Alle inzendingen over terras in Passage me

In de reflectie van het schemerdonker verscheen er niets - alleen zijn geestesoog dat schouwde in het donker van de schemer hij keek en zag toen zijn weerspiegeling als ware die niet van dezelfde man maar van een ander - er doemde een glimp van een triomf na een intieme roes tiramisu was het die hem bezat omhooggestuwd tot eros…

aan jou trekt het donker het tekent je gezicht ik wil de nacht verlaten binnentreden in het licht wil je optillen van waar je nu zit de oplossing voor je problemen is wit echter mijn lief je sluit je hart denkt het te vinden in het zwart ik geef je de ruimte, misschien vind je me wel, je heb teveel interesse in zaken uit de hel…

Elke nacht maak ik jacht op mijn dromen Als ze komen droom ik alleen nog maar van JOU Omdat ik zoveel van je hou…

het rode zwart van oude pijn verscheurt het hart van wie niet zijn met trager bloed dat zwaarder stroomt dan zoet dat nog van leven droomt ontsteekt de vlam die gaf en nam de rode gloed die nooit meer kwam…

Als ketens draag ik de dagen door de hardnekkige nevel van het heden waar ik de weg nu mis en het spoor een smalle plank is. Naar beneden, door het moeras, worden mijn gedachten week en vloeibaar zoekend naar het laagste punt waar de versluierende pijn en een glimlach ondraagbaar geen ruimte word gegund Mijn gelaat, slechts penseelstreken…

In het voorbijgaan zette je met krijt geheime tekens: driehoeken, andrieskruisen, gevleugelde pijlen, ogen. Ongemerkt bleef weinig. Eén teken stond jaren later nog onder een raam, gered door de vensterbank - een golflijn, getrokken zonder te bukken. Zo klein was je toen zag je nu. -------------------------------- Uit: 'Gedichten 1938…

In de passage krijgt de klank en hoog weergalmen en omlaag een fluistering tussen de voeten over het graniet; rode hartkamer die in elleboog met drie uitmondingen de stad geniet.…

Zij dronk een Ricard, de anderen Pinot Noir. Onder het nuttigen van een plateau worst en kaas bleek er één de baas. Ze was zeker tachtig en zo te horen alles machtig. Verstand van zaken, over boeken en glazen van honderden euro's per stuk. Over mahonie kasten en geluk, een liefde die ontluikt, over serviezen, ongebruikt. Over verzekeringswaarde…

Op het terras van een beroemd kanon, daar waar het leven ooit begon. De Groote Griet, welke Stadjer kent het niet. Is het niet van de drank, dan is het wel van het kanon, dat spek met witte kool weg schoot, van des bisschops schoot, zonder pardon. Warme zon, lopende mensen, een man strak in het pak, een Italiaan.…

pin-voorziening Op het terras, op het terras, op het terras, op het terras Uiensoep, jenever en een thee Plus vijf Cornet Had jij die Palm Al op de rekening gezet?…

zijn kleine hoofd stil en onafgebroken gericht naar de geel- oranje parasol wind en zon spelen doorzichtig met het blad van de oude boom in de nabijheid wachten de grootouders kalm op het kind dat niet los komt van het schaduwspel dat zon wind en dansend blad door de parasol met hem spelen…

hij reist af de uitgebluste Dood een trage rit naar Nergensland even maar kijkt hij om naar wat was heb geen angst fluistert hij voor wat komen gaat het goede staat je te doen…

de Dood met hoed getooid kantelt in de tollende wind weggaan is een beetje sterven op ieder uur en op elke plek gaat iets van jezelf verloren…

wanneer het oude niet meer is en het nieuwe nog niet bestaat groeit de turbulente chaos zoals de wind zich het sterkst toont in de ring van het oog van de orkaan…

Ze zaten op een terras Glas in de hand en een peuk En lagen samen over wat voorbijkwam in een deuk Vooral de vrouwen werden onder de loep genomen Een soortement gekeurd en de heertjes maar dromen Die daar, heeft mooie benen Oei, maar wat een lelijke kop En kijk dat sloofje eens gaan alleen haar handjes in 't sop Ze hadden commentaar…

scheef septembert de dame - Blanche genaamd - een grijs, wollen hoedje de zon en mijn hallo voorbij zet ze zich met brede heupen naast de wolken de bloemen op haar boezem omhelzen mijn wangen en de schoot van de buurman ze vangt de middag op hangende lippen en suikert haar koffie met verzonnen verhalen klokgelui vouwt…

In het vroege middaguur zit ik in de zon op een terras met m'n rug tegen de muur en geniet van de narcissen in het gras die dansen in de wind en luister naar de vogels in de nog kale bomen maar toch met een zweem van ontluikend groen koester ik dit moment in een altijd blij makend seizoen waarin ik alles weer vind…

Hallo meneer wat zijn we hier van plan U kunt ons fraai terras maar beter mijden Want zo voorkomen wij onnodig lijden U gaat bij ons nog even in de ban Bejaard en veel te dik...u moet nu gaan En bovendien staat mij uw kop niet aan…

Voor stiekem roken op een druk terras haal ik voortaan een boerka uit mijn tas.…

zonnebrillen vullen het terras daar de zon haar mooiste glimlach opzet laat de wind zich van zijn koudste kant zien hippen mussen van terras naar terras alwaar ik me laat verleiden…

Of een passage uit het eerste lied. Ik zie het nu, ik zag het niet.…

Wat is een terras 't heeft aarde onder de voeten dus heel wat…

als een mooi muziekje Ik stond op een terras ik sta als aan een muur genageld zo vast dat ik wacht tot jij naar mij komt en zeg: er was een terras waar ik op stond En daar zag ik jou staan je bent zo mooi, ik laat je nooit meer gaan.…

je praat met iemand en dan nog met iemand en nog weer met iemand anders op het terras overkapt door wolken en dan opeens een vrouw uit Canada ze is een Indiaan zegt zij en dat zie je dan en daarna is er nog de geluidstechnicus van de Melkweg waarmee je praat en lacht maar dan gaat iedereen weg en zijn alle stoelen leeg terwijl jij…

Op het terras. Verschijnt een hagedis in het gras? En weg! Ze wil niet weten welke soort Iedere vorm van kennis scoort laag vandaag Schaamte voor het verlangen naar anonieme schoonheid een naakte man in de branding Morgen verlaat ze dit eiland. Wat zij wilden is voorbij.…

Zij zaten samen voor een gouden glas, vroeg in de ochtend, aan een koel terras. Zij dronken niet; tenzij elkanders ogen, met blikken die — zo bitter jong — niet logen, en spraken niet: de taal der liefde was hun vreemd of geen van beiden boeken las. Zij keken mijn kant uit en zagen niet hoe spot in mij worstelde met verdriet.…

Na de bevrijding deed de meizon denken aan eeuwigdurend licht…

weet je nog samen op ons terras of schuilend onder de pruimenboom ons beschermend tegen overdadige zon en stille regen wanneer dat ook al weer was elkaar overtuigend hoe mooi dit alles geweest is en waarom en wanneer dit alles begon deze onwerkelijke droom jij en ik elkaar aankijkend en afvragend waar o waar ging het toch mis…

het meest afgelegen eiland ter wereld stormen, hoge golven en rotsen onmogelijk te omarmen, een passage door de diepte van verwijdering het einde van zee en aarde, verdwenen in een horizon met gekartelde rand…

De koe die hier in Tallinn zit te wachten Op aandacht die zij – nogal wiedes – krijgt, Is fraai gebronsd, heeft goede zin, maar zwijgt, Al heb ik een idee van haar gedachten: “In Frankrijk hebben ze ‘la vache qui rit’, De Esten hebben mij, het liefst bien cuit.”…