Alle inzendingen over venijn

Wie dat al tenenkrommend leest, die ziet Geen samenhangend vers maar slechts los zand Het rammelt niet alleen, 't klopt van geen kant! Wie dat gewrocht heeft heren, heeft het niet Verlos hem uit zijn lijden, laat hem gaan Wees wijs, trek een Driekwaardig dichter aan!…

De droogte die eindeloos verzand Het halstarrig verdorren van vechtend jong groen De eeuwige woede die verwoestend brand De vraag verzwijgend, wat te doen De leegte gevuld met de warmte van een zoen Het water sijpelt schaars over de rand Het leven schiet voorbij terwijl het water land De verlichting, de uitstraling van het regen seizoen…

als een windvlaag sloegen woorden in mijn gezicht gleden langs mijn hals omlaag beproefd raapte ik ze op en nam een beker mengde het venijn met wijn jij dronk wat ik schonk en viel voor mij…

als je de pijn van het afgesneden zijn voelt in zijn volle venijn drink dan uit mijn mok als je de pijn van het afgesneden zijn voelt in zijn volle venijn leg dan je hoofd op mijn kussen als je de pijn van het afgesneden zijn voelt in zijn volle venijn trek dan mijn wintertrui aan en laat het schurende schrijnen…

ik ben er niet kan even niemand velen duik in mijn winkel vol venijn dat delen wil ik niet in pijn ogen haken stekels weer ordenen in vakjes en ook de slakjes die ik veel te vaak op woorden leg verpak ik nu in zakjes berg ze in de kluis ik wil een schoner huis natuurlijk is venijn te koop maar voor ik naar de klanten loop is er…

Eenzaam in het gras bijt ze in haar eigen staart, venijn in de bek.…

ontstane afgunst venijn pokert op zijn dunst jaloezie… geen kunst!…

Valentijn, terugkerend refrein, liefde, geen venijn, kon 't elke dag maar valentijn zijn!…

weerbarstige randen bij een regen vuur vertelt van uur tot uur de opgeslagen emoties uit een twistpartij die vrij blijft van fysieke confrontatie het is geen spel spelen heeft al lang zijn charme verloren aan het langste eind waar geven en nemen vaak te goeder trouw de smaakmakers zijn om misverstand en ruzie voor te zijn zonder pijn en venijn…

Laveren in het gebinte van het bestaan hij waart daar rond in een scherpte de botte bedoeling willekeur van niet beter weten. De kanttekening is die van een sluipmoordenaar In ieder geval weet het waarom zijn slakkenstekker altijd ergens tussen te wurmen. Een rib hier een intentie daar om het lemmet weer schoon te vegen. Oorzaak en oorzaak…

Gelezen woorden bestrijken mijn hart zoals een herfstblad zich nestelt in een voeg van een gestorven leven, de vrijheid was het cement dat zich kon buigen naar ieder moment moe is het hart, het lijkt alsof er geen dromen meer zijn terwijl het zicht naar buiten het leven leert om te houden van de stilte die tijdloos de herfst voorbij…

de duinen zijn geschoond vruchtbare aarde vervangen door zand van het strand de wind heeft vrij spel met venijnige vlagen stuift alles dwars door de straten het helmgras krijgt geen greep op de voet van de heuvels het is traag in de strijd om bestaan wat vroeger in eeuwen gevormd is moet nu in één generatie gaan de mens is geen…

rond de pop die is gestropt met staken door het hart dat vastgepind geen kansen krijgt om nog te slaan en aan de haal te gaan toch lekt magie houdt ogen in de ban van mysterieuze krachten die op ontsnappen wachten een onverhoedse wind slaat op het vuur sliert vonkenregens wild in het rond kijkers schrikken van een onbekend venijn…

het golft moord en doodslag in het klein intolerantie en isolement nemen weer toe als anoniem onzichtbaar is waar controle nog sociaal kon zijn heerst nu de anarchie van het venijn mensen breken tot op het bot om aandacht vragen voor het eigen zieke lot van volkerenmoord is niets geleerd de menselijke aard apocalypst nu eigen…

ik zag de bui al hangen dreigend donker het regende nog niet maar je ogen bliksemden lippen vormden stormen vol verwijt je stem sloeg in als donderslag en siste na met scherp venijn ontlaadde met een furieuze kracht je had het helemaal met mij gehad toen de tranen kwamen ben ik gegaan omdat er na een bui weer zon en regenbogen…

zie de kleuren kolken tot wolken lilalicht venijn paars en geel verlengen pijn in zwart van onderdanig zijn toch is er symbiose met de ronde vormen die jij hebt gekozen in warm rood pulseert jouw bloed het leven wij hebben elkaar alles nog te geven…

ik wil stormen om de wind te kluisteren die dwarrelt vlaagt en fluistert in en om me heen wil snijden als een mes een zwaard gewet op scherp gekarteld in tweezijdig zijn met aangepunt venijn wil branden om de zon te verzengen met hete passie van kracht tomeloze hitte van vurige macht wil huilen met golven verdriet zeeën van…

randen bijten zich in blauw als tanden van het magma zwavel voert je naar de hel in een geest- verruimend lachmaar het lijf van Gaia is gestold maar sist nog haar venijnen je voelt het kloppen van haar hart weet je dicht bij haar geheimen ze pulseert geen bloed haar huid is warm en broos de weeën komen woordeloos ontvang haar…

Niemand hoeft jaloers te wezen, niemand hoeft jaloers te zijn, wat de een heeft wil de ander, jaloezie braakt veel venijn.…

Zou toch die gever eens óp willen staan en zeggen wat griefde, wat oorzaak mag zijn van altijd die vieren, van al dat venijn?…

De spin zit in het hoofd, verleidt het gekastijde brein, verdoofd in een wonderlijke woestijn, getransformeerd tot schorpioen, z’n angel doopt in potten vol venijn, van bloeiende oase tot verdorde jasmijn, er was te veel beloofd, een web van gesponnen ijzergaren in het groene ooft, vangnet voor een stekend visioen, lief te hebben zonder…

Deprimerende mindermaker. Tragische kinderkopjeskraker. Neem eens een goede therapeut. Wie weet, gaat dan je gif eruit. (De vierengever geeft ook vijven. Mijn laatste distichon, 'Niet zo schichtig', was voorzien van twee negens. Leuk! Nu heeft de ervaring mij geleerd dat de cijfergeving op gedichten.nl uiterst grillig en willekeurig kan zijn,…

Venijn in het zijn wat voel ik mij klein de dageraad keert weer een dag verschijnt de duisternis verdwijnt de haat verscheurt intens het is de plaaggeest van de mens maar blijft een onuitwisbaar feit het leven staat bij ons in het krijt verdoemden doemen steeds weer op getallen groot met vele cijfers radicaal, funest in grote ijver plotseling…

Het gif gespoten in zijn oog ontnam het licht maar geeft meer terug dan hij vermoedt hij kreeg juist licht dat waarde heeft doorgrond, doorschouwd doorvoeld met zijn gebrek was hij tevreden het was venijn maar het werd zijn "zijn" een winstpunt in dit paradijs zo zie zie je maar "hoe wordt men wijs"?…

door de menigte te wringen Verbeten trek rond de wat weke mond Ondanks zijn blos oogt hij wat ongezond Normaal bij pas gestorven stervelingen Hij spreidt een zelfverzekerdheid ten toon Ondanks zijn nu gestaakte ambtstermijn Alsof zijn sterven hem pas echt een doel gaf Hij stevent recht op God af op Zijn troon En zegt met lijzig, achteloos venijn…

Hij spreekt van liefde en dood, en dat mensen klein zijn en voor elkaar venijn zijn en dat, trots van alles, dit leven nog hoog staat aangeschreven.…

Jezus verandert water in wijn in Kana moet het de beste zijn druiven van Eden moeten ze weten de appels zaten vol van venijn !…

De wind op kop, straf, hard vol venijn links het meer. Op middaghoogte buigt de zon zich over het riet dat goudgeel kraagt. Rechts het weiland waar ganzen met zwarte halzen landen. Mijn passen vertragen, ver de bocht voorbij hoor ik nog steeds het gakken en het gulzig rukken aan de grassen.…

Jan Klaassen en Kwatrijn vier dichterlijke zinnen over liefde en venijn en opnieuw beginnen…

Je woorden van venijn ze raken voor je gooit en smijt met porselein Je woorden je letters je grepen je tonen Ze klemmen en breken me…