Alle inzendingen over Afstanden

Ik vind de weg niet meer En toch Elke keer weer Ga ik door Door met leven De weg naar jou loopt dood De afstand is te groot Toch ga ik door Ik geef niet op En ga op zoek Naar de top Doorgaan met leven En mijn liefde geven Aan anderen Zullen mijn gevoelens voor jou Niet veranderen Steeds zal ik eraan denken Hoe het was met jou…

wat is het stil je brieven zijn zo leeg je woorden zonder warmte waar is de kracht van je liefde gebleven je schrijft hoe het is hoe de mensen daar zijn dat het je zo goed bevalt maar het doet zo'n pijn dat ik geen liefde proef waar is de warmte gebleven is de afstand dan brekend in ons leven lief, wat is het stil vertel me toch…

er was zon en wind en jij zwetend van het sporten ik zou naar jou slechts kijken van een zekere afstand maar toen je opkeek geraakte ik in jouw ogen verloren zo wandelden wij samen de nacht in onze vingers zochten elkaar en je zei niets, we lieten de angst achter ons links van ons blaften de honden we hielden in, draaiden ons om keken…

'Aangenaam zacht zand;' Zei ik die ochtend, toen richting verloren ging in afstand, met mijn oog op de zon, zijn bleke kleuren, als verblindend aan de horizon, mijn hoop verscheurend, mijn lichaam getroffen, 'Die rotmoffen;' Zei ik die avond, toen leven verloren ging in leegte en korrels zand mijn lichaam raakte, als kogels afgevuurd…

Haar ronde vormen haar perfecte lach Een paar borsten die er niet om logen Welbespraakt was de vreemde vrouw Ze toverde woorden tot mooie zinnen Sprakeloos luisterde hij naar haar stem De hese klanken dansten zijn oren binnen Onafhankelijk was de vreemde vrouw Zelfstandig en had alle vrijheid in pacht Heel innemend… maar met een zekere afstand…

soms draai ik rond hebben woorden kop nog staart rollen zomaar uit mijn mond het lijken zinnen maar verbinden doen ze niet gaan steeds meer fragmenteren hun betekenissen derangeren brengen chaos dichterbij vergroten afstand tussen jou en mij licht ontspoord kijk ik om zie jouw gebogen rug als stootblok tegen hevige compassie kan…

verwoestend kwam je binnen, afstand nemend. je keek me aan ik zag twijfel in je ogen waarin ik mij in jou zag. voorbij aan rozen en je wezen in de zonneschijn van onze ziel zo intiem zo ik ben jij. ontmoet me in de warmte van je armen laat me vrij in schaduwrijke frasen van pianospel en dansende violen.…

het schrijven van dromen op elkaars huid in een bijna vergeten perspectief zijn er overleveringen van bruidegom en bruid in massa media blijven dans en muziek nog bekend door sensomotoriek maar naar echte aantrekkingskracht smachten generaties die dat nooit hebben gehad waar vroeger liefde was heerst nu het protocol van afstand…

gereanimeerd maar niet meer naar het leven dat ik toen had wij hebben fundamenten met ongekende liefde opnieuw verbonden ze later getest de hechtheid veranderde positief de creativiteit van ons samenzijn waar genen sluimerden en al jaren luierden vonkt nu lieve lust met dikke kus helaas blijft onze verhouding platonisch want de afstand…

voor Sjaan lieve oma sluit je ogen en slaap maar zacht, anders dan anders was die laatste nacht toen dwaalde je af in je dromen naar een plek waar ooit iedereen zal komen is het daar mooi en is het fijn heb je daar misschien ook wat minder pijn is het daar warm en is het fijn ondanks die afstand zal je altijd bij ons zijn net…

Ga, als een elf een sneeuwwitte fee ga zonder schroom waarheen je wil ik zal dan op afstand en smetteloos stil alleen verder leven voor twee.…

Ik heb je mijn hart gegeven En heb dat van jou genomen Toch is er een afstand Tussen ons gekomen Ik voel dat ik je verlies Dat ik je kwijt raak min of meer Het voelt zo typisch Alsof het dondert met noodweer Ik wou dat alles zo mooi was Als in mijn mooiste dromen Daar voelt liefde als liefde Zonder dat er complicaties bijkomen Mijn…

dertig was ik (in 1963 was ik niet lelijk) de vrouw die me fotografeerde zei: nu moet je aan mij denken ontspan je lippen een gescheiden vrouw met vier aardige katten maar even dominerend als mijn Duitse hospita dus hield ik flink afstand ze had een donkere kamer waarin ze mij heeft ontwikkeld zelfs uitvergroot (later ingelijst hoelang…

Vanaf een afstand Zie ik je pijn Het verdriet in je ogen Omdat het zo moet zijn Ik zie je vechten Ik zie je gaan En voel me machteloos Aan de zijlijn staan Met kleine stapjes Die je zelf niet ziet Kom je lichamelijk verder Maar niet met je verdriet De weg van accepteren Is nog een heel eind te gaan De tijd heelt veel wonden Maar…

In deze woeste wind wordt de afgelegde afstand gemeten van golf tot golf. Het water bestuift de boeg keert tot zijn oorsprong weer, duizenden fijne druppels achterlatend op het raam vaart de stuurman even blind; dan gekomen bij het grote schip, schuurt langs het staal de ladder langszij in de luwte, behendig beklommen door de loods.…

het is soms moeilijk dingen los te laten al weet je dat ze niet meer weerkeren nooit meer je blijft je immers vasthouden aan een laatste restje hoop nog even omkijken naar wat reeds tot het verleden hoort een laatste diepe ademtocht de afstand wordt al groot wat doet het ook terzake het is het eind van de wereld niet al werd de laatste…

Betrouwbaar de getrokken zwaarden, handgeschilderde replica der legendarische ziel Excaliburs de originele replica's verloren hebben ze de schittering en glorie, hun waarde de officieren met hun trotse grote sabels geloven niet meer in sprookjes en poëzie stilte voor de storm, betrouwbaar de afstand die zo gevreesd tot nieuwe inzichten…

verguld zijn zij met vaandels en trompetten maar achter maskers schuilt de lust in binnenvetten losgaan met gods zegen dag en nacht ten ondergaan aan drank genot en waan zonder rekenschap te geven doorhalen tot dolle dinsdag ‘s-nachts met vriend en buur als om twaalf uur het masker valt genoeg gelald afstand krijgt de overhand spijt…

als er niets meer is om van te houden kom met mij praten, drinken en zingen in het huis van weemoed en verloren herinneringen laat de bloemen lachen in hun vazen gooi de glazen stuk voor wat geluk dansend door scherven van dromen langs de rand van de afgrond waar ik zo lang alleen stond voordat iemand mij vond hou veilig afstand…

In heldere eidetische dromen waar ik gebeurtenissen oproep waarvan het beleven voelt als werkelijkheid - verzeil ik in dimensies waarin tijd en afstand door verbeelding geslecht mij inleef in Vincent zijn strijd - arriveer in Arles waar ik hem de hand reik maar zoals elke keer in een gevaarlijke tremor steken blijf - mij…

Geen tijd, geen afstand scheiden wat De Liefde zó te zaam gebracht heeft; Zij is het, die de ziel een kracht geeft Als zij nóoit had...…

die ik schrijf zijn beloften die nimmer het echte leven raken tussen schemering en wolk is de balans onevenwichtig dragen kleine contragewichten het respijt en het ongrijpbare op weg naar weer een gemiste kans doch ook deze statige nevel trekt de rokken op en beëdigt de uitverkorenen die gelouterd deze tijd passeren op weg naar een afstand…

ik ken je keuze voor vorm kleur lied en muziek maar in sociaal bewegen kom ik jou heel anders tegen dan is er het vleugje parfum gesluierde ogen die afstand gedogen en toch trekken jouw wenkbrauwbogen hun vragende blik in lach en schrik voor een antwoord dat al snel jou persoonlijk niet schikt een dansend contact…

Afstand is een weerspiegeling van verloren tijd in de ruimte we bezitten een hoop illusies maar de wind gaat er vandoor met onze nederige fantasie vanaf het plafond van de donkere kamer is de wereld omkeerbaar we zien het niet zoals de mensen het zien we dwalen, zweven, vliegen zonder de dweepzucht van het bestaan we zijn gevleugeld…

Het went maar niet daar afstand van te doen. Steeds verder weg, maar wel aaneengeklonken.…

Stevig geworteld in de aarde Gebeurtenissen van jaren gekerfd in mijn huid Mijn ware kleur overheerst nog Het leven is pas begonnen Krachtig maar ook alleen Van een afstand zie ik hen Gezellig verstrengeld in elkaar Aanschouw hen door mijn masker Ze staan niet op eigen benen Zijn echter wel samen De grote observator Met een hele kleine…

haar hoofd rust zacht op mijn herfst droomt van een lange zomer waar ik nog jaag, ren langs het strand en om een glimlach vraag, zij om een reikende hand de afstand lijkt steeds groter het slapen dieper dan ooit seizoenen nerven mijn vel jonkheid verdwijnt, mijn toekomst dooit haar wang verraadt verte de ogen spiegelen mijn hart…

Zo zag ik op een afstand reeds, ja, uit mijn oog z`n hoeken, Beatrix, vermomd als moslima, de aanbiedingen zoeken. Maar bij de sinaasappelen viel Beatrix door de mand, kocht sinaasapp`len bij de vleet voor volk en vaderland.…

zwaartekracht valt als appels van de boom ongeremd door ongerijmdheid in vrijheid, zoals alleen het luchtledig die kent zonder weet van afstand, bij wijze van spreken ik schijn de middernachtzon te kunnen zien om de hoek in de schaduw van donkere bossen in nieuw licht van oude kennis er gaan dagen voorbij zonder zon, zo op ‘t oog dan vreet…

Een meter voor het rode sein komt het vertrek waarin iedereen elkaar bekijkt tot stilstand Voorzichtig tikt de regen vergrendeld blijven de deuren vingers betrommelen een raamkozijn voorzichtig tikt de regen nog Langzaam begint het te dagen: dit is geen kamer maar een doorgang tot een eindpunt dat op afstand blijft een moeder haalt…