Alle inzendingen over winterkou

uitgeklede boom kale takken huiveren kwetsbare naaktheid winterkou kruipt in zijn merg hij droomt van lenteblaadjes Tanka…

Het vriest. Nederland doet zijn plicht. Men strooit zo veel, het lijkt wel sneeuw wat er ligt.…

verstilde woorden wachten onder flinterdun ijslaagje op dooi…

Ik zit hier rillend in de kilte Bijna bezwijkend van de kou Iedere morgen, in de stilte Wacht ik hier, alleen voor jou…

In de bittere kou verbonden, allemaal samen in deze tijd. Ijspegels aan onze neuzen en voeten van steen. Waar moet het met deze oorlog heen? Liefdes en geliefden, die zijn we allemaal kwijt. Ik verbijt me keer op keer. Ik verbijt me. Iedere keer weer. Om een zichtbare ademtocht te vermijden stop ik sneeuw in mijn mond. Niemand die het zien…

In winterkou spiegelt de vijver niet als in de zomer met alle mooie dromen tijdens mijn ouderdom en mijn verdriet is er een gladde ijslaag op gekomen en onder dat ijs, in de vijver heel diep ligt de as van de man waar ik mee sliep veel eenvoudiger dan het leven spiegelen kan denk ik terug aan momenten met mijn man in winterkou ligt zijn…

je adem wordt wolk als wasem van je warmte in de winterkou…

De oostenwind fluit door winterkou bevangen in mineur zijn lied…

In armen gehecht smelt ijs van de winterkou tot een bubbelbad.…

Twee vogels in lijn Winterkou en takgeruis De avond breekt aan…

Winterkou brengt ijs Schaatsen uit het vet gehaald Holland op z'n mooist…

keek je me aan we smolten en nu nog steeds zelfs tijdens winterkou blijven we smeerbaar…

tijdens volle maan werd de winterkou beknopt door nieuwe lente Elinora, 21 maart 2011…

uitgeklede boom kale takken huiveren kwetsbare naaktheid winterkou kruipt in zijn merg hij droomt van lenteblaadjes Tanka…

binnen winterkou kun je toch warmte vinden een raam ontsluit licht er brandt nog een gulle lamp zijn sfeerbepalend uitzicht…

dwars door donker grote winterkou weet jij mij te verwarmen word ik zon en ontdek jou.…

Het leven heeft de tijd, de tederheid en 't onvermogen, het telkens weer herboren worden, de voorjaarslucht, de winterkou, de liederen die stromen. Het leven heeft de tijd, vergankelijkheid, vertrouwen, en mensen die toch overal hetzelfde zijn maar ook zo anders, en allen hebben dromen.…

De socialisten blijven graag verschoond Van winterkou, ze zeggen: “Nee, zo kan je Toch niet naar buiten gaan voor de campagne” Daarna zijn ze veelvuldig weggehoond “We zitten in zwaar weer”, wordt er verzucht “Maar even is de kou weer uit de lucht”…

Nog broos door de winterkou spreidde zij haar bed met rozenbladeren met vlinders in haar buik die ontpopt waren door de zachte winterdagen. Haar oneindige droom wekte controle die ze voor het speciale pad had uitgekozen door in een warm nest te oogsten om hem weken na de winterdagen te ontdooien.…

zoals een visser wacht voorziet de vaart de winter berust een zachte verenvacht en trekt een vluchtig spoor bij het stoplicht in de verte houdt in het nevelig licht verkeer de adem in van winterkou bewust peddelt een vastberaden fietser…

Ik ben een man van de seizoenen van herfststormen tot zomerse van bloedheet tot een lentebriesje geplaagd soms door Siberische winterkou doch als de sneeuwvlokken neer dwalleren het landschap wit, stil en maagdelijk wordt voelt het voor mij als de geboorte van een kans er WEER wat van te maken juist door dat winterWINTER…

misschien is de tintelende winterkou verkwikkender dan het laaiend haardvuur straks misschien is het misschien nu indringender dan de zekerheid straks misschien is voor wie bergen beklimt het toppunt van gelukzaligheid niet het staan op de top maar de laatste klim in tijdeloze traagte ernaartoe…

Op de achtergrond dooft vioolgeluid - een wegterend decorstuk - terwijl ik van de beslagen ruit doorzichtige letters pluk Langs druppels wegglijdende zinnen glinstert het nachtelijk beminnen Ik open het glimlachende venster een zomernacht glipt in de winterkou verbaasd ontdooit de tuin en wenst er een streling en koesteren bij, in hardblauw…

zorgen pas voor morgen voor de kou ons toegezegd herinneringen breken open ik zie me sneeuwballen gooien met een sleetje lopen pa op het pad de as rondstrooien want het was glad het weer vullen van de kit met kolen een dikke sjaal handschoenen verbonden door een touw muts een winterjas en even gaan we weer beleven wat vroeger winterkou…

De prikkel in mijn zenuwbaan geknepen, doorlaat de winterkou en nevel gauw gevroren, als woorden in mijn hoofd Vernieuwing zichtbaar aangebracht Een engel doorstroomt mijn nageslacht en in verwaterd aangezicht, bespiegel ik bekoring uit: "Het lied van de wachters van Moeder Aarde", 2008…

De straat ligt smetteloos wit uitgestrekt in winterkou geen naakte ziel of blote hond zal dit winterland ontwaakt betreden in iedere voetstap pleit dat eergevoel hier is nooit iemand geweest als de zon weer stralen komt is de hoop in dooi verdwenen.…

Ik was er, maar je wist het niet Winterkou slaat me in het gezicht jouw seizoen is voorbij…

je rotst en brandingt veel te vroeg je koude lijf golft al de warme kusten zag het schuim waarin je overslagen rusten toen zij de hete stranden kusten met de afgelopen winterkou de onverlaat die nog een pootje baadt trekt zich snel weer terug de kilte is door tijdgebrek van lentes zon nog niet gevlucht…

nu de herfst zijn intrek neemt in huid, mijn haar en langgerekte adem… * op het laatste moment kwam er nog de glans van ganzentrek hoog en ver gevleugeld onder licht verschafte het een vergezicht dat water overwon de zon vertelde van haar kracht reeds tanend, tussen winterkou ze kleurde roder op een boom en blad haar avondbad…

Laat mij zacht zijn als het licht dat koestert en vertedert wat hard was door de winterkou. Laat mij zacht zijn als het water dat vloeit en zingt en wast wat vuil is en wat dorst naar leven.…