Alle inzendingen over toonhoogte

Getailleerd belicht tegen de schaduw gekoesterd in toonhoogte wat ons leven heeft gemaakt.…

Op de juiste toonhoogte zonder toeters en bellen. Het rinkelt een mooi samenspel waarbij niemand je meer iets hoeft te vertellen. Een nauw luisterend oor heeft er nog alle aandacht voor. Die zuivere tonen gloriëren. Trekken je hele lichaam door. Op de juiste toonhoogte. Niet hoger of lager. Schraagt een mens in zijn evenwicht.…

ik wil je stem niet horen wanneer ze afscheid neemt op toonhoogte van brekend glas vertelt hoe mooi het alles was maar zwijgt hoe jij dronken werd zomaar naast mij schaamteloos een ander verleidde een eind maakte aan ons beiden de woorden die je zei gaan wellicht verloren maar de naklank van je stem zal ik blijven horen…

je denkt misschien dat alle talen hetzelfde zijn maar dat is niet zo ik kan zeggen doe deed gedaan maar in het Chinees bestaat dat verschil niet wel kent het Chinees 4 keer kleine wisselingen van toonhoogte waarmee je met hetzelfde woord mogelijk groot geluk vertelt of diep verdriet of excuses voor een niesbui of beetje…

aan de hand van jouw slingerende levenspad werd je gegrepen door noten die de toonhoogte bepaalden met zacht stemgeluid wist je vele jaren mensen te raken doch de keerzijde bleek de bottel der vergetelheid de trouwe steun die verdoofde en kracht gaf maskeerde vertwijfeling waaraan je geen gehoor wilde geven verscheurd door de scheiding drong…

door te laten geen gaten maar met minder weerstand in een hartelijk welkom ook lijkt de omgeving waarin jij verkeert warmer te zijn dan op andere plaatsten alsof een ongeziene twinkeling van vrolijke kleuren herhaaldelijk plaatsvindt die weerkaatst in ogen zacht roest een vriendelijke brom tussen de gasten die op een aangename toonhoogte…

stel dat je iets niet moet vergeten voor welke dag zou dat gelden en wat als die dag voorbij zou gaan -ongemerkt, zonder erg zou iemand opletten of wolken hun adem inhielden ergens halverwege, zo nauw luistert geen enkele toonhoogte hoe belangrijk is dan onthouden tussen alle dagen die zich versliepen we moeten onze tijd nog voltooien…

het wordt me aangepraat misschien, geblinddoekt naar een einde streven naar gelijke strofen en ik de inhoud nog niet zie en me op de private tekst verlaat, het ene dicht de ander toe in de maat- en meetlint van de poëzie, fluitend riet waar de wind van de me toegemeten tijd in blaast, steeds hoger en altijd gehaast, reikt naar de toonhoogte…

mistroostige dagen vol hartenleed hebben plaatsgeruimd voor herenigde bezinning verrukkelijk verfrissend allemaal donkerheid de correcte afbeeldingen zonder defineerbare toonhoogte het volledige klankspectrum met liefde in mijn hoofd gegrift, de passionele herinnering.…

Ik me op de private tekst verlaat, het ene dicht de ander toe in de maat- en meetlint van de poëzie, fluitend riet waar de wind van de me toegemeten tijd in blaast, steeds hoger en altijd gehaast, reikt naar de toonhoogte van mijn verdriet, een odyssee naar een remedie tegen dyslexie.…

Het is het niet het brood dat de honger steelt, of kreunende bomen die in stormwinden worden getest maar de toonhoogten van het denken van bodemloze nachten tot in de zwartste dromen, verlicht door pijn waar elke dichter z’n dorst uit lest maar ook als schrander dier dat zijn bloed laat koken, een opmaat waaruit de heerlijkheid…

Lieve Carry, je ziel was nooit van deze aarde, ze luisterde naar hogere wetten, zeer gevoelige toonhoogten, door weinigen opgevangen, alleen stond je, alleen wil ik niet dat je blijft. De geestelijke bloemen zijn onderweg.…

iedereen weet dat er stemmen bestaan waarvan het geluid nooit verloren gaat waarvan de dictie en karakteristieken zijn vastgelegd net als de melodie van een muziekstuk niet de technisch vastgelegde en reproduceerbare versies maar geluid vers van de stem waarin afkomst specifieke familie klanken in toonhoogte en temperament…

geweten lokt, we slijpen het geluid langs de voorgeschreven groeven, uiteindelijk is dat er maar een, z’n arm kruipt als een trage spin naar zijn buit tot aan het gaatje van de oneliners, waar z'n adem stokt, populisme vertaald als gruis en herhaald en grijs gedraaid om op te gaan in andere gezichten met een gelijk repertoire met valse toonhoogten…

langzaam wil rijpen mijn composities zijn van een ouder repertoire, vaak op hol geslagen door melancholie, ontsproten uit het labyrint van een herkenbare gravure wat geweest is, is geborgen blijft branden als een onblusbaar vuur, de mogelijkheid op elk instrument de toonladder van het leven te bespelen, wat ieder recht geeft op zijn toonhoogte…

Hoe jouw klanken variabel en variërend in toonhoogte volume en tempo mijn trommelvlies doen laten vibreren, een opvang van gesproken en geschreven taal afkomstig uit verschillende hoeken waar hun hooggevoeligheid en heldervoelen me altijd zullen bijblijven.…

Het is de tijd van inspiratie, energieën ontvangen maar ook in elk van ons weer zal loslaten, melancholie en weemoed als welluidende melodie, een opeenvolging van klanken van verschillende toonhoogte laat diepe sporen na in een breekbaar hart.…

Het is tijd van inspiratie, energieën ontvangen maar ook in ieder van ons weer zal loslaten, melancholie en weemoed als welluidende melodie, een opeenvolging van klanken van verschillende toonhoogte laat diepe sporen na in een breek- en kwetsbaar hart.…

Heel veel pracht van melodieën in verscheidenheid verenigd van waar elk een bijzondere unieke harmonie, klankkleur ritme en toonhoogte had waarbij de beleving heel puur en intensief werd ervaren Ondanks alles werd stilte ook vaak koning zodat sommige soorten beetje bij beetje verdwenen.…

dokter fa is ziek met de mollen onder de leden ligt hij bijna bij de mi hij wil zijn zuster do herstellen de verwantschap helen haar een half toontje lager zetten zij is dan wel si alles heeft zijn prijs zo do doet dan een beetje dodo of zo of sterft dan stilletjes de dood maar niet zonder staartje hij slaat nog een afgerond kruisje het…