Netgedichten

netgedicht (nr. 4.196):

bevroren geluk

hij kijkt u bijna
smekend aan met zijn
bevroren ogen u kunt
hem daar niet laten
staan denkt u vol
mededogen

u helpt hem uit z’n
koude jas z’n huid lijkt
wel op cellofaan uw jubel
is nog niet spontaan doch
dit verandert wel alras

u warmt hem met uw
smeulend vuur z’n dooi
is hevig maar wel kort u
tovert in een vierde uur
vier jaargetijden op uw
bord