Alle inzendingen over vergrijp

Een ernstig vergrijp Op een plein Waar de vrouwen vrij rondliepen Gepakt Door bandieten Die een misdaad begaan Tegen onze vrije wereld Tegen ons vrije bestaan Waar de regels In ons zitten genesteld Door onze voorouders Doorgegeven Het zware leven Bevochten In een eeuwenlange strijd bandieten Die ons westerse leven Aanraken Vrouwen…

Minister Verdonk verscherpt haar beleid Criminele vreemdelingen opgelet Al bij 'n klein vergrijp wordt je 't land uitgezet Terug naar het land van herkomst voor altijd! Rita Verdonk als Minister van verbanning geeft de celbewakers meer ontspanning!…

Niet de imam, ook niet de dominee, Maar de pastóor mag niet van hupsakee, Hij moet zich aan de misdienaar vergrijpen. Toch treft hier de priesters geen enkele blaam, De Heer zei toch zelf al: Neemt, dit is mijn lichaam.…

Geert vraagt of het nu klaar zou mogen zijn Met al die nare negatieve praatjes Over zijn vierentwintig kameraadjes De fractie krijgen ze daar niet mee klein Want welk vergrijp je ook hebt weggemoffeld Als je op zijn bevel maar hard op tafel roffelt.…

Maar laat in Gods naam priesters elkaar pijpen, In plaats van zich aan kind’ren te vergrijpen.…

Als orang-oetangs zich gewoon gedragen Vergrijpen zij zich soms aan pantomime Voor praktisch nut en nu en dan intiem Wanneer ze om een krabbelhulpje vragen Een jonge oetan wilde graag gaan varen En wist een hele zeilreis te gebaren…

ik zond hen naar de galg voor slechts een klein vergrijp zag wel hun splinter, niet mijn balk ik sloeg hen met een loden pijp verstierf hen op het plein hun lichamen ontbloot ik at mijn brood en dronk mijn wijn besliste over leven, over dood nog voor de avond zouden ze gestorven zijn…

Mijn kracht heeft mij verlaten, rottende vruchten aan mijn voeten wat bleef hangen, blijven onrijp, groene ranken vergelen, dof gelaten wacht ik op een laatste windstoot, die als dolk mij in haard en hart zal raken, vergrijp van dierbaar, maar ontbloot geloof, beperkt zich tot bot gezaagde planken.…

Verborgen angsten vergrijpen zich aan rede, ontreddering alom, koorts leidt slechts tot ijlen…

Hoge golven op woeste zee opgezweept door razende stormen met schuimende branding langs kusten hoge rotsen beukend op het weerloos land bulderend over dichte wouden vergrijpend aan vlakke velden over akkers gebroken graan wervelend met loeiende krachten getekende onrust in menselijk bestaan.…

Zit daar nog steeds mee met dat 'vergrijpen om' met 'aan' handtastelijk aanvallen zich wederrechtelijk trachten toe te eigenen Walgelijk ontroerend hoe jij de nostalgie weet te wekken af te doen als niemandalletje dat niemand anders kan op je hoofd gaat staan je laat verwonderen hoe zwaartekracht je jurk overvalt mijn stem die spreekt…

wanneer ik zoek met een licht waar zij het laatste gewandeld heeft komt altijd weer haar gezicht naar mijn lantaarn toegewend zacht gebogen, haar ogen dicht en bloed op de mond gekleefd gaat het mee tot het zwicht achter het hek langs de berm die de vijver omgeeft waar nieuw onkruid groeit op de plek van het vergrijp, door sterren omringd…

vandaag neem ik een voorschot op dat wat gaat komen over het gewilde plaatje waarvan velen dromen het land gehuld in zuiver wit en zilver zie het niet als een vergrijp dit gehuld zijn in dun engelenhaar ben slechts de voorbode van wat gaat komen van dat wat verscholen ligt al lang verwacht en klaar de winter de kerst met hun…

Kaarsrecht achter mijn schrijfmachine komt zomaar het geratel van een dood gewaande melodie tot leven ik schrijf sneller dan God (of mens) kan lezen knipoog naar de letter V een muffe geur van carbonpapier doet het belletje rinkelen de punt slaat gaten in mijn brein en tien vingers vergrijpen zich aan letters die hamers samenknopen…

vandaag is alles in veelvoud dicht de dag ligt uitgeput en leeg in de aanhalingstekens van de tijd de klokken zwijgen het trage stugge lopen door de stilte hoe nu verder er is geen weg terug tussen geboorteschreeuw en sterven bloemen leggen om jou te eren loop door loop verder wij weten wie jij bent bloemen leggen als vergrijp hoe…

traag kruipt de leugen naar mijn vuist alsof hij nog nooit gevonden is door het matglas van blind vergrijp waar jaren verstreken met zorg ontweken. vastgevroren in de levensdraad van eigen bestwil en met de blik opzij moet ik plots zingen onder hoog geboomte om dagen schoon te maken in marmeren zalen van gerechtigheid.…

waar hart en oog en streling samenkomen vergrijpen vurige tongen zich aan smeulend vuur de tweekamp tussen hunkering en waan stuwt hartstocht op tot vruchtbaar samenspel, de rede groet de geest kan niet weerstaan het fel begeren, uitzinnig kraait de rode haan in driftig bloed het willig vlees als brandend braambos, wie buigt er voor…

We zijn goed in relativeren In tolerantie kwadrateren Mits, maar, tenzij Goed-gesprek-ouwehoer erbij Moet kunnen, is goed Elk vergrijp wordt verzoet Ongelukkige jeugd gehad Veel geblowd, nog meer gejat We relativeren gewoon alles plat Een taakstrafje misschien?…

ik spreek maar niet over datgene dat zich bij tijd en wijle Gothisch gedraagt maar waarvan je al zei dat het beviel mijn buik hangt wat boers over mijn riem dus ook genesteld tussen de benen en wordt enigszins als vormloze intimiteit gezien die geen kunstenaar wil lenen eer je begint te herscheppen nog een welgemeende raad vergrijp…

zomertuin mystieke flora snakt naar regenwater groente wortelt dieper in oorsprong van eenzaam plantaardig bestaan onder de begieting van de mens honingbijen bestuiven zoete bloemen geur van weemoed omringt het licht van een volmaakte volle maan ik wandel langs de borders van het tuinpad naar de kleine zonde waar we ons nogmaals aan vergrijpen…

Dat mensen zichzelf begrijpen, is een belachelijk vergrijpen, aan een onbegrepen waarheid. Is een lachwekkend begrijpen, van hetgeen niet-weten is. Dat dichters spelende mensen zijn, vervult oudgeworden dichters, van de vrolijke zinloosheid, die ook kinderen eigen is. Van de toevallige bedoelingen, van het domweg gelukkig zijn.…

water niet zou bestaan” kwijnend in het zout waarin hij was vergaan De schelpjes en kraaltjes op de bodem liggen daar zo vredig in een lijn van hand alwaar de haaien schuwen te gaan waar zijn oorspong brandt Zowaar straalt daar dan toch een schoon paarlen licht Dat Aquarius verlicht Opdat geen achtarmige bandiet zich zal doen vergrijpen…

En ik zag hoe alle parken overbloeiden, hoe de hitte uit de hemel sloeg, hoe de horde zon op ander bloed en zich vergrijpen wilde aan een nieuwe levensgloed. En ik zag af. Versliep de revolutie in mijn bed. Vergat alvast te leven. --------------------------------------------- uit: ''s Zomers stinken alle steden', 1997.…

normen bestormen behoort tot een ander ras soms, midden in de nacht zit ik in een somber hoekje slijp mijn punt extra scherp, vergrijp me in extase aan een woordeloze stroom van storende elementen die mijn vruchten immer bevatten dan, ja dan,,,,,ben ik ja ik, even mijzelf en kan ik me aan mijn pennenvrucht heerlijk bezatten…

De Verenigde Staten van Amerika of Japan het nieuwe Sodom en Gomorrah De lust te sterk voor Gods orders waar engelen zich wederom vergrijpen aan de mens Vaders eis negerend taboes doorbrekend niet luisterend Gods bevel geven zij technieken Veel te vroeg voor deze tijd naar aard of hel verbannen Geven zij ons nu P.C.'…

Tot in het beeldend schrijven van de rollende golven in de dag en tot in het holst van elk gedicht, ben er letterlijk voor gezwicht, word er door bedolven, vergrijp mij aan de bladwijzer van het tanend licht, daarin is het beste nog niet geschreven, het ligt ergens verborgen in de taal.…

jaren zijn vervlogen, maar sensualiteit en erotiek zijn nog steeds te vergrijpen.…

Wij zullen ons aan herinneringen moeten vergrijpen, zoals je masturbeert bij de gedachte aan de nachten met die ex. Opgelucht gelach bij een levendig vertelde anekdote. We ontbloten onze rouw, vergelijken wie de grootste. Ik zing een treurig lied, een lied dat geen troost biedt, maar ik ben de meeste woorden vergeten.…

slavernij voor blanken bleef gewoon bestaan De boerenknecht, z’n vaar en moer waren erfslaaf van de hereboer Een arbeider in de katoenfabriek stierf uitgemergeld aan een koliek Z’n vrouw moest hoereren om niet te creperen en de kinderen, zo had God verkozen, overleden verwaarloosd aan tuberculose Een matroos kreeg de zweep voor het minste vergrijp…

slavernij voor blanken hier bleef gewoon bestaan De boerenknecht, z’n vaar en moer waren erfslaaf van de hereboer Een arbeider in de katoenfabriek stierf uitgemergeld aan een koliek Z’n vrouw moest hoereren om niet te creperen en de kinderen, zo had God verkozen, overleden verwaarloosd aan tuberculose Een matroos kreeg de zweep voor het minste vergrijp…