Alle inzendingen over uitgehold verdriet

tegen dit uitgehuild uitgehold uitgeloogd verdriet misschien de zee nog ... maar dan kleurloos zonder golfslag zonder zon…

De echo verdwijnt in een verstild niemendal door holle woorden.…

Uitgehold worden, leeg gemaakt, niet zomaar om niet maar om nieuw leven plaats te geven; om uit te botten telkens weer. Zo komt de lente na een winter van leegte en pijn; zo komt nieuw leven steeds weer gegeven om mens voor mens te zijn.…

de gaten in de blokkendoos van het verdriet zijn veel te klein we geraken er onze blokken niet in kwijt…

Wat als je niets hebt te geven, Als je bent uitgehold, Als je bent verminkt, Is het niet dat .... Je moet helen, Dat je mag ontvangen, En weer in bloei komt staan, Om liefde te geven, Aan hun die zijn uitgehold, verminkt.…

uitgeholde boom natuurlijk opvangtehuis insectenhotel…

Poten in de klei Zweet dat langzaam Naar beneden rolt Niet gezien, niet gehoord Hoe jij en je werk Zijn uitgehold…

Uitgehold door de wind die aanvankelijk vervulde en het nadien uitdrukte.…

uitgehold staat hij te sterven staande zoals het kennelijk hoort verwoest door vele jaren nooit boog hij het koppig hoofd…

Oorlogsleed is moeilijk te verzachten Kersenkernen knarsen machteloos en andere pitten argeloos In uitgeholde nachten verslapen wij ons woelig onmachtig sprakeloos…

Zo’n verveloze deur met afgesleten klink de drempel uitgehold door eindeloze stappen die kwamen en weer gingen en verdwenen in het voetspoor van de tijd – gaande weg.…

Als niets meer Echt is, als Alle natuur tot Kunststof is Verworden in De maalstroom Van deze maatschappij - En niet alleen Jouw tranen maar Ook je glimlach In plastic is gestold Dan weet ik zeker Dat alles dat voor mij tot Dusver waarde had Voorgoed is uitgehold…

Als zzp’r zit ik hier te treuren, Mijn vak is al een tijdje uitgehold. Ik was er een die eerlijk zakken rolt, Maar nu zie ik dat niet snel meer gebeuren. Nee, vroeger was het zakkenrollen beter, Het rolt nu voor geen (anderhalve) meter.…

Van elke dierenswaardigheid ontdane Cadeau's, van aap of andere exoot; Een uitgeholde olifantenpoot; 't Wordt toch weer opgeëist door de douane Dus ga ik op mijn beurt naar 't buitenland Met kippenleren knapzak in de hand…

Kijk naar die wilg een bos van twijgen op wat zijn kop zou moeten zijn uitgehold om er doorheen te kijken getordeerd de dood op 't lijf stilzwijgend gehavend de toorn voorbij op de hoek van een wei op een kruispunt van twee wegen…

Nu heeft ons land de onschuld echt verloren Er mag geen lollig geintje bij je snack Je mag niet langer klimmen over 't hek Om het allereerste kievitsei te scoren Traditie na traditie wordt verknold 't Verrassingsei van binnen uitgehold!…

dwangmatig handelend werk ik seconden weg plan ik 90 minuten in een uur mijn coconerende ideeën zoeken worstelend een uitweg om vervolgens in één slag te verliegen nu deint mijn uitgeholde geest op zeeën van tijd…

Gans uitgehold en meer dan half gekloofd, verwint zijn taaie leven alle wonden: zijn gulden bloesems geuren in het ronde, een zilvren blarenkrans omstraalt zijn hoofd.…

Wennen, nee dat kan ik niet Dek de tafel, als altijd Barstensvol verdriet 'k ben je kwijt. Tranen over m'n wangen Wanneer ik je bord zie staan Stervensvol verlangen 'k wilde met je meegaan. Je bestek leg ik naast 't mijne Zodat ik je als 't ware voel Binnen 't bereik van 't mijne Snap je wat ik bedoel?…

Verdriet zo intens, verdient echt geen mens!…

De zon schijnt Maar ik voel zwart Iedereen lacht Maar ik word getart Getart Door verdriet Langs buiten Zie je het niet Het is mijn masker Ik zoek de kracht Ik lig ervan wakker In de nacht De nacht Duurt lang Het zoeken naar woorden maakt me bang Ik zoek licht Tevergeefs Want vanbinnen Zit ik dicht…

Papa Ik wil zo graag met je praten Maar je bent er niet Over de kleine dingen des levens Leuke anekdotes Over jouw kleindochter, Jouw lieve deugniet Over hoezeer we je missen Hoe je in alles bij ons bent Over ons verdriet Over de schone dingen Je zou al glimlachend knikken En zwijgend genieten Ik weet dat je ons op de een of andere…

Als het verdriet te diep is Als de tranen niet meer komen Dan denk ik in mezelf, De tijd heeft de pijn doen intomen Maar niets is minder waar Ik lig te woelen, En kan geen slaap vatten Net daarin sluipt het gevaar Als de eerste vogels ontwaken En de onmacht is aan het kolken Als de ochtendzon schijnt over de daken Dan zoek ik jou in…

De dagen worden lichter maar ik word zwart het is hier donker koud en bar Ik werd gekatapulteerd naar het verleden het is terug dof hier in het heden Ik wil er uit maar zit zo vast het zit op slot het is een last Ik wil wel huilen maar het komt er niet uit alles is locked het zit onder mijn huid Het zijn emoties die het daglicht…

Genoeg verleden tijd Heb ik nu En weemoed evenzeer - Naar hoe 't was, Ooit, destijds, Toen m'n leven begon Mijn leven nog Een open boek, Een onbeschreven blad Alle levenslust van toen Nu als 'n deken opgerold En wat ooit leven heette uitgehold…

Ook wel eens het gevoel alleen nog te leven uit de bast zoals een uitgeholde wilg Met in de molm van zijn vergane binnenkant een al bijna bloeiende vlier. Zo te bestaan bij een sloot in de gedachte van een verbaasde wandelaar en voorbij razende treinen met reizigers die je geduldig in de rij zien staan.…

Waar drankneuzen Vergeefs te lonken staan Naar nog meer port En nog meer bier - Drank die ze geleidelijk Aan hun verstand Doet verliezen - Is het rolluik Van de slijterij Graniethard neergerold En het leven met weinig Geld snoeihard teruggekeerd Leven dat in alcohol is opgelost En van binnen totaal is uitgehold…

De pijn, gevoeld tot in de nerven van het zijn heeft alle cellen uitgehold tot lege kamers zonder ruimte voor liefde noch voor haat het legt de klanken in een mond die niet meer spreken wil de onmacht machteloos verwond tot zinnen zonder taal En zo gedreven door hetgeen wat niet meer eigen is stoot het meer af dan het behouden laat…

In de donkere koepel de uitgeholde tufsteenheuvel loert het troosteloze gedachten die mijn leven vergezelden of die ik nooit kende vechten hier tegen de leegte muziek verdedigt mij alle wijzen die mijn oor ooit ving en hield onsterfelijk orkest door de stilte geleid mijn eigen soldateske symfonie.…

De pijn slijt niet Ondanks de tijd Wat mis ik je... Ik wil roepen en tieren Maar niemand hoort me Warme waterdruppels Staan te dringen Maar ze vloeien niet De pijn voelt des te scherper nu Verdrongen Maar constant aanwezig.…