Alle inzendingen over Bevroren

Daar veinst een geluid Knisperend door het oor Het kruipt onder de huid Totdat ik bevroor Haar schoonheid zo limitieus Haar lach onbedeusd Keek zij mij aan Bevroren, Betoverd In een enkele knal Vermaakt tot kristal Totdat Uiteengespat Het is dat ik Haar bemin.. De IJskoningin…

De spade zweeft een moment trillend boven de aarde wordt dan met kracht gestoken zonder resultaat stuitend op bevroren grond. Ik kniel neer en wens niets meer dan tranen. Waardoor het bevroren verdriet de ijskoude brok pijn kan wegstromen.…

Traandiamanten, bevroren op mijn wimpers: schitterend verdriet.…

winterwonderland een ijzig moment bevroren je hoort het kraken…

bevroren tranen barsten bij een poging tot een eerste glimlach…

De lage stralen zetten het bevroren meer in een gouden gloed…

Bevroren vallen de oproepen tot gebed -- als sneeuw op de stad.…

Voorbij aan 's mensen waarnemingsvermogen en aan het zicht onttrokken horizonten, sneeuwbedekte nevelvlakten grenzen overschrijdend en boven schaars begroeide toendrabodem rijzend, lagen tussen brede lagen veilig onder glaciale permafrost fossielen en kadaveren begraven: lang geleden uitgestorven gave mammoetexemplaren -…

Bevroren in zee Drijven gevangen tranen Gestapeld verdriet…

jouw bevroren blik laat ijsbloemen groeien op mijn netvlies…

Onderdrukte tranen met een glimlach getuigden in haar ogen van een bevroren hart…

in snelle pakken staan ze ijskoud bevroren het startschot ontdooid…

bevroren druppels schitteren stralend de zon helder als kristal…

Ijsblauwe hemel blakende zon schijnt over bevroren velden…

Het stijf bevroren riet toont verfijnd lijnenspel van zilversmeedkunst.…

Onder het zilverwit tapijt van sneeuw en ijs zijn dorp en rivier, vermengd met mens en dier, plots bevroren in de beker van het koude uur. Op deze gestolde en verkilde dag vol met sneeuwbestuifde velden gelijk een eeuwenoud tableau. Houden tijd en klank voor heel even...hun bevroren adem in.…

Bevroren vijver, het ijs rond gouden vormen maakt diepvriesvissen…

Bevroren vijver maan danst op lichtkristallen vis blijft koelbloedig.…

bevroren neerslag warmte laat de rijp smelten zij valt voor de zon…

bevroren tranen in de bedding van mijn wangen…

Aandacht, gedreven door liefde, kan zelfs het meest bevroren hart verwarmen...…

Rillend in de wind, haast bevroren van de kou groeten sneeuwklokjes. Haiku…

Winter liefde vlam handen op bevroren ruit warmt zichtbaar het doel.…

De Hofstadgroep mag nu ook niet meer pinnen Dat hebben Bot en Zalm verordonneerd Zo wordt hen dat terreurgedrag wel afgeleerd Dus moeten zij iets anders gaan verzinnen. Met open grenzen door ‘t verdrag van Schengen Komt straks Bin Laden zelf wel euro’s brengen.…

Het voelde als een koude wind en wist mijn hart te bevriezen jij wilde je eigen leven leiden en ik zou je gewoon verliezen Het deed veel pijn en verdriet om jou uit mijn leven te zetten elke dag moest ik aan je denken en me tegen mijn tranen verzetten Een gevoel van gebrokenheid maakte zich meester in mijn hart de heldere kleuren van verliefdheid…

‘s Avonds werd het mij gezegd; 'het heeft niet zo mogen zijn' Ze heeft het verloren, het lange gevecht Een handjevol woorden met snoeiharde pijn Tranen komen zoals nooit tevoren Gedachten gaan uit naar m’n kleine meis Hoe kan ik dit anders bewoorden dan als bevroren ijs…

gevoel van absolute verlatenheid midden in de natuur die onverschillig is Het vriest berijpte weilanden weerkaatsen in het licht van de maan Kromme geknotte wilgen vormen aan weerszijden van het pad een erewacht voor mijn langgeleden gestorven ziel Hun kromme takken verwelkomen mij nemen mij in liefde op Bij zonsopgang laat ik mijn bevroren…

De stap, niet meer gezet hangt bevroren in het tij dat nog niet keert doch vluchtig aan mijn zij zich schuchter bekend tracht te maken om het voorhangsel te scheuren, mijn hart te raken kloppend in een stille onstuitbare cadans glijden onblusbare lichtstralen dieper binnen troostomrand verpakt bieden ze een nieuwe kans om opnieuw…

Meren van bevroren water Wit besneeuwde bomen Het is zo enorm koud Gedachten blijven stomen.…

Daar zat hij, in de stoel bij het raam glazig kijkend, thee verliezend uit zijn rechtermondhoek, weet ik nog in lichtblauwe pyjama, als bevroren kan je me horen -knikje- kan je me zien knik.…