Alle inzendingen over verheffing

in het vuur ziet een mens hoe het leven vlam vat en woedend hitte verteert in as legt wat gloeiend rood aan vuisten murw sloeg en verlangen smeedde de rook geeft signalen van rijk vergiste tijden de geuren verdampen in de weidse lucht uitspansel van beloftes dromen die daden wekken…

Ben in de wolken dezelfde doorluchtige als weer op aarde.…

Zijn stukgeslagen hand knijpt de katjes in het donker Toch blijkt hij niet somber onder het toeziend oog Zijn zacht gezalfde wond is als een verre pijn die kronkelt Toch springt de gewonde man bij laag en bij hoog te trotseren waar hij eerst bang voor was “De zonde gaat vooraf aan de wonde!” Het toeziend oog knijpt zich toe…

Als twee druppels vliegen vonken 's avonds nacht tegemoet Vuurvliegjes lichten immer altijd bij Hoewel hun schaduw reeds de dood vonden verloor te allen tijden de nacht Door subliem samenspel van krach- ten moet nu reeds worden ingebonden door krokodillentranen te plen- gen, nachten te verlengen Hoewel inmiddels poes su- blimeert…

De stem "verheffen" kan op twee manieren: een hoger cijfer geven of een uitleg op deze plaats bij wijze van reactie... 'k Ben benieuwd.…

laat ze diepwortelend in eigen aard zichzelf verheffen tussen hemel en aarde hun schoonheid geven ons leren zonder beperking te leven…

Het kruis, waaraan onze Heer Jezus sterft, is een schandpaal van zwaarste foltering, die in diepgaande christenbeleving gevoelswonden en denklittekens kerft. Dit steeds aanschouwde martelwerktuig erft Hemels licht, schept een blije stralenkring rondom de Man van lijden en redding, waarbij het ver en dichtbij mensen treft. Het hout der verschrikking…

De wind, het licht en de zon, waren hun vriend geworden hun lieve takkenvriend en als ze, de takken, de grond zouden raken dan zouden ze spontaan wortel schieten en zich verheffen tot bomen!…

Het hart leeft, ademt tikt haar tik vol levenslusten om de mensheid te verheffen uit schuld, straf en boete. Mijn hart zonder gevoel voor enige symboliek is zuiver als zij schoon is.…

de dag verdwijnt in stille zuchten verdiept het heelal door een spectrum van gedichte kleuren zwarte veren van de droomvogel klapperen nog zij dragen het leven in ivoren tinten verheffen de nacht…

In het archief van m'n ziel zoek ik naar antwoorden die ik niet meer wist maar nu zie ik de contouren in een helder profiel antwoorden gehuld in uitbundige pracht in m'n hart verankerd met verheffende kracht…

Wie zich in gespierde taal steevast aan het woord vertilt maakt zich ongewenst verbaal en lijkt aangeschoten wild wil mij tot de macht verheffen dat ik woorden wegen kan want diep dichterlijk beseffen doet lichtgewichten in de ban.…

Met haar geurende bloemenkaars oogt de sering als was in vurig paars Fluitekruid en paardebloem verheffen zich als sterren in het gras De bomen bekleed met alle tinten groen waar alles met elkaar verweven is in dit prachtige seizoen…

Nog torenen kerken uit verheffen zich boven dorp en stad Gaan ze prat op hun God 't kerkvolk -tezamen- knielt en knikt Er is gemikt op aards geluk en 'ín de eeuwigheid' Rest nog: een Amen.…

(en de minachting ervoor) het kan ook ingetogen zonder luidkeels je stem te verheffen er bestaan zelfs gedichten die nooit worden gelezen hetgeen niet wil zeggen dat dit aan het gedicht of de dichter ligt in veel gevallen is het dikwijls meer een vorm van minachting van niet lezers van de poëzie…

Liever dan dat, klimmen wij zelf op de kansel om onze eigen stem te verheffen. Ja dan hebben we het maar wat graag over U en wat wij van U denken. We verheffen onze stem alsof we U nog nooit gehoord hebben. En loochenen alles wat U ons influistert. En toch is Uw stem volhardender dan onze eigen dwaze preken.…

Ach, hoe ik het vandaag ook formuleer Het kerngevoel valt haast niet weer te geven Al is dit schema nauw met mij verweven Zes regels zijn te weinig deze keer Ik zal niets af gaan zwakken of verheffen Ik dank u en ik hoop u weer te treffen…

loop met me mee en ga niet terug doe het gedwee en vlug vergeet je dag stap in de nacht en drink tot het verzacht soms is het goed omdat het moet je stem eens te verheffen soms is het stil vochtig en kil onder de lakens tijdens het beffen…

Romario is eindelijk tevree Hij heeft zijn duizend goals bijeengesprokkeld Daartoe heeft hij wel heel wat afgesmokkeld: Hij telde zelfs zijn straatpartijtjes mee De FIFA acht zo'n lijst niet erg verheffend Ach ja, je hebt doeltreffend en doeltreffend…

In de spelonken van mijn geheugen tuimelen beelden van lang geleden door elkaar als kristallen van mijn vreugd en mijn verdriet om tenslotte zwevend over dit stille, maanverlichte landschap zich statig te verheffen en u te ontmoeten tussen de myriade van verre sterren, als diamanten van mijn ziel.…

kiezels zijn te gek om bloemrijk vervuld nazomers te betreden niets gaat er werkelijk niets boven zwijgen en dan wandelen over het slingerpad langs de amstel elke stap die je zet hoor je jezelf knarsen niets hoef je te doen dan het in lucht verheffen en laten dalen van je schoen…

waar de hand van een mens beider oevers met hout verbindt ontwaart men ook sierlijke snaren die tezamen als verheffend instrument door waarneembare trillingen hoge bomen aan de overzijde bemint en iedereen in het stromend water zelfs de eeuwige beweging herkent…

Een blinkende zilveren engel houdt mij gezelschap En ik vraag haar; "Kan mijn gehavende, geschonden ziel die diep in mij rust nog opstijgen kan zij de hoogten nog bereiken die haar geboorterecht zijn?"…

Maar dan verheffen junks hun stem aldus: 'Geef hier vervelend kind, die toys ‘r us'!…

Pfeiffer en Zwagerman vinden het maar Sinterklaasgedichten Want een dichter moet het volk verheffen en verlichten Daarom komen veel poëten met een hoop vervelend gelul En allerlei onbegrijpelijke, saaie flauwekul Zulke gedichten vind ik ergerlijk en raar Daarom zeg ik: GEEF MIJ VAN WISSEN MAAR…

hoe die ene stem in echoklanken zich tot een cherubijnen lofzang kon verheffen het stille droeve plekje in mijn vragend hart wist te treffen alsof innige armen het wisten te warmen een blijmoedigheid in het bijna nacht de glans van het baldakijn bracht iets van geborgen zijn * Bij een Byzantijns Kozakkenlied*…

Met haar warme stralen opent de zon met verheffende kracht het ontluikend groen een hemelse kleurenpracht vogels zingen eendjes paren nieuw leven bloeit pril geluk dat groeit Want met een nieuwe lente en een blij gemoed streel je alle harten zoet…

gedreven waar ze wiegende weerspiegelde zichzelf aan mij te geven ik zag niet dat ze zich magisch kon verheffen uit het effen Toch deed ze dat vrij onverwacht en buiten haar getijden in volle zon en goudomrand wierp zij `t stilleven uit reet het linnen van de schraag.…

Dan kan ons polderland zich als een libelle verheffen boven deze nare natte droom. Zo zien we in al die lelijke molens toch nog enig heil. Zij verheffen ons mooie Nederland tot boven Amsterdams peil. Al komt het water dan nog zo hoog, houden wij de voetjes lekker droog.…

waar de hand van een mens beider oevers met hout verbindt ontwaart men ook sierlijke snaren die tezamen als verheffend instrument door waarneembare trillingen hoge bomen aan de overzijde bemint en iedereen in het stromend water zelfs de eeuwige beweging herkent (Waterdag 2011 Gedichtenroute…