Alle inzendingen over voetganger

als ik denk: ik zwerf door de taal dan is de taal een landschap en ik ben de vrolijke voetganger maar als in dat landschap enorme zwarte wolken zich samenpakken, weet ik opeens: de taal zwerft door mij en ik ben zelf het landschap in afwachting van de storm…

als ik denk: ik zwerf door de taal dan is de taal een landschap en ik ben de vrolijke voetganger maar als in dat landschap enorme zwarte wolken zich samenpakken, weet ik opeens: de taal zwerft door mij en ik ben zelf het landschap in afwachting van de storm…

Treurwilgen buigen, Auto’s die stoppen, Voetgangers kijken om, Alles stil en licht. In een zwarte lange stoet waarvan, De bestemming bekend is. Achter een raampje weggezonken, In een ruimte van emotie Treurwilgen buigen, Auto’s die stoppen, Voetgangers kijken om, Alles stil en licht. Veel mensen opgedrongen.…

de uitbesteden uit de rand stokken puffend aan de kant de herstedelingen slingeren zich te voet of met de fiets ze vlotten als een vis in het water en scheren langs het stadswezen voetgangers kruisen mekaar en weven een lappendeken over de lichtende koppen van killende vierwielers toegang tot de stad krijgt enkel wie beweegt op haar…

Riep ze totaal overstuur “Sorry, hij heeft een loopverbod van twaalf uur” ---------------------------------------------------------- …Als het aan minister Ter Horst van Binnenlandse Zaken ligt, komt er een blaastest voor voetgangers……

Omdat ik die voetganger niet zag heb ik een maand rijverbod gekregen, door zogezegd vluchtmisdrijf te plegen. Maar als dat nog niet meer mag...!…

Af en toe een voetganger, met muts of tas of buggy. De rotonde van Venlo leeft.…

de tijd tikt wat moet ze meer ik verlang slechts naar de lente, een zomer die me doet vergeten wat ik niet wil weten het afgebroken blad een gestorven regel ongeboren vreemde woorden dat, wat niet meer is noch weer kan komen dan in een ongelezen verhaal ik kijk wel naar zij die voetganger willen zijn op deze snelweg vol leven zit…

In een impuls grijpt een voetganger haar stang, geroep… hij tilt haar met fiets en al terug op de stoep. Rakelings schuurt de bus langs haar wang, het valt niemand op in het gedrang maar míjn hart stroomt vol, ik kleur er van want die spontane redder is míjn man.…

stalen ros op twee sporen toetert en klingelt voorbij de voetganger achteruit zet zijn beste vinger voor geïrriteerd om zoveel onbegrip wie is nou weer de zwakste stormt het volgepropt vehikel doorheen het ontwaken van de dag over rotondes naar de eindhalte de mensen onderweg slikkend en brakend vomerende kotsstudenten komt de stad…

Voetgangers weggemaaid. Agent aangevallen. Op de Tower Bridge. Op de Champs Elysées. Hoogbouw een inferno. Goedkope gevelbekleding. Honderd mensen levend verbrand. Min of meer. In Londen. Nu het echte Breaking News: Tropische temperaturen. Droogte. Watertekort. Schadeclaims. Verboden. Verontwaardiging. 'En mijn vuile auto?'…

Maar hersenletsel is een nare voetganger Die niet echt passeert Deels grammaticaal een beetje blijft haken Zonder afscheid te nemen. En dan toch opstaan Dan toch opstaan Opstaan stemt tot nadenken Dat het best mogelijke geschreven is Of was Een nieuwe dimensie aan de realiteit geven.…

ze is eerder stijlvol chic met haar bontje in d'r nek en gouden vingers vol nagels die geen sopje te verduren krijgen noch enig ander klein karwei verplaatsen doet ze zich met haar ronkende Jaguar elke week wat meer verroest maar rijden doet hij nog elke week dezelfde weg dan maaien ze samen haastig bijna wat voetgangers om op de parking…

Over een eigenaardig pad voor zwakke voetgangers en vreemde roeiboten op wielen die je alleen in het circus ziet. Dat pad is er voor de voetganger en de fietser en waarheen leidt het eigenlijk? Naar verre kerken. Zie de torentjes al in de verte. Achter lief biggenland. En achter appelstroopfabrieken. De koe reist mee.…

afscheid van reizigers over zee die misschien nooit meer terugkomen krakende touwen klapperende zeilen oude gedachten en versteende tranen afscheid van een voetganger in de regen die voor de toren wilde oversteken gillende stemmen knarsende remmen droge tranen en verzonken gedachten afscheid van forensen in de avond die de volgende dag…

Toen ik nog snelkoerier was en op tijd stond Met honderden spoedpakketten om mij heen Ging ik van hier naar ginder en nergens was Een vriendelijk mens dat koffie verkeerd schonk Geen stoplicht hield mij tegen dwars was ik en gemeen op de grote snelweg en in binnensteden werkten fietsers en voetganger als rode lappen ik waande mij onsterflijk…

Soms doemen doden op zoals gisteren mijn moeder (1913-2009) toen geen vliegtuig vloog geen trein noch tram reed vrachtwagens omwaaiden voetgangers vleugels kregen bomen auto’s vermorzelden sommigen een engeltje droegen op het nippertje uitwijkend voor vallende brokstukken van daken, gevels en muren Mijn moeder zou niet wijken zij zou met…

Alleen nog enkele kleine mankementen wat aangepaste verzekeringselementen en we zijn klaar om nooit nog een voetganger omver te rijden. Om elk euvel op de straat te mijden. Hij knalt nooit nog ergens tegen op alleen van een oude auto krijgt hij nog op zijn kop. Ik bekijk het met gemengde gevoelens.…

begin van onze straat Nog van die kleine popperige huizen Je zou toch denken met niet veel comfort Een voortuintje en achter nog een lapje Niet al te hoog, bescheiden oppervlakte Genoeg om heel tevreden met z'n twee En god weet hoeveel nazaten Er in die honderdtwintig jaar De kit met kolen vulden, De blik op straat met niets Een voetganger…

Als ik dan een voetganger passeer in mijn open cabrio roept die heel kwaad: of ‘t allemaal wel gaat! Ik kijk naar boven, roep terug: dank u wel, wat gaat de dag toch vlug!…

Ik houd van de verte, de verte nabij De Hollandse lucht en de zompige klei, ik houd van dit landje Met haar weiden dichtbij Met haar wegen die kruisen Vol files die staan Paden met fietsers, En voetgangers gaan Geduldig het wachten Op een bus iets vertraagd Het weer is weer onderwerp Waarover men klaagt Ik houd van de verte, de verte…

Licht vertraagt het landschap stokt in een verstild kader het kruispunt vult de ruimte het asfalt trilt onder wat hitte de akkers slaan bruin uit warmte draagt zingend nog wat wind weg de voetganger van achter het kader genomen stopt in dit desolate plaatje het kruis slaat een zucht van verlichting haar bestemming is die van smal…

feestgangers en vluchtelingen verspert wegen ontmoeten onmogelijk hoopt bladeren op laat takken kraken haalt het dode hout uit het bos ontwortelt bomen wist sporen uit zwiept zeeën omhoog gooit golven op de kade laat schepen vergaan vliegtuigen staan treinen ontsporen stroom storen legt verkeer lam communicatie onmogelijk laat voetgangers…

Ontvankelijkheid voor poëzie vaak en fijn geschreven proza laten mij zien dat ik om je geef draai mij om, hand van mij, ze wuift overtuigingskracht, ze schrijft vormvast zwijgt nacht als kristallen inkt, mijn nacht van tijdelijk afscheid nemen onwezenlijk, bijna kunstmatig om zonder klankmogelijkheden te gaan omlijsten voetgangers, die…

Zoals gezegd, oversteken is dan best een soort van circusact, je moet als 't ware manoevreren, om als voetganger door 't verkeer te komen. Nou is de ene chauffeur, de andere niet, dat bleek vanmorgen dan ook weer. Ik probeerde "de weg te nemen" en de auto's scheuren door, ze zien je gewoon niet!…

liep er ooit met R tot Zwolle toen fietste ik met P in de wind tot de brug er overheen en terug Nu met jou, beiden met een hoedje in de zon De wind verwaait de klamme lucht Bedrijfspanden voorbij blijven we tussen wuivend groen en de rivier Als gindse overkant mooier lonkt en er een brug in de verte daar dan overheen, alleen, als voetganger…

schuimend gerstenat doorweekt waar zij bikkelend hun onderstel laten spreken van scheurende spier tot prikkende blaar alles wat ons een hinderpaal schijnt is hen een trede slechts onder de voeten die hen dichter en hechter brengt bij vriendschap en saamhorigheid als dansend op een werkende vulkaan hier onder en met gelijkgezinden genieten de voetgangers…