Alle inzendingen over Bevroren

stappen lijken bevroren herinneringen spiegelen weerzien, dolend bovendien buigzaam lijkt te breken ondergesneeuwd gewicht beticht ik mij de oorzaak blaas in mijn handen als om een ijskoud hart dat in geweten snijdt zomer in winter opwekt…

op de verlossing van de ware liefde het maakte haar bang haar hart een verraden hart zo bang te worden bevrijd ze liet los wankelde weg terug naar de veiligheid van haar opgebouwde bestaan de dans van het bevroren hart de roep van de zielen in de hel voor altijd van de liefde ontzegd…

als modder in donker en koude het overneemt wanneer warmte verloren is zij bevroren tranen weent denk ik terug aan wat ooit zomaar gegeven werd op die zonnige dag een zoentje…

Hard bevroren tederheid hagelt in mijn hart. Diepvriesliefde plooit niet en ontwijkt behendig al de zwoele narigheid van smeltend en verward. Diepvriesliefde kooit niet ze blijft steeds apart. Ellendig en inwendig vastgezet op wintertijd en ijzig koude smart.…

Nu glinstert alles van de witte rijp. De dunne berkentakjes zijn bedekt Met wollig dons, dat wonderbaarlijk blinkt. Het groene koolblad, dat zoo sierlijk krult Aan lange stengel, vonkt van diamant. In schaduw van de doornenheg hangt, laag Er tegen aan, in 't windje wuivend, rag, Dat door ijspluimpjes dik omsponnen werd. En lager tegen de aard…

Een oneindige blik Gedegen liefde, ontembaar Overvallen door schrik Zo mooi, fragiel, zo breekbaar Koester ik haar Geen woorden voor Een verschijning zo onbeschrijfbaar Ik bevroor Ontdooi mij Ontdooi mijn hart Aanvaard mijn liefde Laat mij ontwaken uit deze droom…

wat is warmte, als er zoveel koude op volgt verworden tot herinnering schuchter, teder, vol gevoel in een klap bevroren, hard, koud, ongedachte realiteit bevroren in de tijd al wat was ongeloof blijft.…

en dan plots verstild bestaan vlinder zonder vleugels leven als op een foto bevroren beweging een stilleven…

het leven is hard voor zij die niet praten, met woorden bevroren in tranen gaan slapen, veel liefde... verloren!…

Het veelkoppig monster Heeft de besturing Overgenomen, Het voelen is in Zichzelf bevroren Het doen wordt Tot nader order Uitgesteld…

haar luiheid toont de zee pas onder de min twee haar golven komen dan tot rust bevroren deining kust de kust…

Het winter weer bevriest tot bevroren een wonder witte winterwereld dat ijs spiegelt bij het ochtendgloren. Rode neuzen, wollen mutsen en wollen wanten; een winterse wonderwereld ijsbeert op schaatsen over weidse bevroren water transparanten.…

zij koesterde achter het raam haar lentekriebels toen zonnestralen op bevroren aarde krokusknopjes voorzichtig lieten opengaan…

twee mussen zitten als tortelduifjes in de zon, op de top van de bevroren klimop klimop met gepoedersuikerde blaadjes…

Schoonheid in steen gestold Bevroren beweeglijkheid Pracht kop Lief oor Vorm gegeven voor altijd…

trekt de muts nog meer over zijn bevroren oren er hangt 'n ijspegel aan zijn neus zo koud was het nog nooit te voren baant hij zich 'n weg door het vergeten oude bos waar niets meer groeien kan op het bevroren groene mos vervreemd van donkere bomen koud de rilling over z'n rug uren lopend in foute cirkels vergeten hoe de weg terug…

in mijn wintertuin slechts een roodborst, oude vorst en ik sta bevroren op mijn plek de vogel zoekt tussen de sneeuw zijn snavel witter, als hij kruimels eet en vet, hij danst op randen van versteende potten de vleugels vluchtig en zijn borst geeft licht ik sta bevroren warm mijn tepels met mijn linkerhand de ander houdt het vast…

zwijgende kraaien in broze stilte winters land in roerloze beelden dag en leven schijnbaar bevroren…

Je liet me vallen van een 1000 verdiepingen hoge toren Nu ben ik gebroken Nu zal ik rondspoken Voor altijd tussen twee werelden bevroren…

Ik zou dagen om je kunnen huilen weken, maanden, jaren Tranen zouden onhoudbaar vloeien maar ik wil er wat bewaren Bewaren voor juist die momenten dat ik je het allermeeste mis Dus voor een soort van noodgeval pas als de helse pijn opnieuw voelbaar is Tranen zouden blijven stromen Want dat je weg bent is een feit Maar hoeveel pijn me dat…

In de verwaterde sponde waarbuiten zij haar schoot ontsloot, is zij gegijzeld door het hart van de vorst Schraal beweegt de wind in twijfelende vlagen het koude vlees rilt, terwijl een hete woestijn zich uitstrekt in haar…

mijn viooltjes speelden vandaag hun bevroren muziek uit de eerste sneeuwwitte partituur van het jaar in een kleurig afstemmen moesten zij wel wennen aan hun nieuwe plaats op het seizoenpalet juist in de herfst waren het groentjes pas in de kou onder het vorstig winterblauw mochten zij kleur bekennen na stormachtige buien van…

hij kijkt u bijna smekend aan met zijn bevroren ogen u kunt hem daar niet laten staan denkt u vol mededogen u helpt hem uit z’n koude jas z’n huid lijkt wel op cellofaan uw jubel is nog niet spontaan doch dit verandert wel alras u warmt hem met uw smeulend vuur z’n dooi is hevig maar wel kort u tovert in een vierde uur vier…

er zijn van die momenten dan splijt een oud gevoel zich van mijn nieuwe lente als oude zuigende wortels schraal, zo gevoelloos koel een onbegrepen negatief verbeeld in grijs en zwartwit hoe de ziel werd verscheurd nimmer zal die herinnering alsnog in zorgende liefde worden ontwikkeld laat staan in een zomers bouquet worden gekleurd…

de dag beroert de nacht in glasdun ochtendlicht ontwaken vogels het gras teder omhelsd door druppels dauw bevroren stilte nog even raakbaar…

En terwijl de maan roerloos boven de velden hangt terwijl de zee haar damp uitblaast over het land terwijl de bomen staan te dromen van de zomer die nog komen zal, terwijl radio Pandora haar klanken strooit in de ruimte van de caravan die nog gevuld is met woorden woorden en bol van woorden- wisselen en luisteren, terwijl Witje zich…

In de strenge winter van '96 Was het zo koud Zelfs de woorden bevroren Zodra zij werden uitgesproken. Ze lagen bij handenvol op straat Als gekleurde kralen, Sommige rood, sommige goud, De meeste grauw als zand. En toen het begon te dooien Was het een onvoorstelbaar kabaal, Hulpgeroep, gelach, ruzies, gefluister.…

Hoe dronken was ik van geluk toen ik niets anders zag dan het diepste meer in jouw waanzinnig blauwe ogen Maar nu de waarheid raak heeft geschoten weet ik mij verloren en bedrogen in al wat liefde was De purperen vlinder die jij ooit penseelde op geschept papier drijft op verschaalde wijn Verscheurd mijn laatste herinnering aan bevroren…

De rivier is bevroren op een vaargeul na, en ver weg schaatst mijn broer die op mij passen zou. De lucht is grijs en dicht, twee eenden zitten in de sneeuw en lopen voor mij weg. Ik moet nu eindelijk eens weten of ik verdrinken kan. Een palingvisser ziet mij gaan en komt op tijd of net te vroeg.…

Liefste Mag ik de ijsbloemen van je lippen smelten met mijn warme adem…