Alle inzendingen over wenkbrauwen

Wenkbrauw omhoog, warrig betoog. Wenkbrauw omlaag, wat was de vraag?…

Bekritiseert en beschouwt De inhoud De politicus beredeneert En Discusieert De media Maakt de show de strijd is een serieuze zaak Want de winnaar duldt geen tegenspraak De ondertoon Is de troon Het koningshuis Waakt De monarchie Staat bovenaan In onze democratie Journalisten en politici Zijn in touw Het is het diep fronsen van een wenkbrauw…

al lopend op m’ n wenkbrauwen bespaar ik me wel een paar nieuwe schoenen…

haar mond wil geen vraag meer ze trekt haar wenkbrauw lichtjes op tikt de brief en likt stoïcijns haar timbre…

IV Zij lacht me door de spiegel toe, en let daarbij op het effect van haar geschminkte ogen Wat denk je, zegt ze traag, heb ik de bogen van mijn wenkbrauwen goed aangezet?…

zag je buiten staan een open blik ik stapte in je ogen jij kwam zo dichtbij wenkte met je wimpers mijn werkelijkheid voorbij een wenkbrauw opgetrokken wist me losgetrokken verloren uit realiteit danste zon en regenbogen langs de lijnen van jouw parelwitte lach nog heb ik niet je hand gevraagd mijn ring knelt iets te vaak…

Zaterdag zondag maandag trage week en weke dagen Een stilleven een landschap een portret De wenkbrauwen van een vrouw Die zich sluiten als ik nader Het landschap waarin blonde kalveren waden Waar het weder van erbarmen In het Pruisisch blauw der weiden ligt gebrand Toen heb ik nog een stilleven geschilderd Met onherkenbare wenkbrauwen…

die Mij in het wooncentrum Op komt zoeken die Druppel die van mijn Wenkbrauw op mijn wang Glijdt - en jij vertwijfeld Bent en niet meer weet of Het vocht van buiten komt Of van de mist die in Mijn hoofd mijn zicht Tot een minimum beperkt…

Ik weet altijd al je zachte Verborgen achter wenkbrauwen scherpe huid glim in je ogen Je gepijnigde hart verzacht lacht De horizon kantelt Ik zie je nieuwe diepten Ik wist ze.…

ik heb je gezien waar mist en nevel elkaar flitsend beglinsteren met licht uit jouw ogen waarbij wenkbrauwen dropen met stukjes die jij opende in warme beelden uit een helder spiegelend innerlijk…

Hoe oud ben je nu al vroeg ik haar negenentachtig antwoordde ze ze trok haar linker wenkbrauw omhoog ze keek alsof ze dieper dacht mijn grootmoeder is honderdenvijf geworden zei ze ze lachte gewichtig ironisch je zag dat ze graag lachte…

Het is weer feest beneden de rivieren Erboven wordt de wenkbrauw diep gefronst Bij ’t gerstenat dat wild naar binnen plonst Men kijkt naar ’t zuiden waar ze vrolijk vieren Dat ze zo anders zijn dan noorderlingen Die nimmer hossend door het leven springen…

ze weten in de verste verte niet hoe verrukt ik van je glimlach ben En je handen en je wenkbrauwen en...wat er verder nog bij je hoort...…

en weer getuigt de nacht de dagen voorbij de gezichten in het licht bedrieglijk in de jij – vorm ik keek mee en naar de wonden boven wenkbrauwen rook de geur, de worsteling van uitgespuwde woorden het geluid trok naar de wolken met een kind, hand in hand het regende wilgenbladeren, in de diepte, dagenlang…

Siliconen borsten ingevlochten haren geharste nagels botoxwangen en gelifte billen Getatoeëerde wenkbrauwen geïnjecteerde lippen geschaafde heupen en een gebleekte ster 'S nachts vieren de kabouters feest Stuiteren jolig piepend door de lucht in dit macabere attractiepark. Hergebruik op zijn best…

Tranen van verlies en verdriet Huil ik als ik van enge mannen droom Die met kleine robots mijn Lichaam langzaam binnenkomen En zich een weg banen door Wat zuurstofarm bloed lijkt te zijn Niet lang na binnenkomst Bij mijn hart geraken en mij met Ernstige gezichten en gefronste wenkbrauwen Vertellen dat mijn hart nog voor het Nader…

Alle uitgeademde eeuwen zijn Het vulkaanas van mijn bodemlagen Ongedesemd, in aards vet gedoopt Als zodanig verstopt in bronstig moeras Opgetrokken uit ruwe verbazing Slechts dagzomend met wenkbrauwen Dorstig geurend naar klamme keldermuren Kruipend, schuimend, bij vlagen met aderjeuk Tussendoor zoek ik het zaad van morgen…

Wenkbrauwen fronsend afdruipen naar een binnenwaterend land zonder ongerijmde kusten. Lonkend naar woorden van identiek karakter, overigens geschreven met allengs verwaterde inkt. Maar ach, het blijft stil rondom de borrelpraat naar het zilte zoet. Omdat ik niet wil, maar vroeg of laat toch drinken moet.…

In de etalageruit kijken een bekend en vreemd gezicht knipogen om te zien of jij het werkelijk bent Gelukkig het knipoogt terug met de vingers door het haar wenkbrauwen plat gestreken neusvleugels gestreeld Tijd om een foto te maken de wereld wacht en stopt de mooie kant laten zien rustig blijven ademhalen…

Als een wenkbrauw bloedt de einder. ------------------------------------------------------ uit: 'Callahan en andere gedaanten', 2004.…

Het waren niet haar getekende wenkbrauwen haar zwart omlijnde ogen noch haar donkere wimpers haar met zorg uitgekozen neusring haar prachtige boezem, in welke ik graag zou willen verdwalen, haar geil getuite lippen die mij eventueel zouden kunnen verleiden Nee, het waren haar haren die zorgvuldig verborgen zouden blijven achter haar tijgerdoek…

Aan de waterkant, zijn kromme benen het riet nog zomers, de lucht wat zoet weerspiegeling, wat ooit zijn leven was eenden kwetterend, brutale snaters motregen, een zuchtje wind handenwrijvend, glimlach lijkend wat dieper in de capuchon wenkbrauwen ernstig in zicht daar ligt de oude roeiboot dat zijn de roeispanen je kunt gaan varen…

Naast elkaar, Met elkaar, Samen zo lang Al, die elkaar Woordeloos verstaan, Een blik is genoeg Een wenkbrauw die Nauw'lijks waarneembaar Beweegt, genoeg voor Jou om mijn antwoord Al te weten Op de vraag die Je nog niet eens Gesteld hebt - Ik zwijg, jij Zwijgt terug In liefde doen Wij er het zwijgen toe, Onze liefde…

Hier lig ik dan met bonzend wollen hoofd met rondom mij tissues vol met snot wenkbrauwen hangend voor natte ogen die wazig de wereld op afstand beschouwen met de volgende hoest al weer in 't verschiet Laat mij maar want denken kan ik niet behalve dan dat ik hier niet wezen wil maar elders rennend in het vrije veld of minnekozend onder een…

Je scheefgetrokken smoel, De uitgezakte kin die Met slappe lijnen als Vanzelf in het vooronder Van de tijd verdwijnen, Hoog opgetrokken wenkbrauwen Die louter onbenul uitstralen, Noesten die je scheve ogen Zo levend verbeelden Kijken mij spottend aan Als je ziet dat ik, Met de rug van mijn Rechterhand het schuim Van mijn…

De tijden naar Zijn wil gebogen Als jij gaat wordt het herfst en avond grijsblauw het wild dat onder bomen lacht eenzaam de vijver glinsterend in de nacht Stil wordt de vlucht van vogels nog gehoord als een zwaarmoedigheid die wenkbrauw kroont ironisch is de grimas die het leven hoont God heeft de tijden naar Zijn wil gebogen waar sterren…

gebogen en stram leun ik op mijn wandelstok en zie vanonder mijn wenkbrauwen naar haar de grijze duif die nog kan vliegen door mij heen het ontmoeten is een fantasie voor twee doch gedragen door een speelse lok even vangen we elkaar in een ooggebaar schalks wordt weer een glimlach geboren iedere dag kent zo een hoogtepunt door een weinig…

kleine drupjes regen bewegen langs je wimpers voorzichtig glijdend op je wang en neus waar glinster zijn spoor trekt is huid niet ontdekt nog boffen voorhoofd en ogen met eigen bogen boven deze kleine watervallen strepen wenkbrauwen een lichtende zon kaatst kleuren naar overal pas als jij de haren schudt groepeert zich…

ik speel met je tranen ben onder en boven vergeten weet niet meer hoe ik moet leven kijk naar je ogen het blauw en de ronde bogen van wimpers en wenkbrauw voel ze in tegenbewegen bij het opslaan en dichtgaan ze lijken nat van de regen door de ruiten zie ik de dag zoals die buiten altijd al was een decor waarin dingen verschuiven…

deze beklemmende stilte duldt geen bries over dit gelaat van het onaantastbare het struikgewas als gefronste wenkbrauw tegen de oplichtende schaduwen elke stap op dit karpet is een aanranding van de ijle wintermaagd ze is op weg naar de hemel over ons heen glijdt het oordeel door de wolken schemert de roep 'dit is de laatste halte'…