Alle inzendingen over zandkorrels

Een zandkorrel in de woestijn, valt in ’t niet, een zandkorrel aan ’t strand eveneens, de zandkorrel in mijn oog, maakt me nietig.…

Plots zei hij: volgens mij staat in de bijbel dat er zoveel mensen zijn als zandkorrels, zou dat waar zijn? Kan toch bijna niet? Om zulk soort dingen, kan ik hem zo zo..hoe heet dat.. zo liefhebben.…

fijn korreltje van zand verloor zijn hechte band toen de wind hem even meenam en hij zo in woelige zee terecht kwam… verzwolgen door klotsend water, aangezogen met veel kracht, naar bodemloze diepte gebracht, waar een schelp zich wel ontfermde over het verloop van zijn verdere lot… de oester besefte waarde, gaf al zijn liefde af en de zandkorrel…

naar het ledigen van nood Altijd in de weer met krijgsbanieren Zandkorrels de mensen, nietig, mieren…

'k ben de druppel in de oceaan 'k ben de zandkorrel in de woestijn 'k ben onzichtbaar voor wie me niet wil maar druppel of zandkorrel, ik blijf: van m'n leven niet stil.…

Neem mijn gewonde hart mee fluister zandkorrels zachtjes in mijn lange blonde haren en proef het leven in verwoestende golven, die koppen tegen de wind in naar het duister als deze nacht voorbij is wandel ik door de duinen naar het licht en wacht daar op de zon die mij roept en samen met haar ga ik op in vergetelheid, geen zandkorrel…

miljoen zandkorrels aangespoelde kristallen juweel in de zon…

zandkorrels branden eenzame herinnering golfslag gebroken…

En toch steken velen de kop in de strandzandkorreltjes, zandkorreltjes, zandkorrels, zand. Een mens is sterk, maar zwak genoeg om zoiets met de golvende mantel der zandkorrels te bedekken. Luchtgebrek, Leefarmoe.…

Slepend door het zand Treurig zandkorrels tellend Gebroken vogel…

Als de woestijn zijn zandkorrels moest betalen Zou er geen korrel zand zijn om mee te nemen.…

wij zijn slechts zandkorrels op een strand van vergankelijkheid het is de wind die ons laat reizen…

Het is zo fijn je klein te voelen een zandkorrel in de woestijn een stofje dansend op een windvlaag om er zo-wel als niet te zijn…

ik was verplicht een andere weg te kiezen om niet in verplichtte rust te verzanden ik die altijd zo actief was geweest die zo van beweging en actie hield van welke aard dan ook ik werd voor een dilemma geplaatst aan de zee geboren uit een zandkorrel leerde ik me van andere zandkorrels onderscheiden ik wou net dat ietsje meer zijn…

Een zandkorrel in de woestijn mee zal de mens in al zijn glorie niet zijn.…

Als de zandkorrels aan de zeeoever. Zo oneindig, oneindig veel. Zou je ze proberen te tellen, vallen ze van tussen je vingers als een niet te keren stroompje, zoveel, zoveel Alsof je water wilt gaan putten op de maan. Als een droom die je wilt grijpen. Zo werkelijk, maar ongrijpbaar, net als de sterren en de korrels aan de zee.…

Terwijl de tijd dag en nacht verbindt telt hij de zandkorrels die door z’n vingers glippen telkens en telkens weer kijkt naar de patronen die ontstaan en veranderen waarom de tijd almaar sneller gaat terwijl hij langzaam ouder wordt sneller de tel kwijt raakt trager de tel terugvindt telkens en telkens weer telt hij de zandkorrels die…

ik tel de zandkorrels in eendere samenstelling allemaal gelijk, ook aan de rand stemverheffing verzandt, zwijgen doet er toe maar het stuift wel…

Oogverblindend mooi lach naar mij raak mij aan zie mij zie mij zandkorrels kom neem mij mee naar het zilte nat waar golven rollen…

barrevoets desnoods wil ik zoeken tot aan de branding die jouw schaduw schept ik zal zandkorrels verslepen en boetseren tot het gezicht waar jouw ziel in rust…

In een woestijn van gedachten Kwam een wervelwind opzetten Terwijl hij mijn hart zou veroveren Vergat ik wie ik was En stond ik verstijfd Ten midden van vliegende zandkorrels…

Dan pas wordt de zandkorrel een begrip, als dat eenmaal een feit is, is er met de hele relatie echt niks mis!…

Zijn zandkorrels. Zijn wonderen. Zijn wij.…

Jij bent daar, waar de zee de zandkorrels kust. Ik ben hier, waar de lucht haar helderheid mist. Ik kus de mist en mis de kust Uren van afscheid Liepen uit tot een dag. Woorden zijn er, maar hebben geen zin.…

van hoog opspattende golven, schuimkoppen slikken lachend elke letter in rollen verder naar dat andere verlaten strand en spelen het spel opnieuw daar waar hoeven net niet vochtige zandkorrels raken ……

De wind vlucht alle richtingen uit de zee schuimt van afschuw zandkorrels rollen als tranen over het graf 'n bloem als schamele troost waarop van tijd tot tijd verdrietig regen valt…

Stilte op het strand zandkorrels verbergen schelpen openbaren niet alles mist sluiert geheimen zon tekent schaduwen golven dragen zeeschuim vinden en verliezen wind laat woorden zwijgen…

Ik ben de zandkorrel tussen je knarsende tanden, de kruimels in je bed, het vlekje over je ogen wanneer je te lang de zon bewonderd hebt. Maar niet te klein om mij dicht bij te voelen, te raken waar je mij graag wil hebben in de slaafsheid van gedachten in de bezetenheid van liefde.…

De zee buldert, haar golven beuken woest op golfbrekers tot ze openbreekt in haar miljarden tranen zoekend naar de rust tussen de warmte van zonbeschenen zandkorrels op het strand terwijl de wind een treurmelodie fluistert in de holten van verloren schelpen...…

hoeveel zandkorrels heeft een woestijn hoeveel storm schuurt de huid weten we van wijken breken we vingers huilen we ter ziele blijven we onszelf als handhaving van de laatste roos…