Alle inzendingen over 't verre zilver

ze verleidt je met haar zilveren lach bespeelt je met heldere oogopslag lest haar altijd naar liefde hunkerende dorst met hoge zang kwieke snavel en sexy citroengele borst de mannetjes in de race voor de immer betoverende pimpelmees…

Kwetsbaar ben je Breekbaar je geheimen Als een ijl rozenblad zweeft je verlangen de zilveren vlinder achter je ogen In het avondrood sluimeren teder maar vaag de zoete flarden van je geur de zinderende liefde de droomtijd die je me gaf…

Kijk ik naar buiten uit het raam zie de zilveren varens van de maan en op het stenen pad de genarcotiseerde kat veroordeeld tot het graf ik huil - schreeuw - verstompd niemand kijkt omhoog naar de vogel die is gevangen in het raam…

Buiten regent pijpenstelen schemert pittoresk de oude straatlantaarn In café de malle molen pronkt een gladiool in zilver dronken van de wijn Rood als karmozijn denkt hij in een schommelschuit te zijn proost op kotters en galjoten…

Haar ogen als het grijze wijde ijs Waarop ze overwinningen bevocht De marathons en de Elfstedentocht Olympisch zilver was de mooiste prijs Wij zaten aan de beeldbuis vastgekit Wat zullen we je missen, Gretha Smit!…

Boven de onrust van mijn ziel zweeft alles overziend in klaarheid de zilveren stern die rust geeft aan mijn onrustig hart In vriendschap opgedragen aan Martin van de Open Hof in Groningen, maandag 9 juli 2012…

zij plukt zilver van de bladeren en draagt schelpen in haar haar betreedt het onontgonnene blootsvoets licht dansend op het ritme dat de zon haar toedichtte toen zij nog zichtbaar was omstrengeld door immense schoonheid straalt ze als nooit tevoren ©MarjonvanderVegt…

Heeft iemand hem nou nooit eens toevertrouwd Dat spreken zilver is en zwijgen goud….?…

Grossieren in oranje podia In gouden, zilveren en bronzen plakken En wat we verder vast nog zullen pakken (Of niet op duizendste seconden na) Dat wordt weer dagen juichen, hossen, zingen En uitgesproken standpunten verdringen…

Want reken maar dat Plasterk nu onthoudt Dat spreken zilver is en zwijgen goud.…

in een idylle de eerste vlinder in de prille zon een serene vluchtige rust op de grijze steen ik denk aan hun soms zo poëtische namen parelmoervlinder zilveren maan porseleinvlinder koesterend stil aangenaam langzaam…

nog staat ze huiverend in haar bronzen blootje wachtend op ritselgroen van omringende bomen een zilveren baan van licht spoelt rondom haar voeten die koud zijn na de lange winter de stilte spreekt haar naam zij luistert roerloos…

Zuinig met woorden moet je zijn, zeggen de leermeesters van de taal, mijn moedertaal, Spreken is zilver en zo, je weet het wel, de aloude kunst van het zwijgen - Maar ik hou van woorden, Om uit te spreken, om te proeven, om op te eten - Ik die niets weglaat zonder één woord te veel te gebruiken.…

herfstklanken dansen met de regen als zilveren klokjes klinkt het adagio meeslepend en ontroerend de natuur houdt haar adem in tot het crescendo klinkt van een symfonie die met fijne penseelstreken een overweldigende kleurenpracht schildert de geboorte van de herfst…

toen ik uit onschuld bestond liep ik soms het paradijs in en uit voor me lag het grasveld oneindig groot en aan de overkant dat ongekende verre vreemde land hollend wilde ik daar naar toe na lange tijd bereikte ik het vreemde oord in de verre verte zag ik de kinderen ze waren zo klein ineens net als hun stemmen mijn duizelend hoofd…

dons houdt zijn warmte vast een jas van spek, streep boven het oog zwarte rug, witte buik de schutkleuren van zee en lucht kleine, platte veren als dakpannen over elkaar ingesmeerd met waterafstotend vet uit klieren verwant aan zeeduiker en albatros snelle zwemvogel van het verre zuiden met vleugelvinnen roeit en vliegt hij onder water…

Uit het koude Noord verdreven, reppen ‘t machtig vleuglenpaar, Wenden zij naar ‘t Zuid de steven, Zweven over, schaar bij schaar.…

Het pinkoogt, of ‘t een meiske waar' dat wenen wilt, van verre, nu zuid, nu noord, nu hier, nu daar een' nieuwgeboren sterre. Dan, waar ik sta, zie ‘k, om end om, Gods legerwachten waken; en, in dien eindloos wijden kom, al ‘s hemels diepten blaken. Hoe bang ben ik!…

’t Was uit geen nietig slijk der aarde, Dat Gij, o God! uw liefling baarde; ’t Was zuiver ether, godenstof.…

I Ik schrijf U thans Waar nog de avondglans Nog nalicht; en van verre Klokkentoon klinkt: waar langzaam aan De koeien door de avond gaan En opblinkt ster na sterre O weten zoet Dat gij nu doet Naar mij, als ik, verlangen… En de ogen heft, op eender uur Naar ‘t eender vuur, om, gloed in gloed, Te geven en te ontvangen.…

Maar een man uit verre oosten sprak zeer vriendelijk tot hem “Beide wijsheden kunnen troosten luister éérst naar je innerlijke stem” 3 Mannen kwamen van ver alle 3 wezen ze uiteindelijk samen naar die Éne stralende Ster.…

't Is nu de kentertijd dat de vrouw naar nieuw levenswater glijdt; diep water, waarin bare' als Bergen klimmen; wijd water, en ver aan de verre kimmen verwaast vredes zacht-bloeiende kust. 0 Maatschappij, gij zee, die kent geen rust, uit de luwe kreken van het verleden zwemt de vrouw naar uw ruwe machtigheden.…

Het pinkoogt, of ‘t een meiske waar' dat wenen wilt, van verre, nu zuid, nu noord, nu hier, nu daar een nieuwgeboren sterre. Dan, waar ik sta, zie ‘k, om end om, Gods legerwachten waken; en, in die eindloos wijde kom, al ‘s hemels diepten blaken. Hoe bang ben ik!…

Maar soms, al ben ik bitter en gehard Door 't leven, overstroomt een niet te stuiten Vloed van verlangens mijn onwillig hart Als in de nacht de verre schepen fluiten.…

' ‘t Verdriet mij, in de steê, en ‘k ga te lande, om lust en leven. Te lande: '‘t Doet mij deugd in stad, och, ware ik daar gebleven!' Ze komen en ze zoeken en ze vinden mij, de dezen, daar verre ik van begere, en bij gene zulke meer, te wezen.…

Er moeten witte hoeven achter de zoom staan van de blauwe velden langs de maan 's avonds hoort gij aan de verre steenwegen paardehoeven dan hoort gij alles stille waan van verre maanfonteinen zijpelt plots water - gij hoort plots het zijpelen van avondlik water - de paarden drinken haastig en hinniken dan hoort men weer hun draven stalwaarts…

Als een schaduw uit het verleden Huisde je in verre herinneringen Als de vergeten geest in een fles Huisde je er tot de eerste lentenacht Als zachte regen op het malse gras Ontwakende jonge bloesems De eerste bloempjes nog schuchter Langzaam openend tot hun volste glorie Verre herinneringen brachten jou Na een bittere winter ontluikende…

Er moeten witte hoeven achter de zoom staan van de blauwe velden langs de maan 's avends hoort gij aan de verre steenwegen paardenhoeven dan hoort gij alles stille waan van verre maanfonteinen zijpelt plots water - gij hoort plots het zijpelen van avondlik water - de paarden drinken haastig en hinniken dan hoort men weer hun draven stalwaarts…

en mij op vrijdagavond in het bad te doen dat was fijn die mooie dingen teilen als verre herinneringen…

Nooit meer goeden nacht noch een ochtendzoen nooit meer een berenknuffel kon ik dat nog maar één keer met je doen nog één keer met je praten samen wandelen langs de zee samen schelpen zoeken dan nemen we de allermooiste met ons mee nog één keer met je lachen met je huilen bovendien je dan vaarwel kussen omdat ik je nooit meer…