Alle inzendingen over waar eens papavers s

ik zag je papavers veroveren aan het grote raam je liet het maanzaad zien om mij - blauw - uit schaduwpoëzie te bevrijden ik herkende je handen en het trage web dat in grote donkerte sliep alsof uit het zandig licht waarover je sprak, geen erfenis daalde…

Nog één keer in mijn leven, kon ik mijn hart aan iemand geven. Alle woorden, alle daden... ze lijken nu overbodig. Weet je wat? Hou mijn hart maar, Ik heb het niet meer nodig!…

pas toen de hoem papaver stilde en haar groot papaver trok, is het vuur van de papaver onder haar verdriet gedoofd…

de kersenbloesem is geknakt door diepe rouw in een Japanse lente een bij zoemt vergeefs waar is zoete honing? ginds daalt hij neer voor nectar in papavers…

ik ben een rode klaproos ontkiem na lange duisternis op plaatsen waar geen liefde is als een Papaver Rhoeas herrijs ik tussen steen en as ik bloei op alles wat ooit was.…

Een stralend gebed als een zonpirouet van Guido Gezelle Pimpelpaarse papavers verkonden blij de boodschap virginica mertensia Na de rhododendrons verschijnt de akelei en als het voorjaar verglijdt de zon naderbij baart mijn agapanthus een pantagruel Een stek uit Lhasa siert de geranium himalayense de veldkoningin der…

Papavers. Een veld vol papavers. Zoveel schrijnende wonden. Zoveel gloeiende ogen. Zoveel aarde ontwricht. Nooit sprak mijn vader van dood. Jaren later werd hij begraven met de schreeuw in zijn keel die zijn leven zozeer had verkort. Papavers. Zoveel papavers.…

Als een vlinder uit zijn pop Botten zij uit lob na lob, Tuimlend langs de stengels; Waar de zwak-gehalsden tinklen, Zilverharig en ontkrinklen, Worden bolle bengels. Blozend als een jongenswang, Meisjesmond en rood als 't bang' Ruisend karmozijne... Op hun hoge stelen prat, Met hun diep verholen schat, Lonken zij als wijnen.…

dertien papavers knalrood wuivend tussen graan al bijna in slaap…

Alles is met al verweven - kijk papavers maar eens aan. ------------------------------------------------- Uit: Herworteld leven…

Diep in het holst van de bloemen te kruipen, in hen te slapen. Dan: fluisterend hun ochtend openvouwen, kleurig te vervliegen.…

Ik verpulver de papaver wrijf bruine korrels zaad maal rood papier tot pulp trek de vrucht uit het vlees. Vingers dopen wat verhuld in handen wordt gelegd ontvangen licht van boven of schijnt de zon in nagels? Jij legt in bloemen uit wat me warmte geeft en laaft me tot de nacht zich aan ons mededeelt.…

En weer zijn de papavers daar, de bloemen uit mijn dromen - en niemand weet er hoe en waar ze plots weer zijn gekomen, maar hevig-rood straalt blij hun kleed en trilt in zon of regen, opdat geen mens ook maar vergeet de dagen en hun zegen.…

Uit de wirwar van stengels, van grassen, van granen, reiken ontelbare papavers naar de wolken, naar de zon, naar het eindeloze blauw.…

een vogelscherm is ruisend afgedreven nu de winterkoude is ingetreden naar de zon de warmtebron van leven de huilende vragen van het kind meegedragen door de wind tot aan de einder de rood gouden gloed ‘t water stroomt de avond zingt tussen onze vingers de veder in onze hand de vlammende mantels van papavers wij willen…

Er is al gezorgd voor een vervolg in het doorschijnend kleed gehuld Papavers: rood geplooide dromen in een zomerveld vol zon. Al zullen ze verwelken, nooit voorgoed verdwenen, gedroomd steeds weer.…

Papavers kleuren weer de bermen en mijn dromen, vertellen mij dat nu voorgoed de zomer is gekomen, dat blauwe lucht en stil verlangen een zomer lang kan blijven hangen maar dat de zaden zijn geborgen en verder reiken dan de morgen die als een droom verschijnen kan; laat de papavers rood ons groeten wanneer wij weer elkaar ontmoeten.…

Het is lente aan het worden, straks ga ik in de tuin het onkruid wieden tussen de rozen, de papavers, de primula’s. Dan komt die steek van pijn: er is veel meer te wieden waar ik niet bij kan, aan mijn binnenkant. Wanhoop slaat mijn handen voor mijn ogen als ik bedenk: wie in de grootstad, in de wereld, extirpeert het onkruid mens.…

zij wacht tot de gast die zij huisvest ongevraagd toeslaat buiten ligt de akker braak en bloeien al papavers…

Ik kan er niet genoeg van krijgen: de geur van de linde, het rood van de papavers, het groen van de velden, het rijpen van oogst...…

Vandaag opnieuw aan haar gedacht die ik vergat. Ik las een nooit geschreven brief luidop en stak mijn dromen in de envelop. - Haar verre woorden nooit goed ingeschat.- Vandaag geen krant gekocht, maar wel geluisterd naar zwanen op het meer, naar wind die jaagt, naar klankrijm van een vrouw die vraagt of ik langskom in gedachten als het duistert…

In een papaverveld één lieveheersbeestje vliegt en lacht én lacht van rood naar zwart wat is zo grappig? zoemt de geelgestreepte bij Buurvrouw, bent u kleurenblind? Ziet u niet, hoe op dit veld alle bloemen lijken op een plagiaat van mij!?…

In plat geschoeide velden klappen rozen open, bewijs van argeloze plicht, de wereld zich met het licht zal voeden van te vroeg gestorven helden, waar de koppen blijven bloeden, om gemorst zaad een kans te geven, te aarden aan beide zijden van een tere grens, zich steeds weer de ultieme wens te beleven en hoop te laten ontkiemen…

Ieder moment is nieuw, telkens weer, en iedere geboorte kondigt de dood al aan, maar we leven nu en zien de schoonheid van de tere papavers.…

Heel lang geleden aan het strand zat iemand aan de oeverrand met ganzenveer en een papier voor zijn vakantie en plezier omdat hij altijd honger had bezijden`s ook een vrouw bezat vroeg hij haar bak je mij een cake voldoende voor een hele week de zon scheen toen genadeloos dus kromp het baksel in zijn doos hap slik vrat hij zich buik…

wielen ratelden; hard snerpten zwepen in de stenen hand van de menners die neermaaiden de papaver en de gentiaan De dichter is maar blinde vlier, hij zwijgt en zinkt in de wind die aan hem wringt --------------------------------------------------- uit: 'In de kalkbranderij van het absolute', 1990.…

ze zit opgezet op de piano papavers hangen in het behang de piano kraakt soms maar hout leeft lang er schijnt een zonnestraal op de partituur ze krijgt het ijskoud als haar mobieltje rinkelt…

Aan jou durf ik me bloot te geven Ook met kleren aan…

'k heb er lang over nagedacht en gekeken en gewacht gecheckt en afgestreept opgevraagd en weggesleept aangevinkt en gemarkeerd zwart op wit en ook verkeerd nagemeten en verkort vergeleken en opgeschort beschreven en afgedaan opgepoetst en laten staan omheen gedraaid en ingekeken veranderd en afgezeken punt en komma's bijgedaan die zijn…

ik denk aan je ik laat je niet meer los dat hoop ik altijd maar toch gebeurt het en verlang ik weer naar je een vreemde liefde mijn liefde voor jou…