Netgedichten

netgedicht (nr. 50.792):

- Nacht zwijgt als kristallen inkt -

Ontvankelijkheid voor poëzie
vaak en fijn geschreven proza
laten mij zien dat ik om je geef

draai mij om, hand van mij, ze wuift
overtuigingskracht, ze schrijft
vormvast zwijgt nacht als kristallen inkt,
mijn nacht van tijdelijk afscheid nemen

onwezenlijk, bijna kunstmatig
om zonder klankmogelijkheden te gaan
omlijsten voetgangers, die zwijgend staan
de donkerblauw fluweel verlaten straat

stilstaand kijken voorbijgangers
hun naambordjes hangen nog aan gevels
vol ontzag heeft ochtend het vele glaswerk
van ontelbare lichten gedoofd

gevatte koude adem vanbinnen,
mijn inkt zou nog uren kunnen schrijven
over losser gedefinieerde vormen van verlies
interpretatiemogelijkheden die ik niet kies

koude bloemlezingen sterven
als schriftelijke vragen, late kristal lelies
alsof ik nooit bij jou weg zou zijn gaan
bestudeerde inktblauwe nacht broze plekken

verfijnd in mijn hart, gestolde verschrikking
ijs omringt de nachtelijke denker
ingehuld gebroken liefde in zacht roze wrap

de bloemenkelk lacht ingepakt
gebruikt soms zacht herhaald refrein
legt nacht ondoorgrondelijk spreken op
dagdromen over dichtkunst vatten rijm

midden tussen kleurrijke stijlregisters
hoe wij wisselend onderdeel van kunstvormen
vergankelijk kunnen bestrijden
zwijgt nacht als kristal van inkt.