Alle inzendingen over waaiden

de wind die niet waaide duwde mij omver de zee die niet kabbelde trok mij naar zich toe de golven die niet deinden smeten me terug de wind die hard waaide pakte me op hij bracht me naar de zon…

de wind die niet waaide duwde mij omver de zee die niet kabbelde trok mij naar zich toe de golven die niet deinden smeten me terug de wind die hard waaide pakte me op hij bracht me naar de zon…

Het dak van Krimpense kerk, hield tijdens de storm geen stand, het waaide eraf sodeju, zitten nu al die mensen zondag in de kerkbanken met een paraplu? Nieuws: Tijdens de storm waaide 't dak van de kerk! Van wie was dit nou dit brute werk?…

het waaide erg hard ik pakte mijn problemen en hing ze buiten…

Samen liepen we in een storm Opkomende woorden waaiden in onze mond terug Toen de wind ging liggen waren we uitgepraat.…

En het gebeurde opnieuw - de wind waaide het gras loste zijn zaad en zaaide over de vlakte torende hoog stof in wolken dat voortbewoog en even later langzaam daalde tussen het zand - tot het zich herhaalde en het weer gebeurde, de wind waaide en het gras zij zaad loste en zaaide. -------------------------------- uit: 'Spinrag van…

Het waaide buiten. Het waait, zei jij, die nog geen oog dicht had gedaan, en je glimlachte. Ik begreep het pas later. Wat er ook is, het zal de natuur een zorg zijn.…

Zo vertrouwd in mijn hart nabij een stroom van woorden waaiden in de wind mijn hand gleed uit de jouwe wrakstukken zinken dit te late einde een nieuw begin…

de tuin lag bezaaid met afgevallen bladeren toen je wegging je glimlach leek op een ver landschap het waaide hard de takken bewogen niet ik wist niet wat ik zag…

wat je zoekt blijft niet liggen waar het lag het vervormde vergeelde waaide weg wat je zoekt is ergens anders dan waar het lag wat je zoekt is iets anders dan het was…

Je blies donderwolken en waaide de warmte weg, je waaide weg Ik droom jou veilig in mijn liefde onder watervallen van geluk Ik droom en droom en droom nog een keer maar het blijft sneeuwen Is er een jas tegen de kou? Is er een jas met dikke zakken? Is er een jas warm genoeg?…

Het waaide, wat wind Het vloog, een blad Het daalde, kwam neer recht voor me, op ‘t pad Ik reed, ik zag het blad, het grind Erover heen, het gekraak Dat wat ik mooi vind…

Het waaide uit de States naar Holland toe, Maar waait het nog eens over, dat gedoe?…

in de bloei van de laatste tere strohalmen voorbij het lente-licht de zoemende zomers voorbij de altijd herfst altijd wind en regen waaide zij naar de bloeiende winterheide daar viert zij de laatste strootjes van het leven…

Vandaag had ik geen idee Ik stelde ook geen vragen Koude wind waaide gewoon Met flarden van vlagen Tijd ging zoals het gaat Ik googlede op ‘Zwaal’ En de wind ging liggen Aan het einde van de straat…

ik waaide met wat woorden hing er een wimpel bij we zwaaiden of het zo hoorde zomaar een gedicht van mij met een fris applaus dat voorzichtig doorzichtig werd verwaterde tot handgeklap dat nauwelijks warmte gaf in een toch opwindend ritme ontdekkend dat is het…

stilstaand bij mijn doden werd ik al ingehaald door nieuwe doden de wereld draait door wie heeft nog tijd wie gunt je nog verdriet wel duizend kaarsjes wilde ik aansteken maar kwam niet verder dan één enkele en zelfs die waaide bijna uit…

Was Marilyn nu nog maar in ons leven Dan zeiden we: wat blijft ze toch gewoon Dan waaiden alle asbestwijken schoon En zou de wind een extra duwtje geven Aan Edith Bosch en Marianne Vos (Zij achterop bij haar! Dán gaat het los!)…

wit zoals het onschuldig lichaam van de winter, mijn lot in het weten blaas ik zachtjes sneeuw naar het verleden mijn verhaal alsof niets meer ontkend kan worden zoals die eerste schreeuw of een onvervuld verlangen terwijl het buiten langzaam donker wordt een wenken waarin duisternis zwijgt om de waarheid te vieren, het bloed zo…

het was weer stormachtig vannacht de ontwortelde bomen waaiden tot waar de wind hen bracht alwaar ze zich ontheemd hebben neergelegd de kruinen diep verscholen in de nog volle bladerpracht maar zó kwetsbaar als een prooi voor elke onverlaat…

je missen klinkt al ‘s morgens vroeg heb heel de dag nog om wat aan te kloten de weg was slecht wegwijzers waaiden in de wind en wezen ongewis geen bodem meer geen ontbijt met jus kom de dag wel door maar vraag niet hoe (vrij naar d. lohues)…

zag een zwerm witte vlinders stil fladderen in bestaan alsof zij in al die kleuren niet wisten hoe te gaan een lichte wind in rode avondzon waaide wel geuren aan zij dansten als een witte wolk langs de wassende maan…

je waaide sneeuw witter dan de winter ooit ontdooide ik rijpte hoog in bomen door de strenge vorst kristalliseerde in jouw kleuren toen ik zon als eerst zag komen maar vervaagde door jouw sneeuw die ons licht in diamant verstrooide…

toen jij door geel laagland ging was je niet alleen maar iemand die voorbij ging het licht was van porselein zomerstof waaide op zwevende korrels van een droom de schillen van de tijd het breken van iets de buizerd biddend boven zijn prooi niet alleen maar iemand die voorbij ging…

Nog waaiden berkenblaren voorbij mijn venster en de hond blafte.…

Het waaide heel erg hard in Nederland, We voelden alles in zijn voegen kraken, We moesten het normale leven staken, En spraken van ‘veel kracht’ en ‘imposant’. Al zijn vaak de gevolgen wel enorm, Je weet het zeker: altijd luwt de storm.…

Ik had een droom Over een sjaal, die waaide weg Over een schreeuw, die weerklonk Over golven, die het zand overspoelden Over een zee die ruiste Ik had een droom Over bloemen, die geurden Over dieren, die dronken Over paden die elkaar kruisten Ik had een droom Over twee mooie ogen Over een vriendelijke lach Over een liefdeskus…

De wind, waait met pure kracht ik waaide temet om toch is de wind mijn grote vriend want weet je wat ie kon? Mijn muizenissen laten verdwijnen!…

'T was die keer dat dokter Veen op schoot had zijnen kater Doch voelde hij zich erg alleen de dag begon steeds later Maar toen zijn hoofd toch draaide op zijn immer rechte rug Zag hij dat 't buiten waaide de kater zag hem nooit meer terug…

Het zand was er zwarter dan elders Klaprozen waaiden als gensters uit ijskoude asse omhoog Verdwaald in die granieten stad voelde ik onder mijn snelle stap zielen knappen als scherven Doorheen glasgordijnen zerken staarden korstmospupillen mij na ------------------------------- uit: 'Pritt.stift.lippe', 2004. -----------------…