Alle inzendingen over tijdeloze mens

wie rondstrompelt in de overbodige tijd volge de mens die zich verliezen kan in het tijdeloze…

hier te liggen in dit warme zachte bed zo zonder pijn te zijn gestold te zijn in stilte enkel maar zijn rimpelloos verglijden in tijdeloze lichtigheid…

de paardjes die gisteren nog met wapperende manen samen draafden door het land van tijdeloze dromen zijn al lang weer thuisgekomen zij grazen vredig nu en zonder spijt naast elkaar in de schrikdraadweide van de tijd…

Ook zwarte gaten de oneindigheid van 't universum het tijdeloze en de eeuwigheid van het heelal zweven evenzeer gelijk de dromen die wij weven als lege golven van het niets door 't onbekende Al…

De pieken waren zeer heftig, De dalen ontzettend diep, Nooit meer zal ik met jou op een recht pad lopen!…

misschien is de tintelende winterkou verkwikkender dan het laaiend haardvuur straks misschien is het misschien nu indringender dan de zekerheid straks misschien is voor wie bergen beklimt het toppunt van gelukzaligheid niet het staan op de top maar de laatste klim in tijdeloze traagte ernaartoe…

het elkaar leren te verdragen in ons anders zijn is niet alleen van nu maar tijdeloze opgaaf het betekent niet elk gedrag te accepteren respect veronderstelt inzicht in wat elkaar aangedaan wordt angst en haat zijn verwoestende manipulerende raadgevers zij vreten onze zielen op verscheuren mensenharten…

Hen wenkt een wereld waar de groten, de tijdelozen, voortbestaan. Tot wie wij kleinen mogen gaan; de enigen die ons nooit verstoten.…

Hen wenkt een wereld waar de groten, de tijdelozen, voortbestaan. Tot wie wij kleinen mogen gaan; de enigen die ons nooit verstoten. --------------------------------- uit: "Niet nog een boek"…

ga zacht ga zacht de nacht zal je dragen naar het heldere licht breek niet o breek niet duizend sterren koesteren je in de duisternis ga zacht ga zacht voorbij de zomer naar het bleke winterlicht breek niet o breek niet nu we woordeloos zijn in deze tijdeloze nacht…

de tijd verglijdt langs zon en maan rond de cirkel van ons bestaan zal ik meegaan of blijven staan ontaarden in nieuw ontstaan de toekomst raakt het verleden aan het leven was even in tijdstroom vergaan alles draait door in een tijdeloze baan het weten is vergeten als Chronos stil blijft staan 2002.…

En even verschijn je mij ten voeten uit, onverwacht overgekomen uit het tijdeloze. Zo zacht zijn je ogen dat ze mij verzoenen met je weggaan, sneller en onverwachter dan je komst. ------------------------------ uit: 'Tegen de wind in', 19662.…

of ben jij nog altijd voor mij een verre moeder ik voor jou een breekbaar kind zijn wij elkaars gemis elkaars ontbreken ik je molen jij mijn wind laten wij dan maar de wilde wintertuin verlaten de verdwaalde lichten in het duister de gestolde lavastromen de blauwe bloemen en samen in tijdeloze traagte terug naar de zomerende…

mijn beboste duinen vol ik hang met zand en zomp en gras en dor getak en jonge scheut in hem dit is de zon tussen de aarde en de ijlte breek baan, trillende wereld van libellenvleugels ruisende onbeweeglijkheid boven prille netelkoppen, breek baan in mij die in dit landschap zit in dit doorzichtig nest van arendsdons en broei mij uit tot uw tijdeloze…

In mijn wereld kijk jij mij aan en je laat een tijdeloze glimlach op mijn gelaat bestaan. Ik steel nog heel even de tijd, want mijn laatste dromen reizen mijn dag voorbij.…

Ik weet dat liefdewoorden, ongesproken, Het wonder van de Godheid rijker tonen, Dan perken van bliksemende Orionen, Tot tijdelozen uit Zijn kiem ontloken.…

Ik weet dat liefdewoorden, ongesproken, Het wonder van de Godheid rijker tonen, Dan perken van bliksemende Orionen, Tot tijdelozen uit Zijn kiem ontloken.…

de eksters in jouw tuin fiere schaakvogels in wit en zwart brutale vlerken die alleen maar eksteren hoog in de blauwe lucht buizerds met bebloede poten en 's avonds bevreemd naar sterren kijken argeloos vleermuizen volgen die verdwalen verdwijnen in de heldere tijdeloze nacht…

Zowel mens als dier. Leiders die het mijden voor hun eigen plezier. Zelf ben ik niet volmaakt. Maakte fouten in dit leven. Ik ben wel al tot hier geraakt. En zal mijn kennis blijven geven. Geen mens op aarde is helemaal perfect. Maar ik ken wel de waarde van liefde en respect.…

had ik dit land verlaten als ik van haar bestaan geweten had het gaat per uur nu harder jij wat is dat toch ik zoek een mens van mens gemaakt die mij de bodem uit de hel laat schreeuwen en die dan nog ja dan nog naast me ligt en als mond van tederhout zou ik wijken voor je woorden zou ik ? misschien is ja het mooiste woord…

ontvreemd in een winkel op de hoek Waar een man haar bij haar naam noemt, en dus sterven moet Er is zoveel in mij dat zij daar heeft geschreven Wat rond haar is wordt verbrand (In geen dag is de aarde leeg, soms verliest ze Haar verhaal toch kijkt ze naar het rimpelloze meer) Waar haar naam woont Was te lang geen plaats, nu zoont Een mens…

Om zich te beschermen als hij zich bedreigd voelt als hij alleen wil zijn vouwt de mens zich ineen Als de mens zich prettig voelt klapt hij open haalt zichzelf van de standaard en rijdt volle kracht vooruit Als men te hard rijdt kan de rem gebruikt worden De bel als communicatie een gevoel dat men wil delen De bel kan mensen ontvouwen…

Een dier kan dier zijn zonder dit te weten een mens... in hemelsnaam! waarom primitiever dan een dier mineraal plant of dier het verschil? een mens martelt dood als bezeten plezier vertel kom op vertel! zonder het te weten.…

Ja de slimste mens Krijgt waardig kritiek Maar hoort het niet…

ik ben geen engel des heren doch mens, kwetsbaar en klein geen adelaar met omvangrijke veren maar aan aard en aarde gebonden kan onmogelijk alleen het ontij keren kan mijzelf niet eens bezitten laat staan een mens, de ander ik tracht mijzelf wel te delen in wezen een binding aan elkander…

mijn botten kraken onder het verraad van je melaatsheid en ergens in een leeg vertrek vind ik terug wat er van mij nog rest je zag me groot enkel om je eigen verlangen te laten vallen op mijn huid en ik weet dat in jouw wisselzang je slechts rugdekking gaf omwille van je eigen afgestompte ledematen…

Een mens, zo zeggen ze zachtjes, maar ik weet het niet zeker, hoor. Echter, als ik stiekem luister naar alles wat hij zegt, ga ik toch weer twijfelen en lijkt hij bijna echt. Wel van een andere wereld, van een planeet in verre baan. Uit een koud, wreed universum, hier lichtjaren vandaan.…

Het mens-zijn is een herberg elke ochtend nieuw bezoek, vreugde afgewisseld met depressie en ook de flits van inzicht komt als een onverwachte gast De duistere gedachte, schaamte en venijn begroet ze met een brede lach ze komen slechts de boel ontruimen om voor jou weer plaats te maken [vrij naar Rumi, een bekende soefidichter]…

Ik lees de bijbel in moederstaal vertaald Ik zie in onze zwakten tevens de kracht De hoop wanneer een pasgeborene voor het eerst lacht De warmte van geliefden bij een eerste kus De ontwikkeling lijkt oneindig als alfa en omega in een lus Met alle haat weet ik geen raad Het gebeurt over de hele wereld tot in de eigen straat Vanwaar is de mens…

dat wat je niet ziet ben ik ook voel je iets wanneer mijn woorden anders duiden ook dan zijn het betekenisvolle geluiden van deze mens jawel, met wisselende akkoorden…