehuis een plek van stil vertoeven en zeldzaam genoegen waar in het stille ven van de geest vreugdevolle vlinders zoeven in zonnige zomerse rust kom op mijn feest…

Nu woont ze in een tehuis voor afzichtlijk gestoorde.…

Traagheid haalt mij in, ben nu een bejaarde in mijn eigen tehuis, met nood aan een echte sociale babbel. Eenzaamheid is zeker... geen hobby.…

zijn geest gesloopt het leven een farce de reus van weleer wacht op knock-out in het tehuis neemt zijn vrouw elke dag een beetje afscheid van een vreemde dag mevrouw zegt hij soms…

Ik kan uren kijken naar de mieren op een stronk naar het schaduwspel van bladeren op de grond luisteren naar het fluiten van de leeuw’rik op haar stok zelfs het graven van konijnen in hun hol dat alles boeit mij bovenmate tot ik terug geroepen word door zuster Bovendonk in het tehuis “Het honk”. hendrik…

nooit heb ik haar echt leren kennen bij ieder bezoek was het weer wennen veel te jong ging zij heen was het pas tòen dat mijn wrok verdween daarvan heb ik oprecht berouw nooit zei ik haar ik hou van jou sloeg ik mij huilend in de tehuizen kranig overal door heen heb jij me veel te vroeg verlaten maar nu voor goed ben ik alleen.…

in de dagen zit het weer ze zijn niet goed gelucht slaan wat donker uit waar is het licht dat alles nog van vroeger wist toen was er zon gelach en veel plezier nu zit ik eenzaam hier mijn haar is vet van veel te lang in bed en naar de zusters vragen ik heb het koud ben vaak benauwd en veel te oud maar zal dit moeten dragen…

Die zogenoemde dierenvrienden kun je niet beminnen, wanneer ze niet gedogen, maar hun hond of kat afstaan aan het dieren tehuis. Het asielrecht van onze huisdieren kent slechts het overvolle dieren tehuis. De poespas die wij ons voor hen getroosten geeft hen geen gelukkig thuis.…

Er hangt een treurige geur in de gangen van het tehuis somberheid daalt op mij neer al brengt 't interieur wat kleur. Ik ruik een treurige geur op een reünie geur van vergankelijkheid weemoed en nostalgie. Ik proef de treurige geur bij een ter nagedachtenis ruik en proef herinnering van dát wat niet meer is.…

Daar zit ze mijn moeder schouder aan schouder geluidloos scheef gezakt in de huiskamer van het tehuis haar handen in houvast om haar tas geklemd stilzwijgend schuif ik naast haar streel haar wang een glimlach opent haar gesloten lippen als haar hoofd zich langzaam heft dan ... is het moment voorbij nemen medicijnen haar mee…

En zo is razendsnel besloten, pap maar naar 't eindstation te brengen, een tehuis waar alleen de mensen komen in de laatste levensfase. Echter: de arts had gezegd, zes maanden tot een jaar, dan is uw leven op en is het klaar!…

Keer op keer Laag op laag As tot as keert Aard tot aard Gouden licht Luistert In de hemel En Donker op aarde Dood Erft Rijkdommen Jezus, Uwer Lam Is Aanstoots steen der Tehuis sancti spiritus Echter Looflied Zijner wijsheid Jezus Kon ik maar… O God….…

Straks zullen we moeder achterlaten straks ligt ze in een zorg-tehuis straks zal ik menig traantje laten Straks geen moeder meer in huis... Straks vervalt haar huis in stilte Straks de gordijnen half dicht Straks zegt zij 'k wil jullie ontlasten Straks denk ik: 'k verzaak mijn plicht...…

aanvaarden mensen moeilijk dat het hiernamaals slechts "is" willen meer horen en weten van dit "wachtende bestaan" God kent Zijn voornemen verbiedt de zielen die reeds bij Hem zijn het de wereld bekend te maken Hij leidt al wie de hemelse Vader minnend zoeken of de rug toe keren tijdens het vluchtige aardse leven naar hun onvoorstelbaar tehuis…

dolgraag in 't zand scheppen kneden al verbeeldend maken gestalten uit het gewone leven eveneens monsters en paleizen om verwoede strijd dan sterke vrede te brengen op de kleine stuifwereld deze speelsheid is de oerdrang tot nodig zelfonderhoud bij ruwe zwerfstammen die de grond omkeren en uithollen voor vruchtbaarheid eenvoudig tijdelijk tehuis…

Vannacht gedroomd van een tehuis de ochtend kwam en ik wachtte af kort hemd en een pamper aan Geluid van wieltjes op de gang vrouwenstemmen op zoek naar wat er weer was misgegaan Jij maakte me wakker omdat ik kreunde in mijn slaap Heel traag keek ik je aan verloor mezelf in de geur van je kriebelende haar kon niet horen wat je zei trok…

In een tuin vol meerstemmig vogellied groeit het meisje op, dat door deze tonen in het schone rijk der muzen mag wonen, van mensen- en dierenklankenspel geniet. Haar gave rijst bescheiden, doch taant niet, ontvangt de eer op het klavier te tronen: tere vingers maken storm in boomkronen of zacht zingende zucht uit wuivend riet. Ze bereist…

Maar niemand hier met al zijn macht Heeft een tehuis voor goden voortgebracht. Dus voel ik mij zeker niet genegen En laat de aarde nog een tijd bewegen Totdat het al is volbracht En gewogen wordt het wegen Dat blijkt dan boterzacht.…

In Brussel, het tehuis van de EU Gegroeid uit EEG, EGKS Atomium, van slechts een land of zes Staat Polyglot het Monster in het NU Omheind door muur en wal van prikkeldraad In Lampedusa, Frontex aan de kust Oost-Polen, Litouwen en Belarus Een hek dat geen migranten binnenlaat Pandora zaaide onmacht in het kwaad Besluiteloosheid over eigen…

Een bacterie stribbelt nogal tegen maar vindt geheid een nieuw tehuis. Ja, er is veel eeuwigheid in mij. Maar zeg eens, waarheen gaat de pijn waar stapelt zich het hartzeer op waar moet je voor mijn liefdes zijn en waar blijft het lied in mijn mond, is er een pakhuis voor dakloos geluk?…

Zo’n vader wandelt in zijn blote kont en ma heeft steeds haar slipje vol gescheten; het oordeel van ‘t gezelschap volgt terstond: ~In een tehuis~ en dan de zaak vergeten. Ik heb misschien voorlopig nog geen last, toch bid ik U op voorhand maar alvast dat U mij in Uw Huis wil laten wonen, zodra ik die symptomen ga vertonen.…

Hij verlaat zijn moeder ondervindt de dwang van plotselinge vrijheid zoekt overal rent lukraak vindt nergens een tehuis slaapt soms onder dichte struiken dan weer in korenvelden wordt door reebokken verjaagd hij besnuffelt een jong vrouwtje maar weet hiermee geen raad opnieuw de drang tot wegsnellen beide harde spitsen op zijn kopje…

walm uit vele decennia roken nog altijd in het meubilair in het kraken van de stoelen was nog het verdwaalde hoesten uit vroeger tijden herkenbaar te horen nog ruisen de gordijnen groeten hun onverstaanbare wensen aan mensen die zij al jaren kennen de kleine scenes bestaan niet meer hun toneelvloer is gesloopt uit het tehuis…

Toen kwam voor haar de tijd dat zij haar huis moest verruilen voor een kamer in een tehuis waar zij eenzaam zat te huilen. Een bed, een kast, en haar schommelstoel en een breiwerkje op haar schoot zo heeft men haar gevonden toen zij voorgoed haar ogen sloot.…