Alle inzendingen over ultieme verkilling

jouw bevroren blik laat ijsbloemen groeien op mijn netvlies…

die ene ijsbloem verkillend van eenzaamheid beraamt zich tot bos…

~~~ die ene ijsbloem verkillend van eenzaamheid beraamt zich tot bos ~~~…

kanten sneeuwsluier verborgen maskerade dromen verkillen…

ultieme vrijheid verblijft in de mogelijkheid die niet wordt benut…

liefde stond als koud tegoed in de vriezer voor de toekomst van warme dagen steeds kouder langer ingevroren spinazie liefde pizza raden maar: wat is wat ijs getegeld in het vak ontdooien kon niet meer zelfs de stekkers zaten vastgevroren van het contract…

De witte duif blijft in het hok zingt een laatste vredeslied verstikt door donkere rook als traag de dag overgaat in donker bevroren nachten Vooralsnog heerst de stilte van de gekwetste ontvanger die in een ijzige winterslaap van met tijd gevulde spanning hoopt op een betere uitleg dan het bijna onvermijdelijke Redeloos vallen ze uiteen…

een gedicht is pas een gedicht als het niet geschreven is in je hoofd een rondzingend lied…

Samen zijn wij de ultieme twee-éénheid.…

In ochtendadem fronsen landerijen stil verwonderd om het lege van hun schoot aardedonker rust verkillend onder rijpen nevelsluiers drijven droef over de vorens van de velden dauw beroert haar ogen vol begrijpen…

afgewezen woorden afgewezen worden opgelaten, want de vernedering, onbegrip zwelgt zelf ken ik geen medelijden…

De ochtendstond is amper uitgedauwd - zijn gloren daagt in sterkte reeds extremer de eerste bundels licht zijn al ontvouwd achter de sluierzone van het schemer – als, in omarming van het jonge groen, een koppeltje zich innig en tevreden verliest in lokken van het pril seizoen waar beiden lusten vol verlangen treden als zij verliefd in hoge…

Toen mijn lippen jouw innerlijk begroeten ik je geurende nectar proefde over mijn tong je handen klauwden trokken aan mijn haren was ik even onsterfelijk voor eeuwig jong Als een boog lag jij gespannen je lichaam trilde alle gêne was verbannen je geilheid nog lang niet gestild dus nam ik jou ruw vloekend, gemeen hard en boos jouw lust aanwakkerde…

je kunt met de mooiste woorden proberen het ultieme gedicht te schrijven maar nog voordat je een eerste zin hebt bedacht weet je dat het onbegonnen werk is wat de dichters ook schrijven en hoe goed ze het bedoelen het blijft slechts wegwerppoëzie de één zal het geschrift misschien een poos bewaren in de la van het dressoir terwijl de…

loslaten het mooie moeten loslaten het warme weerloos laten gaan doet verstillen en verkillen alleen verleden blijft bestaan herinneringen zijn geschenkjes voor wie die wil verwerven laten dat mooie leven levend loslaten is een beetje sterven…

het eerste huis is mijn gemoed daar woon ik met mijn dromen het tweede daar staat mijn bed de tafel en een kast vol herinneringen mijn derde huis is de planeet een mooiere woning is er niet…

je laat zoveel achter als een storm gaat verstillen het meeste omdat je dat wilt maar ook veel dat je hart doet verkillen en je neemt zoveel pijn met je mee het is pas echt voorbij als je voelsprietjes zich hebben teruggeveerd in een nieuw gevormde rij de rust daarna van binnen is als een magazijn waar de herinneringen gesorteerd…

Vertel me van de liefde die altijd blijven kan en die haar weg zal vinden naar mijn verkilde hart Laat mij weer voelen warme tederheid voorzichtig ontdooiend de bevroren stroom Die vitale levenssappen ooit een bruisende beek te lang met harde knuisten in een ijzige knelling hield Vertel me van de liefde die altijd blijven zal maar…

De scherpe sikkel van de maan verwondt een ieder die het waagt zijn donkere zijde te doorgronden wie zijn gespleten tong bekritiseert is een prooi voor de puntige ster die hij krachtig uitspuugt naar de kinderen van de zon een koude nieuwe maan dreigt hen te verkillen maar zij verlangen naar warmte en zullen blijven bewegen als eb…

wachten wachten vol gedachten wachten en smachten naar jou verlangen verlangen verbergen verlangen naar stilte bij jou liefde liefde die ultiem is ultieme liefde voor jou…

In Noord-Korea vatten ze de taak op Om door massaal gezamenlijk te zingen Vijandelijke legers te bedwingen Al mijden ze angstvallig "Vader Jacob" Als wij dat zingen, zegt men, zijn we dom Want ja: na Bim en Bam volgt steeds een Bom…

Ooit was er een vlinder, zo’n zonnig zomerding, dansend om je hoofd op het strelen van de wind. Ooit waren er veel sterren, twinkelend, in de nacht hielden ze in stilte over jou en mij de wacht. Ooit was ook de maan goedlachs en vol van licht. Zijn stralen in de nacht kusten ons op het gezicht. Ooit was er een merel, jubelend en muzikaal,…

De natuur verstillend, verkillend, ons deert het niet. Ik wil met jou een bloeiende tuin en in elk kwadrant leven voedend, zo tevree verwerven. In het vuur van hartstocht gewrocht zing ik mijn lied. Ik wil met jou de laatste keer de zon in zee zien zakken.…

Daar gaat Pasen tegen in: van hogerhand is besloten dat een natuurlijke dood geloof niet kan verkillen. Door liefde kunnen wij hopen, zal de lente zich openen en ons leven bezielen!…

fatsoeneren En dat is het hem nu juist Ik zou met je samen willen dichten Een inspraak gezamenlijk gedicht Ik zou de strofen willen vormen Een beetje uit mijn en jouw zicht Want wees gerust ook jouw grijze massa Kan uit zijn bol gaan heel beslist En mooie woorden produceren Helpen wij elkaar dan groeit het licht Wellicht is de symbiose het ultieme…

Ultieme vrijheid bereik je met een open geest…

elke nacht nog droom ik van jou de ultieme nachtmerrie…

Helaas, de moeder aller oorwurmen nam zijn -- hersenen over.…

eens stuwden zij ons voort naar later op golven van genot en hoop maar weerstand brak hun vloeien in een verkillende samenloop nu zijn de woelige woorden van jouw hart verstard als moleculen in bevroren water ik ril alsof – in enkel tule de kou ervan mij ijzig vat en hunker eens temeer naar het vertrouwde geklater van jouw bruisende…

Kabbelende beek, haar verval door zon gestreeld: ultiem klatergoud.…