Alle inzendingen over vierendelen

Zal ik `m passen vechten verrassen vierendelen of alleen neen…. vechten past niet eerbied voor mensen dubbelzinnigheid hunner emoties inleven bijgebleven vergeeft favoriet en laat mij buigen als gewillige spriet gras.…

a-vierendeels ontslag, geniet in onderhandelingsgemak de rechter roltrapt af verstreken werk loost jou slechts kantoorgetuind tot uitkeringsgebruind vaas jij scheve rozen cyclisch rood weer standsgwijs…

a- vierendeels ontslag, geniet in onderhandelingsgemak de rechter roltrapt af verstreken werk loost jou slechts kantoorgetuind tot uitkeringsgebruind vaas jij scheve rozen cyclisch rood weer standsgwijs…

Kwistig begon de valse vierendeler Vieren aan de gedichten toe te kennen Om de dichters averechts te verwennen En werd daardoor een grote gemene deler Door zijn schuld met tienen in te lossen Kan hij zich van zelfkwelling verlossen…

grijp je deel je koester je vierendeel je behap je bedans je ruik je streel je bespeel je aanvaard je oog je hoor je lief je omarm je beweeg je lees je adem je bedank je herdenk je wil je gun je zaai je draag je wieg je fluister je kus je mijn Vrijheid…

Wel nondeju wat is er aan de hand Was Willem-Alexander het vergeten Kon Grapperhaus opeens niet goed meer meten Let beter op uw saeck o Nederland Kom op Mark geef het volk weer brood en spelen Onthoofd die lui of laat ze vierendelen…

Twee hondjes, altijd samen aan het spelen Twee teefjes, heel gelukkig met elkaar Maar buurmans reu die op de jongste viel en haar bezoedelde in ’t openbaar die wilden ze met alle liefde kelen En daarom sloten zij een tevendeal om met z’n tweeën hem te vierendelen.…

of als ’n borsttatoeage van Rembrandt laten klepelen door klokslagen zo’n voorjaarsuitje spoelt verrekkeste weinig weg vereenvoudigd tot ’n kunstig streekstamppotje in onze eigen portretfabel van de dag wanend wandelend tot waggelend en swaffelend zelfs de dag die wederom begon als ‘n bedinsect eindigend onder de verbruikte lakens met zij…

om weerstand te bieden aan de tijd die zó snel aan me voorbijgaat schrijf ik een gedicht omdat ik weet dat een gedicht verplicht tot woordgebruik werken met woorden kan vermoeiend zijn waren het niet dat een gedicht ook verlicht en juist dat is het mooie van de poëzie want soms moet je kiezen tussen geluk en vierendelen nou ja…

Ik wil een hoge skore kreigen teruchgetelt naar vier als iedereen een vier geefd doed dat mij zoon plezier dan gaat het nied om vierendelen maar vieren delen op zijn meest laat zien dat je hier ben geweesd das laggen hoor, wie maakd me blij en geefd een dikke vier dit valt tog onder meesterwerk sgenk mij een –ik was hier-…

eerst strip ik zijn vel als een slinger wind ik hem rond mijn vinger gelijk het scherpe mes ligt zijn lot in mijn handen een oog valt op de grond dan ga ik hem vierendelen en te water laten de wonden bestrooid met zout opgevoerd tot het kookpunt zal ik hem smoren leren in eigen sop als een kannibaal moet ik ‘m prikken en prakken…

Waarom niet levend koken, vierendelen, onthoofden, duimschroef, kielhalen en knoet ? Terug naar schandpaal, brandmerk en schavot ! Het hakblok wacht, de nieuwe bijl is bot.…

De wereld lijkt steeds kleiner te worden, alvorens enig ander mijn vingers druppelen naar de einder ik trek een lijn om de tafel om het beletselteken, het zet zich ontspoort oneindig, het kluwen kluwt tot een vierendeel, waarvan mezelf ik schoffel door mijn schrijfsels noch betrek ik de druilende muren het is is niet hetgeen het is als een…

Mijn hart slaat als een schip in nood en ankerloos op drift geraakt schuwt mijn dood die ter lande werd geplecht toen ’t zwijgen me verried en boze tongen het lichaam wilden vierendelen doch slechts in daad want het gericht die mij van ’t leven wou onthechten sprak geen vonnis over mij als parvenu die het sterven aanbad met orgieën en iconen…

Ik zou niet stil wachten, maar smeken: oh heerseres over graden, lucht en grond, vierendeel en maak me heel en haal me uit gematigde streken!…

angstvallig daalde de zee tot paradijselijk eb waar wolken het water verlieten en blustanks vervoerden met verdrinkingsdood door de lucht, rode paarden voorop, strijdkreten uitgooiend op het dorp dat zich hevig verzette tegen het vierendelen.…

Ze willen je villen, onthoofden, vierendelen, eindeloos martelen en in de electrische stoel smijten, maar dat is allemaal farce en emotieloos gekrioel van slangen. Je genialiteit overstijgt de botte systemen van hun beleid en dat zit hun dwars, dat er zomaar een eenling is, die hun superieuriteit feilloos weet te ontmaskeren.…

gooi je bloemen, dwing me maar opzij te gaan je schaduw wil me kelen kijkt me donker aan manshoog knak en vierendeel je alle stelen de schijn van kleur bloeit rood maar dat kan niemand schelen we droomden in muziek hoogpolig sloot de hemel zijn akkoorden, een dissonant in woorden, die we nog niet hoorden we zongen tot de vleugels…

wedden dat u snel om genade smeekt als ik het recht in eigen handen neem en u vrolijk vraag: stoort het als ik u vierendeel, meneer? kijkt u nu niet zo bevreesd, waarom zou ik medelijden hebben als u mij op uw beurt naar het leven staat? we moeten allebei ons hachje redden, maar ik het eerst, dat spreekt.…

plompe bewoordingen kervend op mijn kladjes met het definitief van een houthakker die een boom omlegt Met klompen aan de vingers betrek ik het papier het kluwen vertrekt in een zindering tot ik er met een zinsnede komaf mee maak trek er een lijn onder trek er mijn handen vanaf trek richting tuin en schoffel in wat vergeten aarde mezelf vierendelend…

Als je ze zou vierendelen daar de wortel uit zou trekken en ze weer zou kwadrateren dan nog zouden deze gekken liever lekker buiten spelen.…

Gajes dat poogt haar te strelen stantepede vierendelen en met de bloederige resten de eetlust van piranha’s testen. Zou ze aan het braadspit rijgen tot ze een zwart korstje krijgen, daarna hun verkoolde lijven in beton laten verstijven.…

laat hem nu lijden aan zompige ziektes geef hem maar d’ellende die zo onverwacht een einde maakt aan ons vermogen tot denken doe hem d’inquisitie of nog beter de leeuwen laat hem diep gebukt gaan, niet even maar eeuwen en stuur hem wat ik kreeg, de mailtjes die griefden vol afscheid en dat op gezag van de liefde Ze moesten hem smoren en dan vierendelen…