Netgedichten

netgedicht (nr. 65.729):

Sedona

In sluiers onzekerheid
sta ik op mijn balkon
de stenen verschieten

vergrijzen achter een bui
en zakken weg in de schaduw
van zwarte wolken, ik wacht

op dampende opklaringen
die weer kleuren schieten
in mijn stille huis

De dag heeft veel tijd
en al die tijd sta ik hier moe
hard te werken, emoties

heen en weer te kaatsen
tussen alles en niets, een voor een
ze te bundelen in het prisma

van mijn hart en ver buiten mij
hun kleuren te verstrooien, en dan
kristalheldere stilte