Alle inzendingen over verschroeiend

Hoor! de bloemen en planten kreunen en klagen al wekenlang valt geen drup regen op hen neer hoe kunnen ze nog bloeien en vruchten dragen de droogte verschrompelt hun harten meer en meer het juligras verschroeit door een brandende zon; waarlangs hydrangeas weelderig met witte trossen nu verdroogde stengels tonen met rosse koppen alleen de…

Verschroeiend. Ze is gevallen over hoe hij bleek brutaal haar beide vleugels brak.…

Heel Nederland ligt lijdzaam te verschroeien. De hittegolf hakt in op dier en mens. “Zuinig met water”, roept meneer Vitens. Gemeentepils mag maar met mate vloeien. Ik draag mijn steentje bij met veel plezier. Voortaan geen water meer maar meters bier.…

Watervaste vuren trotseer ik voor jou aanhoudend, verschroeiend, hete vuren Ik vertrap ze met blote voeten en mijn handen op mijn rug Niet te blussen, niet te vertrappen Brandend verschroeien ze, elke regel die, ik ooit ook had Deze watervaste vuren Van waarheid, voorzien, durven ze de leugens niet verder te trotseren dan…

voel hoe warme wind het leven doet exploderen met snelgroei zonder vruchten onder wolkeloze luchten in verschraling door hete ademhaling die verschroeiend langs rotsen tocht het eens zo vruchtbaar land is uitgedroogd en weggewaaid kaalslag heeft een prijs vernietiging van leven is ook voor ons einde reis…

Als een vuur op de late avond Brandend in een donkere nacht Verschroeiend en verterend Verlangd maar niet verwacht. Op de bodem van het bestaan De lichaamstaal die spreekt Zingend en jubelend De realiteit verbleekt Alleen nog maar willen dansen Op de toppen van genot In trance geraakt Gestopt Explosie van gevoel…

gloeiend verschroeiend hartverscheurend je ziel besmeurend zo moeilijk te keren ook al wil men anders beweren langzaam kan het je verteren Laat hem niet z’n zaad zaaien het zal zich in je verwaaien voor je het weet is het te laat wortelt het zich in je levenslust die alles verzengende haat wees je ervan bewust het is een valse…

waarom is het achter ons duister en voor zo licht en warm de schaduw zit niet aan de zonkant wij lopen langzaam richting zon aan de voorkant smelt de warmte ons lichaam innig tot tederheid in de schaduw van onszelf schuilen wij voor de zengende verschroeiende zon teveel tederheid kan pijn doen…

je groeit in aandacht en contacten maar de bloei is broos de enkele bui die valt beregent toch tekort het oppervlakkig wortelen pas als je dieper steekt meer van jezelf geeft ga jij de mensen kennen dan kun je zomers voluit bloeien in plaats van snel ontluiken en verschroeien…

jij hebt droogte gesprokkeld het water verdampt door een alles verschroeiende zon lucht van hitte doen trillen de schaduw gekort door de zomer in zenit stuurde de hel brandde laaiend het vuur in een onblusbaar inferno hebt de laatste uren geteld toen het leven door een vlammenzee werd geveld…

Voor Selma Probeer de ramen van Mijn leven te wassen Met lauw water en Het fijnste sop; Modderlagen, aangewaaide Klei en verschroeiend Saharazand verdwijnen Voor mijn ogen - maar dan De laatste laag die zich niet Verwijd´ren laat!…

er werden kleurige noten gekraakt op een dansant ritme waarbij handen het vuur dat van binnen loeide meer ruimte gaf aan een te snel groeiende verschroeiende fan gekte uit de tijd dat deze binding alles opving van het puberen tot en met de nieuwe generatie die zichzelf in de spiegel kon feliciteren met wat het heden aan inhoud…

Verschroeiend is mijn hitte. Je bent niet bestand tegen mijn watermassa’s. Vruchteloos kan ik worden als zandwoestijn. Nee, raak mij niet aan. Nader mij niet.…

er werden kleurige noten gekraakt op een pittig rap ritme waarbij handen het vuur dat van binnen loeide ruimte gaf aan een verschroeiend dwaze fan gekte uit de tijd dat deze alles opving van de peuter en kleuter affiniteit tot de opkomende generatie zichzelf en hun schaduwen in de spiegel konden feliciteren met wat er zoal…

het kan nooit goed maar die hitte het niet kunnen pitten in de zon kunnen zitten alles verschroeiend ontzettend vermoeiend het is altijd wat we zijn het weer gauw zat alleen het zilte nat houdt ons hoofd koel het scheelt een hele boel zo is een avond zwoel met zand aan je voeten zout op je huid zo kun je weer vooruit en mag de…

Scrub de negatieve laag die de open geest met lagen vuil bedekt de positieve grondlaag gevangen houdt in angst voor toekomst vrees voor realiteit lichtpunten saboterend tot schemerduisternis zonder helder perspectief Laat me weer in de spots met open ogen blaren dansen rond de liefde haren verschroeien rond m’n hart…

het is niet warm koel of koud maar verschroeiend heet zoals jij liefde geeft in je ogen smeult het vuur van hartstocht als wij brandend elkaar raken hoger loeien vlammen als wij langzaam zonder te ontspannen komen om te gaan in het uitgeblust en nat zijn lijkt de brand weer meester maar je ogen vragen vochtig om een nieuw refrein…

ik bied je nu mijn bloemenwei het voorjaar is nabij ja, eindelijk vorstvrij het gras groent sneller in het bloeien, laat het zaad door zomerdroogte niet nogmaals verschroeien kom mijn korenbloem je ogen zijn blauwgroen spikkeltjes om in te struinen een lentezon om je te bruinen laat de wereld wijsheid weten in samen kindzijn kun…

laat die bloem groeien, de brief hoeft niet te verschroeien laat je voeten lopen er zit niets tussen, niets voor.…

Een lamlendige zomerhitte Vertraagde zin van alledag Verschroeiende zonnesteken Een natuurlijk rouwbeklag Verdorde fletse einders Trillende zompige lucht Een bodemloze droogte De lome leegte zucht Meedogenloze stralen Zinderen de hete grond Barsten in moeder aarde Een uitgedroogde wond De oorverdovende stilte Een verstikkende atmosfeer…

kunnen wij in beweging komen de liefde voorrang geven onze stilte ademen de poëzie laten bloeien de wraakzucht verschroeien kunnen wij wortelen als een boom de doden voort laten leven onze dromen bewegen de stormen laten razen de vogels zien herrijzen wij kunnen de aarde koesteren we kunnen haar verplaatsen…

ik heb de tijd en jou maar ingelijst in passepartout een inkijk moet het zijn van wat ik doe er is geen plaats de hemel op een kier zo aarden we de dromen we hopen op ontmoeten ver van hier het samen mogen komen verschroeiend is de hand die jou tot minares zal strelen orgastisch is het spel dat wij na duizend jaar weer…

het beeld dat zij brengt hoe kan hij anders dan bekennen dat zij hem geen andere keuze laat dan overvol het vuur erkennen dat zij voor alle leven staat doorheen het wapen van verschroeiende overgave heden weet hij immers dat eens zij zijn hart ontvangt van enige drift geen sprake hij zich bevrijd mag weten van de verlokkingen des vlezes…

er lopen kinderen naar de lage zandduin jonge gezichten gekleurd met rood pigment tere hoofden onder de verschroeiende zon volgen in trance de slingerende weg de angst is meester de vloedgolf die liefde ademloos smoort onder diepe lagen zand de ultieme offerande loopt naar de Stille Oceaan kinderharten verstommen de hoofden…

ik wil ze hier niet heb hen mijn tanden laten zien in de scherpe kammen van het gebergte ze doen snakken naar adem op hete glooiingen vol klein gesteente waar hitte de fata morgana laat zinderen zuurstof lijkt uit de lucht gebrand die verschroeiend raspt door longen zonder verkoeling direct bij de hand dit is ons land al…

ervaring van schoonheid in liefde om ons heen jullie tempels zijn duizendmaal gebroken, staren door alle transformatie heen muziek en creativiteit pakken het ongelofelijke verstandelijke levensgeschenk, zijn nauwlettend strenge leermeesters, dankbaar en onverschillig in hun wijze doen evenwicht in mijn geest en droombewustzijn, niet verschroeiend…

Raak me niet aan, ik sla vuur uit mijn onvergoten tranen om de tentakels in mijn buik ik verschroei elke hand (ook de mijne) Raak me niet aan, mijn huid staat strak om de oude wonden gehard tot een schurend harnas tegen wat niemand mag doen (en toch is gebeurd) Raak me niet aan, mijn buik verdraagt geen enkele druk op het weivlies om…

Het gegeven Dat mijn leven Kostbaar is En kort Doet mij denken Aandacht schenken Voert mijn pad Naar waar het hoort Maakt het blij Brengt het zelfs mij Uiteindelijk naar het licht Met dien verstande Hou ik voorhanden Dat ik mij focus En ook richt Op grote lijnen Negeer het kleine Inzicht krijg als mens Doet het verzengen En verschroeien…

voor degene die het nog niet heeft ervaren dus niet weet pas op - liefde is soms ongenadig verschroeiend heet het is zo’n eeuwenoude ronde Etna potkachel met mica ruitje en met barstjes erin liefde is het je door haar behaaglijk laten verwarmen Komend uit een bittere ouderwetse winterkou wil je haar iets te gretig omarmen en voor…

Hun schaamte en vrezen groeiden tot een verschroeiend wee. God had de boeken dichtgedaan, en zou het grote vonnis spreken. Toen dorst hun stem de stilte breken: O Here Jezus, neem ons aan! En ’t bonzend hart, dat ze in zich vonden, was vlekkeloos en zonder zonden.…