Alle inzendingen over 1 keer

de Japanse kers blaast koele witte vlokken door de grijze straat…

Terwijl de hemel open plooit van purpergrijs naar geel verkleurt met vegen wit erdoor, net of iemand een stuk stof ontrafelt, priemt het eerste blauwe van de dageraad door de hangende mist. Geluiden, bijna onhoorbare trillingen op de wind, komen door het raam aangewaaid, langzaam zwellend tot een geheel van twinkelend vrolijk vogelgezang…

Hij hoort de golf nòg komen, door angst en pijn verblind, z’n vrouw en kind ontnomen, de natuur die ze verslindt. Door ’t zien van dat immens verdriet, Voel ik een fractie van zijn pijn, Waar hij ook zoekt hij ziet ze niet, Ik voel me hulpeloos en klein. Als het je niet lukt te geven, Leef je dan een beetje in, En nooit eerder in je leven…

of snel weet ik niet, dat is juist zo gek de zomer van de eerste keer is zomer van lang geleden zulke zomers komen nooit meer ben de herfst al ingegleden.…

Nog een keer te kunnen zeggen dat ik zoveel van je hou nog een keer je aan te kunnen raken en te zeggen dat ik niet zonder je kan nog eenmaal hand in hand met je lopen waar ook naar toe, het maakt niet uit nog eenmaal je welterusten te kunnen zeggen en je wakker te zien worden.…

de moanne skimert har sulveren ljocht bylâns de grize fearen fan de wyn, de wyn dy't hieltiid jaget en skuort oan de tûken yn de bosk dou hearst no gjin sweltjes mear, net mear it súvere lûd fan een geal dy't sjongt en slacht en sjongt, deun by de rûge, giele ekers ik wyt net wat ik sizze moat, dou sjochst sa dôf, hast blyn, dou wolst…

De eerste keer nu, deze kerstdagen, die nooit meer hetzelfde zullen zijn, je was het zo gewend met zijn tweetjes, nu, alleen, dat doet zo`n pijn. Toch hoef je het niet alleen te vieren, kijk eens wat hij hier achter liet, een fijn en dierbaar gezinnetje, die verzachten jouw verdriet.…

Eerste keer Het is net of ik de zon het ruisen van de zee de geur van het gras de wind op mijn huid ik adem ik beweeg ik leef het is net of ik jou voor het eerst zie staan…

Vanaf m'n balkon zie ik je staan statig en trots in de stralende zon bezaaid met uitbundige bloesem die als een waterval gracieus hangen aan je takken waarmee je me iedere lente weer met je schoonheid weet te pakken…

Een kerkklokkenluider uit Muiden die steeds weer de klokken moest luiden die zei op een keer ik wil het niet meer 'k vertrek met de zon naar het zuiden;)…

stuwende stromen kerende kanten kaatsende wanden bepalen de grens…

Wat later staat ze onbewogen, vol verwachting aan haar raam, op de lippen fluister ze een naam, er welt een traan in haar blauwe ogen, een Messias wordt niet voor de tweede keer geboren .…

Ik keer terug na een lange dag met jou Ik kijk nog achterom Misschien zie ik je nog Maar het is te laat Je bent al te ver weg…

Alles heeft een eerste keer daarna wordt het gewenning…

Zwetend en met trillende benen, hield ik een toespraak voor de eerste keer. Slapeloze nachten gingen er aan vooraf. Tóch, eenmaal achter het katheder, ging het mij gemakkelijk af. Door wat ik zei, in mijn rede, stonden de mensen paf...…

we moeten onze regen nog verschuilen onze wegen nog banen, in wederkeer begaan de maaltijd verteren, vragen om vergeten voor de wolken uit in hun vlucht vooruit ter elfder uur, voor het later is dan morgen…

Morgen is een andere keer.…

achter zwervende wolken verdwijnt een vogel met oude veren in langzame vleugelslag vindt hij de oneindige tijd beschermd gesloten en een keer vrij…

Er is geen zin Meer in dit Dichten Ik ben gelukkig Nu Er is geen pijn Om nog te uiten Het gaat dicht De poorten sluiten Het gaat je goed Veel goeds veel moed…

1 of 100 keer gelezen, wat maakt het eigenlijk uit? Als een gedicht is geschreven heeft de rover reeds zijn buit. De pijn is dan al geleden, het geluk al lang verteerd. Om dan nog maar eens te besluiten dat ik niets heb bijgeleerd. Dus vergeef mijn kale woorden en vergeet mijn koude blik.…

Laat mij toch nog één keer dromen: jij niet bij mama - ik niet bij papa: samen, want onze keuze voor apart is toch maar zus en zo……

1 voor-, 1 hoofd- 1 nagerecht één vork, één mes, één lepel en ik heb ze op een rij gelegd Het bord. De man die ervan eet Alleen. Geen tweede in zijn soort De stilte rekt en duurt nog voort Ik heb mijzelf nog niets gezegd Geen vrouwenhand, alleen de man. Aan tafel klinkt geen tweegesprek Niet eens een pril begin ervan…

Jouw zinnen spontaan verweven met de mijne in dieppaarse gloed gevangen onder het gouden licht van de zon bruisende gevoelens stromen zacht langs mijn naakte door nevelen omhulde lichaam…

Soms kan hij zweven als een adelaar en grijpt zijn prooi met dodelijke klauwen. Z’n kreten geven blijk van zelfvertrouwen. Hij rekent af met dreigend doodsgevaar. Hij dirigeert met simpel handgebaar, of stampt en vloekt en stroopt de ferme mouwen. Op hem en niemand anders kan men bouwen. Hij is een rots, een held, een tovenaar. Behalve dan…

Leve 1 mei met onze traditie.…

Wow, wat een vijver! een kikker springt vanuit groen plonst in het water (vrij naar Basho, Japanse Haikudichter 1644 - 1694)…

Ik droom dat ik ouder ben als 't heelal in zwanger ruim wacht op dingen die komen; ruimte explodeert in uitdijende golven die als baringswarmte door m'n lijf stromen. Materie-nevel condenseert in groeiend ruim; zwaartekracht verdicht nevel tot eerste sterren, planeten en zwervend puin. Uit sterrenstof van 'n geëxplodeerde ster vormt zich…

Dit wordt een kabinet van senioren Van sombere mannen in een morsig pak De geur van whiskey, donkere tabak Hun diepe bas die je van ver kunt horen De kromme butler heeft een bitterhap bereid Rutte 1, het is de Heerensociëteit.…

vele rozen lagen er; maar zeven stonden fier rechtop als een saluut in zilt herinneren verging hun aanblik stiller dan de wind, die vogels droeg uitgestrooid langs zand en water zwierf wat as van wie het was –dat weet ik niet, maar wel de witte blaadjes die zich bogen naar de hemel en dat steeds vervagend spel van vele zware voeten…

't sneeuwt appelbloesems April ontpopt als Mei Gorter is verbijsterd…