Alle inzendingen over trage ontwikkeling

Langzaam gaat het leven voorwaarts Stap voor stap over al dan niet gebaande paan Wat gisteren nog nieuw was Is reeds vandaag herinnering En de vraag is waar wij morgen gaan ’t Leven is een trage ontwikkeling Van vele eeuwen rij aan rij Waarin geschiedenis wordt geschreven En zoekt steeds naar de balans Die ons uiteindelijk door hoger hand…

Gouden schemering: een mooie laatste avond – maar liefst niet vandaag.…

Je kunt wel van alles willen en weten, maar het is niets wanneer je wakker bleef Ja zon, ja eten, wat anders maar geluiden verdraag ik niet laat staan dat ik energie heb voor liefde of een prestatie die de dag tot leven brengt de dode dag van te moe zijn voor mezelf en de wereld De tijd…

Buiten het dorp ligt de brug zonder weg, bij het kerkhof Er zitten wel eens stadsmensen om haar te schilderen Soms spelen er kinderen Voor mij is het een beeld van het leven en vanochtend trof ik er een vrouw Ze lag op het landhoofd en schrok, durfde niet met me mee te komen, door mij verloor ze haar niemandsland Verder gebeurt hier…

Stil. Donker. Huis Ik denk de hele tijd aan jou, jouw stille passen in mijn herinneringen aan jouw passen in dit huis blindelings in het donker van mijn verwardheid naar de liefde onder mijn angst een leegte nu, geen stem om te roepen, geen tranen geen lichaam meer, verloren als ik hier weg zou gaan of een ander leven leven als…

Het is windstil Plastic water in het kanaal Ik eet bij mijn moeder Onderweg naar huis talm ik op het kruispunt Mijn kamers zijn zo leeg en jij woont hier vlakbij Ik kan naar je toegaan en toch kan dat niet Achter de dunne gordijnen leeft de straat, de stad Niemand ziet mij Ik zou liefdesbrieven willen lezen van jou, ontboezemingen…

tijd raast voort waarin ik mijzelf heb geaccepteerd de wereld ga verkennen aan anderen kan wennen jij in een oase wachtend op mij warmte en liefde voel me vrij de toekomst is kleurig in rust vol rode rozen…

Wikkel dat Ingewikkelde Los En Ontwikkel Verder…

Het kalenderjaar met vruchtbare seizoenen illustreert vreugde.…

Ja Eindelijk Hier Ben ik Met Veel Plezier Ben ik Mijzelf Aan het Ontwikkelen Kleine Stapjes Vooruit Op weg De weg Die Steeds Beter in Zicht komt De weg Die Mij Op weg Helpt Steeds Meer Zichtbaar Vrijer Steeds Bewuster Vrijer Hier Zijn…

Verdriet is op vrolijkheid gestuit het huilen werd lachen eenzaamheid kreeg handen aangereikt hulpeloosheid gaf men voeten gebrek door overvloed gevuld onmenselijkheid wordt vriendschap.   Een leven hoort met zin gevuld de lach zal altijd blijven een arm om een schouder heen geen last die niet te dragen valt door liefde die gebreken dekt…

leggen voetstappen een spoor van twijfel als leven iedere dag weer ademt om te laten geeft hartslag een nieuwe dag nooit meer zullen lijnen verbinden datgeen wat benen ooit hebben kunnen dragen zwanger, gevat in handen wijzen vingers naar die ene laatste pijnplek…

traag trekken wijzers kringen rond hun plaat duwen met zacht geweld de tijd onomkeerbaar vooruit lijken minuten soms uren te duren vliegen ze dan weer op jetski's voorbij toch zijn ze alle gelijk…

Langzaam,ooooh zo traag Zoek ik naar woorden maar ik vind ze niet langzaam en ooooooooh zo traag Ik schrijf erg traaaaaaag Langzaam wordt het wel een gedicht…

Hoe belangrijk is de vraag: wat is nu eigenlijk traag? De Donau in Praag Stroomt sneller dan de Taag, Maar zelf weer traag. Ook in Den Haag Zijn ze ontiegelijk traag.…

In sluiers onzekerheid sta ik op mijn balkon de stenen verschieten vergrijzen achter een bui en zakken weg in de schaduw van zwarte wolken, ik wacht op dampende opklaringen die weer kleuren schieten in mijn stille huis De dag heeft veel tijd en al die tijd sta ik hier moe hard te werken, emoties heen en weer te kaatsen…

Ik kan jou confronteren met mijn haperen Dat zoekende, het trage dat ikzelf moeilijk verdraag? En wat denk jij dan van mij?…

er zit een wonderlampje binnen in ons mensenhoofd dat zacht gaat branden als we daar een stroompje laten lopen en als dat licht schijnt gaat ons derde oog voorzichtig open dan straalt een innerlijke zon die alle pijn verdooft er zit een infrarode gloeidraad in ons mensenhart die zacht gaat branden als we daar een stroompje laten lopen een warm…

Af en toe een boot, een auto, de bezorger -- De stad is verdorpt.…

Die nacht was ik een jaar of dertig. Die nacht opgestaan. Het regende uiteraard. En ik werd ontdubbeling gewaar. Mijn klef, laf ego vastgespeld aan mijn dubbel vel liet los, genadig, ordentelijk. Voorspeld: kinderen (drie), teckels (twee), bridge, anjers, Verzamelde werken, testament. Ik viel. ik liet mij liggen. Als een slagroomtaart…

verstikkend het keurslijf waarin ze zich opgesloten voelt zij is niet iemand van regeltjes het zijn de vormen waartegen zij zich verzet graag wandelt ze op het randje om haar horizon te ontvouwen vergroot haar visie de speelruimte waarin zij zich laaft aan al het goede…

Bind mijn rechtervoet maar aan de jouwe Smeed jouw plannen met mijn warmte Gebruik mijn ogen om de wereld te zien en wacht gespannen de volgende stap af…

Vroeger was ik knoppenkind Nauwelijks van mijn kleur bewust Maar nu ik groter ben gegroeid Ben ik gerust...…

om een of andere reden die zo op het oog nogal onbenullig lijkt tel ik de tegels van de stoep voordat de grond onder mijn voeten bezwijkt ik wijk van diepgezonken wegen mijd ingesleten, rechte paden stap door het oog van de naald wuif takken weg, blijf doorwaden met spinrag in het bezwete gelaat met licht tussen gebladerte als respijt…

in deze uitgestrekte vlakte waar tekens onbekommerd door het luchtruim zweven waar de woestijnwind ze tenslotte op de knieën dwingt en de hitte hun onbeduidendheid tot een vesting samensmelt het is daar in die eindeloze vlakte waar het ongeletterde net zo lang op de poorten beukt tot het verborgene zich ontpoppen kan tot uitgesproken…

'Nu vissen wij in de Baai der Neontetra's, mijnheer Slauerhoff.'…

gevleugeld scheert ze over aardse vreugdevuren ze zal de winter verjagen de onderhuidse stilte doorbreken die haar vleugels eens verlamde…

je bent een levende kustlijn in wording een landschap waarin je kunt verdwijnen weggeblazen onder zand achter watermuren een rode slagader op de wegenkaart aanjager van onvoorspelbare vuren je wijst de afwijzing zijn grens je bent een verhaal in wording…

over het seksuele leven van slakken hoe zij verkiezen om man of vrouw te zijn, elkaar prikkelend met kalken pijltjes in de tuin glinstering van dauw, vochtig geurt de aarde en de trage lusten van het vlees ik denk, ben meer beest dan geest…

zonder iets te breken vliegt het verlies in volle vaart de ruimte binnen na de plompverloren plof op de stenen vloer zet de stilte kil en oorverdovend in we staren naar de zich verdringende grijpgrage tentakels van het onaanraakbare ding zoals de slak zonder oog of talent voor de versnellende pas bijt het verlies zich vast…