Alle inzendingen over wankel

~~~ niet jezelf schudt de spiegel met een schimlach maar ik ik geloof haar niet kaats geen lach terug hef het glas en teug het leeg waarna ik me spiegel aan de vrouw op de bodem ~~~…

angst knaagt aan tafelpoten wat hem doet wankelen in de zon de eens zo solide tafel nu als afdankertje op 't balkon onzekerheid sluipt als een gifslang door alle facetten heen ooit had hij vele vrienden nu heeft hij er geen tezamen ondermijnen zij het ervaren van geluk dat ze juist op deed bloeien maakt het nu alles stuk…

Wat is vriendschap waard Als er niets valt uit te praten Je na 1 strubbeling Wordt afgedankt Verketterd en verlaten Wat is nog de meerwaarde Van een leuk en fijn kontakt Als rücksichtslos en Onverwacht je kop wordt afgehakt Zo'n vriendschap Is geen vriendschap waard Misschien ook nooit geweest Het bezorgt je weer wat littekens En een wond…

op de brugleuning van mijn leven zie ik hoe de weg achter mij is geplaveid vol liefdevolle tranen vragen over het waarom zullen nooit meer een antwoord vinden op de brugleuning van mijn leven vervormen druppels voortdurend mijn spiegelbeeld in het water dat langzaam aan mij voorbij voert op de brugleuning van mijn leven tuur…

Nu in alle eenvoud mijn jaren zijn gestegen leunend op breekbare takken van het leven mag ik opgespaarde bloederige tranen laten vloeien over het hemelrijke paradijs dat slechts gelijk een zucht geopend was om direct daarop voor eeuwig leeg te blijven ons bloed reikt als een dode zoute zee over de gehele mensheid en niet alleen over snikhete…

op een sokkel staan hoef ik niet ik weet waar ik wankel veren en vleugels gebruik ik niet de wind verwarde alles wat ligt er in mijn hart dat ik niet voelen kan…

De nacht zaait uit en je beweegt langs oneven niemandsland alsof je hebt leren lopen tijdens een aardverschuiving. In de periferie wordt gefluisterd over de initialen van het donker zijn vingerafdruk op je lijf. Je maant jezelf tot overgave. Je bent een schepsel dat zich ontlaadt. Ooit zal iemand je val breken niet aarzelen, de hand…

hij zijn oordeel had geveld mobiel vrouwliefje had gebeld “schat ben wat later thuis” toen voelde zij zich afgepeld ontpit en helemaal ontveld en wilde graag naar huis hij heeft nog wijn voor haar besteld en toen zijn geld werd nageteld verdween hij uit het zicht hij had zich niet eens voorgesteld is als een lor ver weg gesneld in wankel…

de laatste dagen ben ik ben vlagen wat wankel van voet wankel van gemoed is het pad wat smal en vaak ook bar lang dan ben ik bang, bang dat ik vallen zal vallen zal voorgoed…

een rijkelijk intens stukje over de werkelijkheid over de zwendel daarin over de liefde over drijfzand over leven over regen, tijd mogelijkheden, fantasie en wat ik daarin ronddraai en zing een wankel liedje, en half wankelend... over jou en over de liefde die ook heel belangrijk is, opgerold in een draaiorgel.-…

achtergelaten schaamte wordt stil weggespoeld tranen wankelen…

wankel en wandel hier ben en daar ga ik tastbaar de sporen van wat daadwerkelijk was…

Als we weer wat wankel staan.…

Je zou ze willen kussen en omarmen zoals ze daar staan de dagen te vullen rechtop maar wankel als dominostenen met alleen maar zwart en steeds meer witte stippen.…

De wankele wal van de tijd gebouwd op de grens van ons leven draagt planten en bloemen die geven wat troost aan een wereld die schreit. Zijn stenen, gekleurd en geleid, langs grillige lijnen geweven vertellen verhalen en geven gedachten aan vreugde en spijt.…

zon en maan een schaduw over een geleefd gezicht, lucht en water verhangen zich aan nevelringen, de mens wikt en schikt zich in een aantoonbaar gewicht, naar de maat van al die overbodige dingen, schuift daarbij de gordijnen dicht, verholen achter maskers van een wetenschap, daarachter weet ik nog van niets, wanneer zet ik de wankele…

Veel te wankel om te reizen en te trekken, en te neerslachtig. Toch is er nog hoop op zalig overgaan naar de heilige rust. Een kopje koffie wellicht, een plakje koek met boter.…

bij terugkeer aan het meer graast onrust ben ik wankel onbewoonbaar en verjaag een vlinder wie mij zich herinnert liegt of is gebrandmerkt lacht de wind ik haal mijn schouders op en kerf hun namen in de banken aan het meer eerder je gezicht warm je huid niemand die ons herkent als de stad wakker wordt en licht gelooft wandel ik als…

Winterse hellewind waait in wankele gedachten. Waanzin als waterdruppels, zachtjes tikkend, wachtend op een einde aan de leegte. Daar wast de duivelse wezel zijn handen in maagdelijk witte onschuld. Terwijl de dronken wijven de eenzaamheid wegwuiven als ware het een vissersboot in winterse hellewind.…

verdrongen in de tijd in wankel evenwicht gaat ze op halve leeftijd naar de psychiater in wankel evenwicht haar halve leven was gewijd aan tranen een tranenregen als een niet te stelpen stroom en rode vlekken tekenden haar hals de nek geroest in rust ---------------------------------------------------…

Hoog wankel wiekend betreedt de trotse reiger zijn verwende nest…

Zij spreekt niet meer bewogen wankelen woorden langs klanken onverstaanbaar zij taalt niet meer…

ik wankel door het leven ik wacht geduldig op een antwoord maar dat duurt wel even…

vroeger was alles vlak maar waar wij nu lopen zie ik vaak een gat een afgrond waar ik niet in wil kijken uit angst voor verborgen lijken zij ontstaan in een steeds sneller leven als anderen geen hulp geven je komt ze altijd tegen op een ongelegen moment voelt dan hoe alleen je bent in dit wankel perspectief openen zelfs valkuilen…

ik ben in wankel evenwicht beland pak iedere hand om niet ten onder te gaan er was al jarenlang geen land meer te bezeilen ben aan lager wal geraakt maatschappelijk afgehaakt ik dacht licht te zien in het alternatieve circuit het wrakhout wilde maar niet blijven drijven de vluchtige beloftes het luchtig handjeklap boden niets om…

heel anders in en veranderde daardoor het mij vertrouwde vergezicht zo kwam de einder in het zicht maar ik zie niet scherper, nee zonder contouren wijdser, grootser als in het ijler lentegroen alle obstakels zijn vervaagd het voelt alsof er dieper diepte is de verte deel van mij de toekomst losgeraakt van smalle dromen met in een wankel…

Zonder puurheid aan te tasten dragen wij de lasten van onze natuur driften eilanden bodem zoekend losgeslagen in de branding vulkanen barsten onder pressie in agressie overstromende rivieren even wijd als diep breuklijnen onder zoute zeeën in het licht van een wankelbaar evenwicht.…

verblindend flits de kermis carrousel en draait maar door in een wereldvreemd decor attracties schitteren schone schijn met snelheid en emoties op dit wonderlijk festijn waar spiegelende kitsch in wankele momenten weer werkelijkheid wordt voor wat losse centen…

Over wankele plank zoek ik gaande naar evenwicht zonder materiële lasten enkel met mijn hoop op veilig heenkomen naar toekomst en leven gericht. Geen leuning die mij steunt hekwerk waar ik aan kan klampen alleen vertrouwen brengt mij balans onzichtbare, ontastbare hulp mijn enige kans.…

de dagen zijn voor jou geschenken ontwaken met een lach na een vaak rusteloze nacht je eigen dingen doen volgens vaste rituelen het staan op eigen benen in wankel evenwicht de liefdevolle handen zijn hun werken niet verleerd van baby tot groot kind zij hebben alles geprobeerd jouw ogen blijven hen verbazen in bewondering hoe jij…