Alle inzendingen over toverspreuk minnaressen

Eens zullen alle gewenste minnaressen hun passie tonen...…

de prins nam een kikkerslof mee hij vergat het glazen muiltje assepoes zit wenend bij de haard de reus at de gelaarsde kat op de toverspreuk, die was verjaard een markies zit nu met muizen sneeuwwitje dook in bed met de dwergen haar prins had de verkeerde Tom Tom hij hokt nu samen met Dorenroos . marion spronk | 7 maart 2009…

Kreet aan mijn spiegelbeeld Bollekes schrijf ik al Tijden niet meer Maar met de toverspreuk Hexasyllabius! Moet het toch echt weer eens Lukken dit keer…

Moeder heeft mij uitgerekend om uit haar talud te varen levend boegbeeld, ik lijk sprekend, elke dag en alle jaren meer dan op mezelf te lijken kan haar ziel niet overstijgen moeders ogen kunnen kijken in de erkers van mijn eigen dreigt het leven soms met breuken pijnen in barre barensnood fluister ik haar toverspreuken als druppels water…

Er was eens een heks in het Noorden Die een zwarte toverspreuk hoorde Ze zond heel gezwind Veel licht met de wind Dat alle duisternis doorboorde…

Twee ogen zijn van mij en volgen mij want ze zien mij in de spiegels die we niet haten omdat ze nooit scherven achterlaten en met dezelfde mond altijd vragen waarom ik met dit gezicht blijf zoeken en alleen voor mijn minnaressen dit liefdeloze lichaam achterlaat…

Hij had al twee kinderen twee minnaressen twee miljoen en twee verslavingen toen hij met een schok besefte: ik ben slecht en ongelukkig. Hij schonk zichzelf een borrel in: een derde was op komst. ---------------------------------------------------------------- uit: Een dag niet gelachen is ook wel eens leuk, 2013…

Gedachten overstromen, de steen waarop ik sta Eén been opgetrokken met ingehouden adem Het andere is vochtig van het woordenvolle water Lucht loopt uit mijn longen Het water wijkt terug Eén toverspreuk voldoende Eén woord tegen alle…

Met de stilte als de laatse bongenoot staan ze naast elkaar met ogen die alleen verschillen bekijken en haten wat niet verandert omdat ze niet meer geloven dat hun woorden en gedachten alleen met angsten en toverspreuken wapens zijn geworden.…

‘René Artois’ is dood, de antiheld; Z’n zaak gevuld met Duitsers, lege flessen, Begeerd door Gruber en twee minnaressen, Dan vlug: het bed omhoog, want Londen belt! En ná al die problemen, dat gedoe, Zingt boven Edith hem een liedje toe.…

Op een knopje kunnen drukken of een toverspreuk weten en voor hun roofdierogen in rook opgaan. Maar is het weer zover, dan blijft hij als aan de grond genageld staan. De grijzende gezichten, het getreiter en tot slot de vuisten... Er is geen ontkomen aan.…

Afwezig zijn is een edele kunst die mensen begrijpen kunnen. Mensen kunnen dat omdat. Omdat mensen denken kunnen. Omdat mensen kunstzinnig zijn. Mensen zijn intelligent. Mensen zijn superieur. Mensen zijn exclusief. Zo sluiten ze zichzelf. Zo sluiten ze elkaar. Zo sluiten ze slimme dieren uit. Aanwezig zijn is primitief omdat. Omdat…

Als je wilt leren om een toverspreuk te schrijven, op een bezemsteel te springen, volg dan een opleiding in heksenkringen. Belastingtechnisch wordt dat extra leuk.…

Een hemel als een hangmat, met één enkele vingerknip baarde de ochtend een woordeloos bestaan de zuiderse tijdsbeschouwing is uit de wandelgangen weggewarreld, seizoensgeschiedenis uit de bomen geschud zwijgplicht formele roerloosheid toverspreuken van stille inkeer is alles wat rest en jij in je vermiljoenrode…

de spiegel rondom de boom verandert maagden en minnaressen wanneer winter geen woorden meer kent op schouders van de dichter die als teken van rouw de aarde zwart schrijft en aan elke tak, krom gebogen, de dag hangt met droeve doodgezwegen wind vreemd en zwaar van stilte hij kan niet anders en buigt zich over zijn glazen droom…

Vandaag staat Dirk Scheringa te boek Als tollenaar die klanten wist te flessen Daarbij had hij geheime minnaressen En nu is ook het geld van moeder zoek Geknipt, geschoren en failliet vrijwel Dus nu dan maar naar Lenen punt en el?…

Geen toverspreuk tegen de vibrerende onrust. Mijn hart klopt door jouw chique verschijning. Mijn hart blijft kloppen door jouw betovering.…

Utrecht, stenen kraamwieg van herinnering, vergeeld dagboek bezaaid met zand, bed van klei met vergane minnaressen en uw grachten vol stromend stof. Uw stegen met onafgemaakte vrijpartijen en riolen overlopend van BH's, necropolis van verteerde vrienden met nagalmende dranklokalen.…

Ik ben weer alleen en mijn eenzaamheid lijkt op jou als jij verdwaalt in onbereikbare dromen waar woorden je betoveren en toverspreuken je niet meer wakker maken zolang ik spreek.…

Het wou haar vatten in een klankgedicht, haar naam vercijferd tot een toverspreuk: ontkenning van gemis en van zijn plicht, bazeltaal met intellectuele jeuk, perverse onderstroom, dat maakt het leuk. Het voelt haar nu, het helse dat ze is: der minne eenvoud heet gewoon LAIS.…

Als volwassen kijker schrompel je ineen als door een toverspreuk, terwijl er volop ruimte is op rechts. Beiden genieten met gesloten ogen en je wordt als kijker uitgenodigd om het rijpe fruit te verwennen. Één sprong naar voren en klem je vast aan de voedzame driedubbele rondingen van de lekkerste vrucht op aarde.…

steeds vaker ga ik op bezoek bij vrienden om een stem te branden in de stilte - oh, ben je er al lang - mijn tong vermijdt woorden die het geluid van minnaars of hun drang naar bezit kunnen verstoren - meneer lijkt zich te schamen - ik noem minnaressen bij naam en staar mijn zinnen naar grijze, dove tegels -…

verleden week vond ik een versteende geliefde tussen wat geuren van gisteren die het liefhebben verleerd was in nevel verpakt de decoratie van een stad zeven gedichten heb ik geciteerd ze verrees niet huilend heb ik het karkas omarmd de lippen gereinigd met toverspreuken maar de leugens bleven de sporen van de tijd gevolgd toekomst bleef…

terwijl de sneeuw verliefd voor 't venster danst spreekt hij met tere kleuren de tinten sterven uit op het einde van zijn zinnen lichte lettergrepen als zangerige toverspreuken de rustgevende klanken voelen aan als een zachte warme knuffeldeken ze voeden mijn honger naar tederheid woorden zo dun zo breekbaar zo vluchtig als meeuwensporen…

verleden week vond ik een versteende geliefde tussen wat geuren van gisteren die het liefhebben verleerd was in nevel verpakt de decoratie van een stad zeven gedichten heb ik geciteerd ze verrees niet huilend heb ik het karkas omarmd de lippen gereinigd met toverspreuken maar de leugens bleven de sporen van de tijd gevolgd toekomst…

Was ik verdoofd fluisterde jij intiem zacht was het een toverspreuk ondervond ik jouw ware kracht. Was ik gehypnotiseerd mijn controle was zoek zonder stimulansmiddelen had jij mij totaal in jouw macht. Het waren jouw ogen terwijl je spreuk is uitgewerkt rest mij het enige beeld dat ik ongecontroleerd thuis zit van slag.…

welke droom hebt u vroeg de dichter en hij verdeed zijn ziel toen hij dagen en weken en jaren in het graf van zijn woorden dook verzen neerschreef stiller dan het geluid van minnaressen luider dan hemzelf en de muren, uitgediept tot in de kerkers van het weten hij wilde stil verdwijnen maar telkens de nacht begon droeg hij zijn geluk…

Ineens heeft alles weer zin zeiden zacht Lippen lijzig zwijmelend in zijn oor En gingen voor zijn levensdoel door Toen hij ze zoende op een nacht Omdat een gevoel van zomerzotheid Hem drogeerde met een zoele waas Hartstochtelijk over zijn wilskracht de baas Als door een toverspreuk geleid Dook hij haar balzaal naar binnen En bracht zoals…

Ik drink wijnrode lippen van minnaressen met wangen hectisch nog van de tocht door de stad; ik brand me aan glazen warm al van blos en mondafdruk. Langs de trambaan, richel van smalle spiegels, daar woon ik. Want wist ik niet waar ik woonde?…

en daarbij lang niet zo beroemd, maar dat was hij ook niet tijdens zijn rauwe leven, één troost, dat wel, even begeesterd en even verdrietig hunkerend naar minnaressen.…