Netgedichten

netgedicht (nr. 27.945):

Haar verraden hart

terwijl ze in zijn armen
de wals van het
bevroren hart danste
de melodie
slangachtig wegdraaiend
van staccato ritmes, ingehouden ritmes
van majeur naar mineur
en terug
benam het haar de adem

alsof haar hart verstild in witte boezem
van ijs en sneeuw
niet meer rood kloppend
wachtte op de verlossing
van de lente

een hart dat wachtte op de
verlossing
van de ware liefde

het maakte haar bang
haar hart een verraden hart
zo bang te worden bevrijd
ze liet los
wankelde weg
terug naar de veiligheid
van haar opgebouwde bestaan

de dans van het bevroren hart
de roep van de zielen in de hel
voor altijd
van de liefde ontzegd