Alle inzendingen over woordenstrijd

Ik heb slechts woorden Want iets scherpers Mag niet van de wet Kon ik maar zo hard schreeuwen Dat ik je breken kon Zodat je op zijn minst gebukt zou gaan Onder mijn pijn In mijn gedachten Ben je al duizend maal gestorven Trouw rouwend vloeiden mijn tranen Terwijl je ziel lachend Zijn vleugels uitsloeg En jij jouw woorden tot echo maakte…

Moest ik ooit nog ergens vechten, dan zou het de Sahara zijn Want soldaten sneuvelen bij bosjes en dus niet in de woestijn Ik heb heus wel idealen maar ik wil nog lang niet dood En als ze op je lopen schieten is dat risico vrij groot Als je iemand voor z'n kop schiet omdat je 't oneens met hem bent Denk niet dat je er mee opschiet want het is…

Vandaag twee kasten in elkaar gezet Van een gerenommeerd bedrijf in Zweden Montageplan erbij en schietgebeden Ook zonder vrouw heb ik het toch gered Want met z’n twee gaf praktische bezwaren En woordenstrijd die niemand kan verklaren…

de dichter heeft als “wapen” enkel woorden waarmee hij haat - en “molens” ook - bestrijdt het woord (zijn slagveld) vindt hem steeds bereid in zelfs de landen waar ze hem vermoorden daar is zijn woordenstrijd een gruweltest waar slechts ons diep respect hem dan nog rest…

alles wat hij zei wilde zij niet horen alles wat hij hoorde had zij nooit gezegd zo ging elke boodschap telkens weer verloren en strandde hun relatie in een zwijgend woordgevecht…

De laatste tijd dacht ik steeds “minder minder” Bij politieke pochers op teevee Hun woordenstrijd klonk nimmer recht door zee Goddank, een viertal lijkt iets eensgezinder Straks klotst er wel een opblaasboot, heel stoer, Met Rub'ren Rutte grijnzend aan het roer…

hoeveel ruimte heb je om een vlucht naar voren te maken over je schaduw te springen en de hemel te bestormen hoeveel tijd vraag je om vriendschap te verbreken gedachten los te laten en de leegte leeg te maken hoeveel stilte laat je binnen om een speld te horen vallen de woordenstrijd te staken en de liefde te vieren…

jij dicht de vergezichten ik kleur ze in met mes en fijn penseel in dialoog sla jij het laatste oordeel aan het kruis ik somber wolken voor het derde uur emoties worden aangescherpt in felle woordenstrijd het donkerrode tekent haat en nijd jouw poëtisch venster op de werkelijkheid heb ik met eigen kleuren ingelijst…

verborgen onder een vernis van zoekgeraakte woorden staken we wat we zeggen wilden in een nieuwe eenvoudige jas we vergoten geen bloed haalden niets overhoop hemel en hel bleven ongemoeid er was strijd noch gewoed in de ontembare stroom van die ingeblikte taal verloren we de vurige woordenstrijden van weleer…

samen beklimmen zij het toneel d'een met woordenstrijd d'ander met gevoelige snaren dan gebeuren er vreemde zaken zonder dat zij elkaar verstaan verklanken zij ieder vanuit eigen hoek de emotie van het leven en reken maar dat zij het publiek en elkaar iets geven.…

Zij is de beste dood, die van het zwijgen, nog niet in. Taal hapert aan haar slaap. Noem haar geen boom meer, zwaaiarm, twijgen die ik van tussen het gestamel raap, maar schrijf haar weg naar waar zij thuishoort, in het leeggoed van een woord zoals voortaan. Het touw wil uit haar vlees, en zeg het voort: Ook taal brengt wat wij missen niet…

verdiept in een boek ieder voor zich op zoek naar een andere werkelijkheid daarna spraken zij fel van gevoel dat dringend om ontlading vroeg maar op een dag was het genoeg geweest en over de gemoederenvloed werd neergedrukt in draaien om een hete brij tot geen van beide nog iets ervan zei dat praten niet wilde lukken die stilgelegde woordenstrijd…

We hoeven elkaar niet simpelweg te winnen, geen woordenstrijd, geen glans van gelijk, maar een zachte blik, ruimte voor twijfel, liefdevolle rugwind voor ieders verhaal.…

heethoofdige lui hakketakkend in een bos vol dwarsbomen…

Liefde was onzichtbaar, een helse woordenstrijd laat mij nu gaan, het is nu mijn tijd. Liefde liet los, er was weer perspectief de tijd voor het zelf, lichter het grief Liefde is wanhoop en wakker en wacht op een vonkje in de nacht.…