Alle inzendingen over Achteruit

achteruit kijken is talmend tijd verspillen laat je niet verankeren in het verleden de tijd kruipt ongenadig voort en wat voorbij tikt is verloren hier en nu begint de rest van je leven gooi de ballast overboord wat je ook kiest is telkens weer de eerste keer en je enige kans…

uit Remco's arsenaal de dichter schreef over alles wat vergankelijk was dus niet in de laatste plaats over zichzelf de ontroering in de poëzie was hem ook niet vreemd hij zei "poëzie is achteruit luisteren en vooruit zien" en hij keek vooruit luisterde terug en schreef op over vroeger over nu over hoe het is geworden over alles…

Wanneer ik ze dan open sla en als eerste de jouwe zie nog in een andere wereld vergeet ik voor even de rest Kijk alleen maar ademloos naar wat deze wereld als beste te bieden heeft de tijd leunt even achteruit Je voelt mijn ogenblik opent langzaam een oog en kijkt me lachend aan terwijl ik je beminnestreel…

als jongeling raak je soms verbolgen Je wilt eruit vooruit en achteruit het toetsen van je eigen drijfvermogen Ik wou dat ze nu eens opvlogen maar herfst is nog ver.…

Ik zag hem niet, en stapte achteruit, en van zijn doodskreet trof mij nog het meest: al is een cavia een heel klein beest, hij maakt nochtans behoorlijk veel geluid.…

Ik zag hem niet, en stapte achteruit, en van zijn doodskreet trof mij nog het meest: al is een cavia een heel klein beest, hij maakt nochtans behoorlijk veel geluid.…

Soms laat ik je in me toe Maar alleen als ik het wil Soms droom ik achteruit Staat mijn leven even stil Soms is er het besef Hoe mooi het toen toch was Soms begrijp ik dingen Heel veel later pas Soms dringt het tot me door Hoe anders het had kunnen zijn Ja soms, heel soms Laat ik je toe Maar nog altijd Doet het pijn…

ze raadt de dagen nog in vlagen ziet geen licht of donker meer levend heeft ze zich begraven en daar leg ik me bij neer heel lang heeft ze zich verzet ging niet voor, maar achteruit het te strak knellende korset werd steeds meer eigen huid nu haar ogen uitgekeken zijn kan ze het leven laten rusten vertrouwend op een duisternis die níet…

Een stoel schuift achteruit juichsprong handen reiken lucht stralend gezicht overslaande stem: Mam, ik heb hem!…

tussenwindse dwalingen beschrijven slechts -wat is- binnen sprongen achteruit was altijd dat wat dromen wilde, puur hartstochtelijk geliefd en ooit nog mooier dan dat ene uur ik zie ze, koester ze en weet dat driemaal aangeklopt de toegang tot mijn hart betekent weerloos blijf ik buiten tot de lucht weer helder is…

zo draag ik schelpen achteruit een zelfduel met geruis in oren wie hoort het waaien het zand dat in een laatste dag- gezicht valt het eiland langs mijn voeten gekneld tussen stenen meeuwen schreeuwen op natte vlekken schreien om de vuurtoren die langzaam uitdooft overspoeld door ijle woorden…

Ze giechelen hun jeugd uit hun blik genepen op mij achter de toonbank. Weg van de steile intrede draai ik mij naar de kaartjes. Mijn hand waggelt omhoog. Voor een verjaardag? ademt de jonge vrouw het proestend uit. Neen antwoord mijn stem. "Moeder " roept het verward kinderachtige. De oudere vrouw komt uit haar leven…

De wielen draaien door als de raders in mijn hoofd Een file van gedachten die mijn motor doet stotteren Met spiegels kijk ik terug naar wat ik achter laat Meestal niet veel goeds enkel roet Kijk niet enkel achteruit Maar kijk ook eens voorruit Anders zie je niets mis je kansen Tot de motor zijn laatste adem blaast…

op eindmorenen het gevoel voor verhouding steenkamer steenwijk is het links of rechts wij kijken steeds achteruit waar de zee licht - rond middernacht scheen daar in de volle maan een helm van geel haar over de leuning leunen de hunebedden op zachtroze huid overijssel's kop daar gaat alles nog rustig de ruimte in -…

jij bent gewoon cool cooler dan het stempel van mijn uitgedroogd artisjokkenhart En ik weet ook terugkijken moet je niet te vaak doen je kunt niet achteruit zoenen we trekken rustig voort over die tweebaansweg met tegenliggers We lachen om onze kiespijn en zeggen Merci dat je er nog bent…

met uitgestrekte armen omvat hij sprekend: ga achteruit, weg van mij! gewijzigde aansprakelijkheid zijn ga of zijn eega landheer vissend in eigen water na een lichtmis voor Maria wat een idee!…

Mijn leven lang gewerkt in Klazienaveen Ik vloog van bloem naar bloem, dag in dag uit Mijn vitale functies gaan nu sterk achteruit En zo leef ik naar mijn pensionering heen In “Hersteloord Bargerveen” zit men al klaar Voor mijn gesprek met een Bijenfluisteraar …Het Drentse natuurgebied Bargerveen is ingericht als een hersteloord voor…

Omdat in wérkelijkheid één stap vóóruit, in 't écht je twee stappen áchteruit laten gaan.…

alsjeblieft zet de tijd in z'n achteruit doe de deur maar weer open pak je koffers maar weer uit laten we dat gesprek nog een keer overdoen en dan niet schreeuwen en slaan zoals toen waardoor jij van binnen bent gebroken de deur slaat, de laatste keer dat wij elkaar hebben gesproken…

Terwijl zij langzaam blad voor blad omslaat en herinneringen traag, zeer traag wees laat worden verbergt een ezelsoor een beetje krom gevouwen schimmen van wazig zwart-wit vloepapier lijkt te dansen maar kraakt plotseling bij het laatste tafereel ze staat op schuift haar stoel achteruit en sluit de gordijnen…

Terwijl zij langzaam blad voor blad omslaat en herinneringen traag, zeer traag wees laat worden verbergt een ezelsoor een beetje krom gevouwen schimmen van wazig zwart-wit vloeipapier lijkt te dansen maar kraakt plotseling bij het laatste tafereel ze staat op schuift haar stoel achteruit en sluit de gordijnen…

even steek ik achteruit rijd dan weg en kijk in de spiegel het lege gazon wordt langzaam kleiner verdwijnt uit mijn zicht…

Langzaam vouw je morgen open en laat gisteren heel stil achteruit lopen zachte handen tillen mij op wiegen vandaag in slaap terwijl de laatste droom haar tijd verslaapt zwijgen muren in alle talen zelfs de spiegel aan het plafond doet na een laatste knipoog haar stralende ogen dicht…

Het meubilair vraagt om vervanging het behang is volkomen verweerd de hal is leeg in de keuken rennen kakkerlakken elkaar achterna langzaam leven is er wel sprake van stromend bloed niets schijnt zich te bewegen niet voor of achteruit de lucht is stil en zwaar ademhalen gaat moeizaam is leven moeilijk daar waar mensen zichzelf vergiftigd…

ik spiegelvecht vaak in mijn witte vest floretteer met een houw kop toucheer mijn beeld en jij hangt in de strop sabel als een maître dans in maliënkolder naar overwinningen in tweestrijd op mijn eigen zolder daar waar de spiegel stert in raken stap ik weer achteruit en ga en garde want jij jij daagt mij steeds weer uit…

Hij sappelt zich dag in dag uit de pokken, Twee dochters heeft hij en zijn vrouw werkt niet. Nu hoort hij dinsdag tot zijn groot verdriet Dat hij van iedereen het meest moet dokken. De ‘Rede’ heeft hij naar zich toe vertaald: De broekriem is maar weer eens aangehaald.…

Een paar euro’s erbij...het gaat gebeuren Het kabinet verhoort onze gebeden Een godsgeschenk...hoe gaan we dat besteden Ik ben er blij mee...mij hoor je niet zeuren Mijn vrouw zegt: “Ik heb een bestedingsplan We kopen er een huishoudboekje van”…

Nu ik weer zonder afschuw in de spiegel durf te kijken, niet meer achteruit deins voor chocolade en ijs, niet langer 'geen honger' veins, en afkeurend naar mijn lichaam wijs, besef ik wat ik allemaal gemist heb door mezelf ziek te maken al die tijd.…

Haar warme hart gaat ons verlaten koude lucht ontneemt haar adem een witte deken om haar huid trotseert de kou zoals mijn lichtgebrek en de klok die bevroren achteruit loopt ik hoop dat ze haar deken uitschudt me dompelt in decembermaanden kan iemand ervoor zorgen dat zij niet meer zal verdrinken door valse warmte in verdriet als…

Achteruit schuifel ik. Trek me zwijgend terug bij het gepoetste aanrecht. Verberg mijn handen beschaamd onder het keukenschort en ga op zoek…… naar blik en stoffer…