Alle inzendingen over weerbarst

zal dragen als ik mee ga met golvende slagen geen gespartel van ik worstel en kom boven maar je overgeven aan de stroom van leven dat wind mij niet gaat snijden op de hoek als ik rustig laveer kust hij mij met koude snoet zacht koestert zomerzon de nog winters witte huid die zonder smeren en keren al snel de noodklok luidt weerbarstigheid…

waar kussens elkaar raken liggen hoofden afgewend er slaapt een ruzie tussen zijn poot stijf die van haar niet minder het is de nacht die hen omsluit wacht op wat de ochtend brengt wie het eerst buigt ik denk hij zij heeft het buigen afgeleerd…

soms kraakt de lucht in droge dorre tikken niet het vitale geluid van een groep horzels die zitten te bikken het kraakt onverwacht zonder dat er een sprankje leven lacht voelt alsof de dood ook af en toe nog even bewegen mag maar alles is dan al kapot hangt vele jaren in de strop en toch is er soms dat weerbarstige van…

winterswijk traag kruipen de dagen voort ze bloeien nu in de berm weerbarstig de crocussen…

uit witte weerbarstige klei groeit breekbaar porselein ontstaan uit water en aarde hoor het ritselen van de goede gave verweesd in Pandora’s doos laat ontroering stromen als de kleine mond zich naar mama’s aaah en oooh in trappelende verwoording vormt uit weerbarstige witte klei groeit breekbaar porselein…

toen hij op de drempel stond zag hij hoe zij vergeefs haar weerbarstige krullen in het gareel probeerde te krijgen bewogen bleef hij staan…

gehoorverlies Miljoenen, een miljard, of wat jaartjes meer het klinisch rekenwerk zo éénvoudig koel het dient toch slechts een schamel doel wij kunnen, kennen, moeten alles, Heer Uw hand, overbodig bij ons rapen wij plukken heel de aarde kaal geen rentmeester maar vandaal geen notie dat U alles heeft geschapen Verstand en schepping een weerbarstige…

Wat ongeschonden in hem huist het is geen zuiverheid het is geen kind dat met nog stompe letters schrijft het is een blik die rauw en ongenadig kijkt het is wat tegenstrijdig hem ontwricht en dwingt het is weerbarstigheid ---------------------- uit: 'Gekras', 2001.…

In het vale licht van een weerbarstig leven, kind van zon en aardse boom,met de vingers naar de hemel geheven tot stuifmeel vermalen, de tredmolen van een herhaalde droom.…

De weerbarst onderga ik heel geduldig. Het wroegt. Het knart. Ik ben vermoord onschuldig. Smeur ik? Een tart probeert mij in te palmen. Ik laat mij door haar klamp totaal omwalmen.…

woorden ik schil ze af een voor een ontfutsel de weerbarstige huid ik schaaf en schuur ik schrap tot op het bot als we uitgevochten zijn blijven we naakt achter…

Een wielrenner uit de plaats Bolsward Die vele weerbarstige cols tart Vroeg in een gesprek Ben ik echt die gek Die steeds weer zo'n rit voor z'n lol start?…

het kijken over de weerbarstige muur het graven naar het ongekende het wachten op de zomerwoorden het verlangen naar de vuren het beetpakken met voorzichtige handen het wonen in de schaarsheid het verlummelen van de dagen alles draait om en keert weer…

Weerbarstig ontluikend, schuimend geserveerd en smakelijk verteert.…

Het was een Godsbelofte, in weerbarstigheid. Het was een ideaal, na het kruis bevrijd. Het is materie boven wet, schulden vergeven. Het is een mooie tendens, Voor de kruisdrager om ons te geven.…

In aanmerking genomen dat ze er van leeft ziet ze er herkenbaar uit met haar blote konten gezicht Zodra ze het podium betreedt vergeet ze de kleine ruimte waarin ze heeft gezongen Ik zou haar willen zeggen dat ze mij herinnert aan het verleden Aan mensen uit de politieke kroeg met lelijke gewassen onder de neus…

palet met klassieke kleuren klaargezet wind veegt nonchalant wat bladeren van het doek kaalt takken tot een lichte hoek waar aarde somberde onder het zomers zware loof komen nu de jonge varens bloot het is geen tweederangs leven zij gaan deze herfst nog hun lentetintjes geven toch schraalt het weer en scherpen lange schaduwen al weerbarstige…

er zit traagheid in de tijd het roestige weerbarstig zijn kraakt en piept een al reeds lang vervlogen lied niets gaat meer gesmeerd norm en waarden worden vluchtig aangeleerd in honger naar succes stress en haast jagen op seconden in het krakkemikkige contact op oog en hand wordt niet gewacht pas als het opwinden is afgelopen omdat…

Weerbarstige ziel je bent aanhef voor dronkemanstaal wankel evenwicht uit ’t verleden je loopt over de kade als gedicht en levenslied jouw levenskrachtige bloed stroomt door ieders stoffelijk lichaam jij bent het eergevoel, de duisterwetenschap en lege spiegel van de nacht psycholoog van de aandacht dat ben jij, vanaf de wedergeboorte…

gedachten belijnen het beeld in hakken boren en slijpen handen voeren het uit vingers verstaan intuïtief de intenties die ik ze stuur in creatie steen is weerbarstig maar alleen met mij in relatie ik dicht het mijn zinnen toe beziel het met vorm en glans hij heeft mijn emoties gevoeld geweten wat ik met hem bedoel beeldschoon…

niet alles wat uit vingers vloeit is schone kunst jouw lijn en vorm met bloed gehouwen uit weerbarstig steen krijgt van de criticus de grauw en snauw waar moet dat heen je dicht een tekst hebt ziel en zaligheid er in gelegd maar slaat niet aan gaat naar de maan als vlieger zonder touw strijk maar de veren van de heren recensenten…

Met de beste bril Van de wereld kan ik De diepste waarheid Nog niet zien - Werkelijkheid die te groot, Te veel omvattend is, Gezichtsveld dat uitdeint Naar links en naar rechts, En ik die daardoor nog steeds Niets zie, hoe kan ik dan Mijn blik vernauwen, immers Dan pas krijg ik een helder beeld Van de weerbarstige waarheid -…

zie de lagen gaan gedragen door de wind ze koppen hun weerbarstig kind het tikje herfst lucht even zomer op in wit blijft blauw de top klim maar in je vormen' de donkere onderkant geeft regen ook een kans totdat ze botsen en jij je bliksem schiet uit veel te hoge wolken dus hagel maar en donder op jouw herfst brengt onze zomer…

Het weerbarstig struikgewas. De pet hoog op de bezwete kop passeer ik het venster zie ik in de spiegel van het glas mijn vader. Labeur op de Hodonkse Akkeren in de vallei van de Werbeekse Nete zeventig jaar geleden.…

Late avondwind draait rond mijn hoofd vreemd genoeg speelt een glimlach aan de schaduw kant laatste refrein van een te vroeg geboren zomer loofhout dicht haar boezem devoot wat haar weerbarstigheid ontsloot.…

het drakenei gloeit in het woestijnzand Rode draak groeit krakend verbreekt het vurige wezen een weerbarstige wand zie, hoe vleugels zich vanzelf spreiden in gekende gebaren kinderen en dichters kunnen nog vliegen op rode draken…

Ooit crosste hij met Gremdaat achterop Naar de EO om een antiprijs te geven Nu vaart hij op een goudschip met +7 Met acht jaar macht en money in de top De VARA grijpt weerbarstig naar de meetlat Maar slaat het kortste spijkertje (en weet dat)…

hij walst me in zijn boring uglyness naar zondoorstoofd koren de koekoek in de middag de geuren van mijn jeugd mijn tenen knipogen weerbarstig rouge we neuriën zacht: "how fragile we are - how fragile we are"…

Dus ach, poor people, reken je niet rijk, Eerst wacht nog die weerbarstige praktijk.…

je stopte was er in het stille wuiven van je opgestoken hand zag je schouders rechten snel schudde je weerbarstig haar weer scheidingklaar liep door met opgeheven hoofd jezelf vermannend in vage hoop het stille wuiven had slechts één getuige…