Alle inzendingen over voorgevoel

Je voorgevoel Heeft het verteld en heeft dus dit bedoeld...…

Afstand neem je stilte om je heen ik weet dat dit niet goed is je laat mij straks alleen. Dit was de laatste keer ik ben alleen met mijn verdriet ik voel de pijn en huil alleen jij ziet het niet.…

Afstand neem je stilte om je heen ik weet dat dit niet goed is je laat mij straks alleen. Dit was de laatste keer ik ben alleen met mijn verdriet ik voel de pijn en huil alleen jij ziet het niet.…

Je gaat erop af dat vingertoppengevoel of je negeert het…

Het woord heet ‘zwijgen’ om aan te kunnen blijven, te visualiseren wat de wind ons kan leren. Zij die ook op deze drempel ooit hebben gestaan weten hoe een en ander nu verder zal gaan. We vertrekken van waar we nu toevallig zijn, ervaren samen en alleen die intense zielenpijn. We voelen het huidige, het pure, het intense zwijgen, het verwerken…

Vol paniek en angstgevoel, Zat ik hijgend op de trap, Een ellendig voorgevoel...…

Het was broeierig benauwd, En dan gaat het makkelijk fout, Ik had zo’n voorgevoel. Die zwoele avond in de zomer, Was de start van een nieuwkomer.…

Het was broeierig benauwd En dan gaat het makkelijk fout, Ik had zo’n voorgevoel. Die zwoele avond in de zomer, Was de start van een nieuwkomer.…

Ik heb een gevoel een naar gevoel een voorgevoel een vreemd gevoel en gevoel dat anders is dan normaal een zielig gevoel een verdrietig gevoel een idioot gevoel maar ik voel niets voor jou…

Er ligt een voorstel voor een nieuwe wet Die fiatteert dat wat u mailt of appt Door IVD’s kan worden onderschept: Op al uw snode plannen wordt gelet Het middel wordt geheiligd door het doel Maar geeft mij een sinister voorgevoel…

Heel in de verte nog rolt iemand van de trap Dronken verhuizer die de rommelzolder Volstapelt met duister rondkolkend huisraad Met bijl en snijbrander nadert hij ons interieur In de palm van zijn hand nu vlak boven ons Valt in een flits zijn plan te lezen. ------------------------------- uit: 'Achter de rug', 1997.…

speel je bal maar over verover vrij het land dat je tegen stond hier ligt de grens maar stop niet bij dit ommuurde verzonken graniet ga niet denken dan verdwaal je hier geef bewegen aan de angsten van je voorgevoel en spring de diepte in…

Uit de chaos van lakens en voorgevoel opgestaan, gordijnen open, de radio aan, was plotseling Scarlatti heel helder te verstaan: Nu alles is zoals het is geworden, nu alles is zoals het is komt het, hoewel, misschien hoewel, tenslotte nog in orde. ---------------------------- uit: 'Zeepost', 1964.…

Voorgevoel en weten, wat er komen gaat, angst, pijn , verdriet, is wat het achter laat. Huilend, moe gestreden, buig ik uiteindelijk mijn hoofd, en leg me neer bij dat niet kan, waarin in altijd heb geloofd.....…

geen idee of voorgevoel nooit gedacht of durven dromen dat het met ons zo ver zou komen ruzie strijd haat en nijd verbannen verstoten is wat ik voel weg de glans weg mijn doel geen gezin geen samen zijn leef ik op herinnering blijf ik eeuwig van jou houden en hopen op hereniging…

Neen, voorgevoel. Opnieuw vergeefs gewacht. Vergeefs. De zesde die hem nog niet bracht. Voor 't laatst, voor 't laatst. Zelfs dit ging dus voorbij. Voor 't laatst. Ik sta verlamd. Verlamd van schrik.…

De boer schrok zich die avond lam: een trein die door zijn weiland kwam had hij gehoord. Toen was het weg. Het was niet waar. Pas twee jaar later is er daar een trein ontspoord. Ook iemand zag, terwijl hij sliep een auto zinken in het diep, een heel gezin. Precies de plek heeft hij gezien: de auto reed een dag nadien het water in. Soms…

De uren raken niet verder of meer, zoals roesten gaat, gestaag maar onzichtbaar door verblindende traagheid gestold staan de cipressen rond de rimpelloze vijver ze leest roerloos in de bladstilte van de verkoelende avond veraf dooft een licht ze sluit haar ogen om beter te zien en dan wanneer de totale onbeweeglijkheid poëzie is geworden…

Ik was Abba al voorbij maar Abba haalde mij in het was een jonge dag de dag voordat jij kwam het was zo'n dag dat iedereen je aankijkt en gestalte neemt en: bewogen de gordijnen in de deur er was geen wind knikkend zakte iets opzij een vloed een flakkering van licht in het licht een zingend kleuren van de kleuren naar zichzelf het was de dag…

Voorgevoel. Vrouw naast man. Stoel naast stoel. Je lacht te laat. Ik droom ervan. Een hand waarin je hart slaat houdt me tegen. Blijf, blijf. Pulseren wordt mijn enige bewegen. Je blijft doordat je gaat. ------------------------------ uit: 'Het meer in mij', 1986.…

Achter ons raast een nachttrein dor het weiland - wij kwamen van ver, op verhaal, staan met lange jassen in de gang, herhalen enkele gebaren. Wij weten weer hoe deze vrouw ons soms niet meer kon zien wanneer zij door de grote kamer ijsbeerde, vlammen van zich afsloeg, onverstaanbaar werd. Iemand zal later, precies op dit moment wellicht…

Ze zegt: mijn wens komt uit en ga mee We stappen erdoorheen met ons twee Zij voelt zich glanzend en verheven maar dan die gedachte die haar doet beven dat de tijd doortikt in haar hoofd dat in een opwelling haar geluk wordt beroofd Alsjeblieft, houd het vast Ik wil dat je op je geluk past Alsjeblieft, ga niet naar binnen en volg niet die gedachte…

Zwoegend en worstelend kruipend door de liefdespoel De ene keer lichtvoetig dan weer met een angstig voorgevoel Pieken en dalen opgaand, en weer neer Soms met wat mee-wind soms met beestenweer Een kabbelend beekje een woeststromende rivier, de ene keer drijven, dan weer als een vechtende stier Een huilbui met tranen een klinkende…

Het is zo’n grauwe ochtend lijkt ’t begin van een saaie dag ’t is zo’n voorgevoel van wat je zeker niet beleven mag Zo’n saaie voorbode een grijs gedoe, ongezellig allemaal Maar straks als de zon weer schijnt is ’t een heel ander verhaal Zo komt er altijd weer een kentering, is er altijd een keerzijde Is er altijd hoop die toch weer gloort aan…

donder wentelt het mes op de wetsteen flikkert de wolk gedrenkt in voorgevoel van wat wordt voorgeschreven onder het soepel buigend lemmet keert een witte siddering runentekens heet staal ritst aan de donkere hemel voorteken dat de aarde moet lezen het brengt een kentering aan de lauwe adem van de avond het schrift scheurt…

het zal toch meer moeten zijn dan een broos bestand van lijven die elkaar schampen in ridderlijk erbarmen verwaaid als de kalkgeur van een slooppand opgelost in zeeën van stevig omarmen we stellen ons niets anders ten doel dan onze voortuinen te ontdoen van uitzicht dat hopeloos is en slechts een voorgevoel dat de gulzige avond ons berooft…

twinkeling van hoop verworven door een fragment de herinnering tot waar ik loop een droom die men mij zendt voorgevoel tot reden en perfectie wacht ik ongeduldig op kalme hartstocht een gevoel van de volmaakte erectie uitgedrukt op de manier die ik altijd zocht een paarse sfeer om in te leven het constante gevoel van euforie loochenen…

Maar ik heb nu dat voorgevoel, dat je me gaat verlaten, je hebt alweer een ander doel, het is voor het laatst dat wij hier nog samen zaten. Zal er dan ook geen afscheid komen? blijf je zwijgen over je verdriet? al onze tevergeefse dromen, die vergeet je toch zomaar niet?…

Twinkeling van hoop Verworven door een fragment De herinnering tot waar ik loop Een droom die men mij zend Voorgevoel tot reden en perfectie Wacht ik ongeduldig op kalme hartstocht Een gevoel van de volmaakte erectie Als metafoor voor het leven dat ik altijd zocht Een paarse sfeer om in te leven Het constante gevoel van euforie…

ik proef het verlaten in deze stad, bruin en geteisterd door somber voorgevoel, regen de leegte gevangen in natheid alhier klaterend op de straten zelfs de kieren in de muren cementloos ademen zij verleden waar nooit een zon echt scheen onder daken waar nooit de liefde bedreven werd zoals verteld in boeken in straten die stammen uit een…