Alle inzendingen over winter storm vloed zon bomen wind

schaarse woorden als hoge en dun gewortelde bomen reikend naar de zon het fragiele meebewegen in de wind stromend naar ongekende stormen…

Dat komt door al die omgevallen bomen, Want reken maar dat dat behoorlijk scheelt…. De wijziging, die ik bij haar bespeur: Een flinke bos met hout nu voor de deur.…

herfst kleurt de bomen vogels verzamelen ik lig te dromen dat het nog steeds zomer is maar ook mijn haren verkleuren ik vergeet ook al eens wat wat kan mij nog opbeuren nu het bijna winter is daarom blijf ik dromen dan zie je heel goed het groen van de bomen en voel je de stralende zon maar als de storm opsteekt ontwaak ik uit mijn…

Je wilt met mij praten over het weer, deze keer over wolken, regen, wind en dat er weer een storm komt meedogenloos voor zwakke bomen de winter is geen winter meer en de zomers te warm voor dromen je maakt je zorgen over het klimaat het laat mij eerlijk gezegd ook niet koud ach het waait wel over zeg je tot mijn verbazing terwijl…

vloed in kalme vorm lees de boekjes mocht het vriezen zonder zicht op zonneschijn: zie... de winter zal verliezen straks zal het weer zomer zijn…

van tak naar tak van boom naar boom fluistert de wind woorden op blozende wangen nu nog dor en kaal straks ruist het blad vanuit knop ontvouwen schijnt goud de zon vanuit winterse blik heeft de dauw druppels gevangen…

On-gegrepen,mis-begrepen De levenslijn volgeschreven Oudere bomen die overleveren De nageboorte in witte strepen, Het oude in geboorteklanken Eeuwen-oude gezangen Bladeren ingeschreven De vogelpen als kogelpen Gewassen blauwe inkt, Hemelsblauw in de bodem dringt Geslagen humusbladen Beelden stormen die worden weggeblazen Glasschreven van…

Stormen die razen woeste wind geselt de stad boom in het water.…

Waarom is het Stil in mij Terwijl buiten De storm woedt, Wind die bomen En mensen de baas is - Niet voor of na, Maar stilte in De storm, zo Is het, zo is Het helemaal, Daarom is het Stil in mij…

vanachter het raam tracht de zon mij te warmen van binnen steenkoud. de boom tooit haar tooi schuchter maar nog niet volop dood blad dwarrelt neer. winden waaien flink dreigend zwelt het blazen aan stilte nà de storm…

De schimmen dragen mij op handen Als een zucht in de wind De wind is zacht en zoet Zie mij gaan aan de einder Reizend met het Winterlicht Als een kind zag ik Net als de schimmen herboren Het geluk van de winter En de wind draagt mij Op mijn reis met het Winterlicht…

Tijdens de storm fietste ik door de straten van Amsterdam en ik keek naar de vechtende bomen. Bomen zijn het mooiste in meedogenloze wind. Maar ze kunnen je elk moment doodslaan zoals ze afknappen met een knal op je eigen schedel. Waarom houden we dan toch van de bomen in de storm ?…

Denken aan winter zowaar een vredige rust in stilte gehuld Wind waait door het park eenden bij winterse plas delen laatste nieuws Storm in de vijver twee woerden zijn zo verliefd weet niet wie zij kiest…

Mijn tranen komen niet voort uit verdriet ze komen wanneer de bomen kaal en levenloos lijken mijn hand de zon maar niet kan bereiken mijn tranen komen voort uit ijzige kou door de wind in de winter tegen mijn gezicht en dan loopt het niet zo in de gaten dat ik jou verstopt heb in dit gedicht.…

wind huilt als de boom aan weerszij wuift en aanhang lang is uitgezwaaid…

wind waait boom zwaait ramen, deuren klepperen en laten wat wind binnen komen in mijn kamer herfst in de winter…

In een zacht ritmisch bewegen danst onzichtbare wind door de nog naakte takken van de bomen maar toch al met een zweem van groen steken ze af tegen een hemel grijs en grauw zon is verdwenen nergens een stukje blauw zo nemen we afscheid van de laatste dagen van de winter afgewisseld met regen en zon wachtend op een nieuw lenteseizoen…

al is het dan tijd voor lengende dagen de bomen rillen in een wind die nog steeds met winterse angels prikt…

Herinneringen aan jou, Aan jullie, die ik ongewild Verliezen moest, Slaan mij in het gezicht Als een ijskoude winterwind Die onverwacht voorbijkomt Op een tropische zomerdag Terwijl het hete zand Van het Noordzeestrand Onder mijn voeten brandt - Hier heeft het leven heeft mij groots En genadeloos achtergelaten…

dat in de vloed van zee naar land jou mijn kasteel doet bouwen...…

De zeven zussen hadden ook een broertje Een broertje dood aan het onschuldig ventje Dat speelde in z’n indianententje en in die wigwam liet hij vaak een boertje dat lachte daar hij erge kiespijn had Met zeven zussen is het altijd wat…

heb met wolken en wind water gezaaid de zee bloeide golven zong in lange dagen en zon de warme droom van een zomer heb met herfst de vruchten gelakt nog gaaf aan de boom verscholen in blad ga rusten in kou onder dekens van sneeuw na het winterse slapen zal ik als lente ontwaken…

Wie met de zon danst als een kind in zomers die als bladeren verwaaien kan verdwalen op de wind tot aan het graf van een winterse dood zal ik de mantel van herfstvlinders dragen met vleugel-ogen zonder vragen mijn schaduw vooruitwerpen in de tijd waar ik het licht kan vangen dat paden plaveid om rozen te kweken want geuren worden…

jouw voetafdruk in het nat zand Liet me weten dat je hier ergens was maar uren later waste het spoelend zeewater die waarnemeing volledig van het strand!…

ooit fluisterde het in mij heel even als het trillen van een blad bewogen door de wind zo zacht het voelde als de lente maar nu schreeuwt het diep in mij het schudt en straft zoals de wind nog voor de winter waait ik weet: oktober zal ik nooit vergeten noch mijn kind dat met de storm vertrokken is in stilte…

Herfstwind ruist door de bomen die de takken wiegt als een moeder met haar pasgeboren kind blaadjes koesteren zich nog even knus bij elkaar aan de gouden zon om straks als tranen te vallen en de aarde bedekt met een dik bladertapijt waarmee de wind zal spelen in de reflectie van de tijd wachten we op de winter die vanzelf zal komen…

golven strelen, nee schurken het strand deinen mee op het zicht van de storm schuimbekkende vloedlijn, onstuimige zee onheilspellend de wind het zilte schuim als wolken gegrepen grillig rollend over het strand naar het land Zij lossen slechts op als mist in de zon.…

Cumulus humulus Golven strelen het strand, deinen als het gezicht van de storm steeds gericht op het land. De schuimbekkende vloedlijn wordt door de draaiende wind als wolkjes gegrepen. Grillig vervliegen zij over land over water als mist in de zon.…

De storm en de wind bliezen haar weg, de aarde verstootte haar maar toen ook de zon haar liet dorren overspoelde de regen haar…

vlagen en wat dies meer zij Als het spelen met een kind Blaadjes vliegen zij aan zij De herfst met zijn vroege donkere dagen Avondjes vroeg, een warm bed Laat de weergoden maar vragen Of de winter snel komt met de sneeuwpret Want de voorbode die herfst heet Is snel genoeg voorbij Kale bomen een gevolg want men weet De winter staat naast…