Alle inzendingen over uitbotten

uitbottend gesteente een vorm komt vrij onderweg in essentie…

net als een boom in het voorjaar bot ik naar alle kanten uit groen en slank van binnen mollig in de etalageruit…

boomkruinen schurken tegen lichtblauwe wolken zomer in aantocht…

het stemt niet te stelpen zo diep droef dat groene blaadjes in de lente uitbotten om in de herfst te vallen en weg te rotten voor hetzelfde geld waren ze waterproof…

Lente, langzaam uitbottend nieuw leven. Zonlicht Weldadige warmte overdadige bloesem verkwistend geschonken. Vruchten in knop. Hoop. Vernieuwing. Toekomst.…

de ijzige wind geeft de crocussen een kus van roestend ijzer de roos steekt alles bottels en uitbottende blaadjes in de zon de forsythia aarzelt tussen groen en geel haar eerste lente doe de kalverdans rondom de watertoren in de zonnedauw…

het grijs en roze licht besluit de kortste dag het jaar het is bijna weer volbracht nog hebben wij geen tijd om met onszelf te praten feesten vragen in gezelschap aanwezig zijn pas als het stiller wordt witte bladzijden verschijnen omdat de kleine notities gaan verdwijnen uit de oogst van vorig jaar dan komt lente in het uitbotten…

de horizon kleurt vaal oranje in het licht van de ondergaande zon aan de hemel verschijnt een donkere dreigende wolk we wachten op het langverwachte kind het vervlogen weemoedige lied de laatste adem in het schaarse licht kan eenzaamheid zonder kloppen binnenkomen kan verdriet uitbotten tot schoonheid in de schaduw…

jou ontmoeten en ontdekken hoe je bent, de buitenkant Iemand ontstaat uit de basis van houding en er zijn Hoe je uitbot in dunne takken met rijpende vruchten daaraan Herinnering aan bloemen en insecten zij zorgden voor voortbestaan Zachte romigheid van jouw dijen kruis gevat in horige bilpartij Jij bent door niemand te verklaren…

die al wat duister is moet verdrijven toon toch een glimp van Uw Gezicht wij willen U in glans zien verschijnen waar blijft Gij O ontluikend leven de aarde zwelt al tot barstens toe ieder zaadje dat tot kiem werd verheven is zijn aardse verborgenheid al moe toon U O eindelijk als verrezen - alles wil uitbotten in groene kracht Gij…

ritmisch onbekend maar nog geen noodsignaal of benauwdheden op de borst maar wel anders dan ik was gewend trok wat rare bekken en een paar gekke gezichten maar het vreemde wilde niet wijken groeide zelfs in spanning en ruimte die het wilde gebruiken om zich pittig te manifesteren niet naast maar in plaats van mij de uitbot…

Uit de wimpers van de strijd gevallen woorden duizenden stemmen van een andere oever wachten op hun uitbotten als gespannen veren, kenmerken van roestige schakels van deze tijd, afkomst en toekomst zijn niet voorbereid, verwachtingen glijden onder het boegbeeld door, contouren van een megalomane symboliek, schuurt de kiel van menig scheepje…

de aarde zwelt al tot barstens toe ieder zaadje dat tot kiem werd verheven is zijn aardse verborgenheid al moe toon u o eindelijk als verrezen - alles wil uitbotten in groene kracht Gij geeft aan de schepping nieuw leven uw eeuwig licht moet breken de nacht!…

Krom de weg, het bestaan is recht, dans; bloem der aarde, verbindt het mondiaal gekleurde lint met uitbottende jeugd, ontbloot het sprookje. Zaai; de zuivere deugd van jullie natuur en in elk verworpen kind. werp de kille wind terzijde,dans je wegen om palissaden te vermijden,sla bruggen naar een humaan licht.…

ik dool om te willen zwerven langs de seizoenen aan de wand van de inmiddels gestorven tijd met z'n steeds uitbottende hand. bloeit een bloedende doorn als tranen in het oog van het labyrint waarin mijn tocht zich zal herhalen, symbool van een gestreden strijd.…

Het ongelijk van zaden, uitbottend in onvruchtbare grond. De knoken in handen van de hongerigen in het natte slib van de graven. Het ongelijk van een koude lente na een warme winter. Van splinters in een kleuterduim, de pleisters op de stigmata. Betten van een wonde. Het ongelijk van de havelozen.…

Als je zoveel om iemand geeft, tijd vrijwillig verweeft, rest dan het zwijgen zelfs over de uitbottende twijgen, bij de brand die pijnlijk door ons hart heen vlammen gaat nu hij als man met kind er dan voorts alleen voor staat. Die dag stop ik dan als zus een tijdje in mijn geheugen eer ik de teugen die ik van ‘t leven nam vertolken kan.…

En heb je behoefte je verhaal steeds te herhalen en anders alleen maar te zwijgen, het kraken aan te horen van uitbottende twijgen in de nu al weer een rustige wind voel je welkom, welkom als man , vrouw of zelfs als kind.…

Uit het gerijpte fruit in vruchtbaarheid uitgedrukt verschijnt een witte duif die tijdloos koert, ons uit z’n geneeskrachtige bronnen drinken laat, de verbeelding suggereert in een uitbottende levenstak die ons naar een geprojecteerde hemel voert.…