Alle inzendingen over toe

klinkt als een dessert of als mosterd na de maaltijd voeg zelf een netgedicht, toe en ik had nog niets geschreven in keurige volgorde, ingedrukte lettertoetsen, opdracht volbracht zonder meer waarde…

Ondanks dat druk zijn bij iedereen bovenop de stapel ligt, maak je tijd. 't Is te makkelijk om kort van zicht te zeggen, weer een dag kwijt. Je kunt 't nooit te druk hebben om medemenselijkheid te tonen, een kaart, een brief, een mailtje, of gewoon een telefoontje, moet tot "gewoonte" gaan behoren. voor je 't weet hoeft 't niet meer…

af en toe zijn mensen saai eigenlijk heel vaak.. af en toe ben ik óók saai précies net zo vaak..…

Ik zie de laatste nachten steeds vaker die uil terug van Fabeltjeskrant, doemt op uit mijn trage geheugen, steekt zijn valse snavel in mijn hart en krijst wreed: Snaveltje toe!…

Aan het einde van de tijden brengt God Zijn kind’ren bij elkaar, hen, die alleen Zíjn Naam belijden wijst Hij hun plaats, en zegt Hij: “Dáár… temidden van Mijn and’re kind’ren mag jíj nu met hen samen zijn. Laat je traditie je niet verhind’ren, ook voor hén verdroeg Ik de pijn”. Want ieder die met de mond belijdt: “Jezus….mijn Redder en mijn…

Kracht en broosheid tekent, een halo rond haar zonneogen tranen uit haar licht ontsnapt als meiregen beneden lijkt alles nog onbewogen in de droge grond, evenwicht in een onbedorven landschap. Maar deze aanhouder wint de grond gaat langzaam zuigen, onder het droeve regenkind, dankbare dromen zijn haar volk waaronder het gras zich opricht…

Een poema op de heide in ons landje Blijf weg! roept de politie, maar... kom óp! Zulk nieuws is spannend, tropisch, rauw en top! 't Is nobo's in the bush en op het randje Ik zal zeker ook in Ede rond gaan hangen (als bekend wordt dat de poema is gevangen)…

bladzijden waaieren al in de wind vermengd met zand door voorbijgaand kind ligt het boek daar op zijn rug de snelheid der regels is vliegensvlug vergeten woorden door zon verlicht slaat plots 'n rukwind het boek hard dicht…

toe maar leef je uit of liever in- tensiever ga je gang maar zacht laat de rest niet achter toon je macht en overheers je domme kracht grijp je kansen en neem je deel de ander betekent zoveel…

net nog voor het slapen gaan vlak voor een sluimerend bestaan stuur ik u, het is donker, uit het zicht nog even heel snel een gedicht er rijmt niets op twaalf ik lig hier op zaal F ik kijk om mij heen, zo moe maar mijn ogen doen er niet meer toe ik weet niet of ze luistert mijn mond fluistert zuster, goedenacht een licht gaat uit en wacht…

Ik moest er naar toe! Niet dat ik niet wilde Of mij eraan vertilde Dat doet er niet toe. Wacht niet te lang Op de juiste toe - gang.…

verlaat de drempel het sleutelgat oogt leger nu je hart opent…

Hoe teer uw sneeuwklokje beweegt bij het trager zuchten van de wind zwak zonlicht haar kracht hervindt waar het lentezicht erachter leeft plots dagen krokkussende kleuren narcissen ontpoppen wit en geel bij de bosjes treurt geen gekrakeel zoiets zal hier vast niet gebeuren tussen bloemen heerst altijd blijheid staat in natuurwetten beschreven…

neem mij mee naar ver van hier neem mij mee terug naar daar waar ik de tred herken vogels weer hoor fluisteren bloemen zachtjes dansen in het schijnsel van de maan wolken tikkertje spelen huizen weer kleur krijgen zand mijn voeten liefdevol omhelst daar waar ik gekust word door de wind toe neem mij mee en hou me vast een leven…

in een kunstcafe hoorde ik haar lach mij uitzwaaien ik kuste die lach onmiddelijk glimlachend en wel die lach, volgens mij sloeg het vanuit haarzelf nadat ik over de drempel was gestapt om in eeuwigheid te kunnen glimmen…

waar ik jou voel in het aanraken van gedachten overstijgt de stilte elke ruimte die jouw lach als rode wangen laat rimpelen op mijn mond je bent meer dan de hartstocht van dichters die blauwer wordende luchten wilden delen in open bunkers van bloeiend vertrouwen meer dan de lieflijke huizengevels en droomgevulde schuren waarop…

Af en toe ga ik zitten Schrijf iets op papier Wat dat iets is weet ik nooit Alleen het moet eruit Iets wat in mij zit En wat niet weet waarheen Plant ik hier dan neer Wat fijn toch Dat er zoiets bestaat Als een stukje papier…

Ik smeek haar de stilte toe, ijdel gewin, vlijt van onzin, in het besef, dat zij alleen het vermoeide hoofd heeft neergevlijd en haar profetie uitbreidt in mijn tijd.…

Die nieuwe slip maakt niet meer opgewonden en houdt de mannenhoofden fris en kuis. Géén gleuf meer zichtbaar in het dameskruis. Maar... ik heb nóg iets beters uitgevonden. Dit wordt een absolute modehit: gewoon een broek die ietsje ruimer zit.…

Het doet er alles toe, de echo’s van wat is geweest zich nestelen op de juiste plaats in een dansende wereld in het avondrood in transparante vleugels aan de horizon verschijnen.…

toe droog je tranen ik ben er steeds nog zwevend op vleugels om jou heen toe huil niet meer ik blijf jouw liefde zoals in elke herinnering jij de mijne bent toe stap uit de leegte die jij met tranen vult terwijl het boek vol is dat wij samen schreven toe laat je niet pakken door de kou van eenzaamheid warm je hart en handen…

Het raakt het hart van de innerlijke wetenschap zonder dat je dat wordt verweten, beheersing van geweld en twijfel, wat niet lijkt te zijn, toch tastbaar is gebleken als de overstijgende trap en alles er nog steeds toe doet, wel onmeetbaar, in voor - en tegen spoed op het resultaat raak je nooit uitgekeken.…

Ik voel me ozo heppie zo heppie deze dag. en als je vraagt: wat heppie als ik eens vragen mag, dan zeg ik: hoe wat heppie, wat heppik aan die vraag, heppie nooit dat heppieje dat ik hep vandaag? ---------------------------------------------------- uit: 'Ozo heppie en andere versjes', 2000.…

voelde het.... dacht nee ik niet. dat zijn anderen die je ziet voelde beter.... dacht ja ik wel en nu komt de rel. lieve mensen ik voelde het..... voelde beter.... en voelde goed.... ik ben homo.... oo wat een moed.…

Gekras en geprik, lijntjes en helle kleuren, huid van perkament.…

Liefje, ik weet je hebt geen ander Toch vind jij dat jij moet gaan Geen woorden houden jou meer tegen Geen harde hand en ook geen traan Alles gezegd, alles gezwegen Ga maar ver hiervandaan Iets van jou blijft in me leven In mijn eenzaamheid bestaan Liefje, ik weet je hebt geen ander Toch vind jij dat jij moet gaan Geen woorden houden jou…

hou je mond, want je woorden zijn als stenen, en je raakt me hard; raakt mijn hart, raakt mijn romp, mijn hand, mijn benen. Het is ongezond. En zo je me hier ooit vond: met te grote schoenen want ik had nog veel te lange tenen. was ik toen verward, later kwam mijn part. Met je woorden zo hard dat ik niet anders kon dan wenen. Is de circel…

tot mijzelf gekomen in kilte ontdek ik dat ik vandaag weer eens ben wie ik ben als sneeuwvlok die smelt op warme handen ondanks welzijn verbaas ik mij dat ik in zachte klei door zout en keihard water ben verdroogd door wrede adem via sluipweg van lucht en zon als zandkorrel weggeblazen rul vooruit vliegend op de wind die in mijn ogen…

op de tonen van jouw klaterlach deinen de witte waterlelies, komen de natte snoeten van nieuwsgierige kikkers tussen het groene blad de begeleiding kwaken je bruist muziek in elke beweging danst het kabbelende water als een volleerd ballerina moeiteloos tot een spetterend ballet druppels swingen in het rond kleine parelende blikvangers…

al wat ik in jou niet meer ben speelt onbegrepen verder in mijn dromen ik draal iedere dag in het herinneringslicht terwijl jij de koude wind verzamelt en de gaten in het raam zelfs het weer vlucht voor de vragen nog open in vreemde pijn er blijft niets meer over in de vertespiegel of van de toekomst morgen nabij…