Alle inzendingen over Bezieling / Taal / Troost /

kruidjes-roer-me-niet bitter zilt zoet zuur en zout smaken van de taal de wind wiegt de taal gedragen door het water helder als een droom de woordkarigen buigen als waterwilgen zacht maar immer taai de naakte waarheid met vrijwel niets om het lijf klopt ongenood aan…

Jouw laatste woorden ademen nog rustig door in een lucht van taal…

Lippen fluisteren teder de taal der liefde zij dichten woorden ...…

Strelende klanken stuk voor stuk meesterwerken taal van een dichter.…

praten met de hond hij kijkt woorden uit mijn mond met een neus voor taal…

Opa is knokig, zijn mond spreekt duidelijke taal -- ook al zegt hij niets.…

Hij zoekt zijn grenzen bakert taal in met waanzin verstikt het gedicht…

als liefde al vonkt maar woorden nog niet vallen spreken ogen taal…

ogen vertellen liefde in alle talen zo grenzeloos mooi…

Wanneer men luistert naar zijn ziel dan begint taal zowaar te leven...…

Omarm de twijfel die de bepeinzende geest tal van keuzes biedt…

Maakt taal je niet blij als je weet dat een lui paard toch geen luipaard is…

Mijn poes spreekt een taal zonder moeilijke woorden: onze lichaamstaal.…

Vreemden ontmoeten: gesprokkelde klanken taal – verwarmen ons hart.…

Het huis klinkt anders: een harmonie van talen -- dans en huidskleuren.…

De zon is brandend aan het ondergaan. De avond is vredig aan het vallen. En ik? Ik ben hier mijmerend neergestreken. Hier, aan deze tafel, onder een oude beuk, maak ik de balans op van de dag. De toekomst wil ik hier vergeten. Het verleden heeft al afgedaan. Wat bleef zijn mijn sigaren, een glas met koffie en Keizer. Een vogel zingt een…

glans verloren wist over de warmte die het zou moeten verspreiden en die niemand ooit had gemist nog ken ik de woorden stralen en gloed maar het licht wist niet meer hoe dat moest met die lange zachte haren ja dat was altijd moeders groet maar die geboortewarmte was weg voorgoed waar wij elkaar en alles om ons heen ooit bezieling…

zonder mededogen Niemand kan vermoeden Waar wortels ooit begonnen En argeloze bonte bloesem Blijft bestuivers lokken Bronnen staan niet stil De herfst blijft steeds komen Het regent net niet te veel Tussen die galerij van bomen Ik wandel er net als jij Met het eind op de hielen Die duizend ogen eigen makelij Om te doen bloeien te bezielen…

bergen hoog de nachten lang de dagen kort het vuur van ongetemde harten Niets was heilig in de sixties we braken muren tot het ochtend werd beklonken de saamhorigheid geen sloten op de deuren men was een vriend of bondgenoot kruiken met dromen in een grote stad Doch de jaren vervlogen zo ook ons vurig hart een tijdgeest trok voorbij bezieling…

verban de twijfel uit het hoofd zoek liever de metalen spin in de deining van de zee zinder niet zo loop niet voor de voeten maar vertrek vanuit het optimisme zonder glamour en glitter naar het oerwoud van de angst of ga naar Liverpool bezoek de toren van Babel en gebouwen van eens, die zich weer laten bezielen zonder glamour en glitter…

niet alleen de geboorte maar de plaats en het tijdstip de vader en de moeder de stal, de ezel en de wijzen de ster, die de weg wees de herders, die hem volgden de oorlogen, die stopten de bezinning, de bezieling bij de mensen de bijbel, die alles al beschreef de verkondiging, die altijd maar doorgaat steeds meer gelovigen, steeds meer…

Een mistige Allerzielen gehuld in treurnis en tranen zoeken wij verwante namen van hen die ons nog bezielen zij die ons zijn voorgegaan hun afdruk hebben nagelaten liggen onder een steen begraven waar wij nu biddend voor staan een steen die mossig begroeid tussen ‘n gazon dat pas gemaaid met rosse herfstbladeren…

Verzwijgt de mist de taal der handen tot elk gebaar verzwelgt in het dichten van half geloken ogen wordt zelfs het horen niet meer gehoord waar klanken nooit de juiste hoogte bereiken luister en ontvang woorden in nevel, versta de stilte en voel verborgen taal…

bewapen je met woorden met woorden ferm en fijn omring ze met akkoorden laat het geklonken zijn bewapen je met zinnen met zinnen zoet en zacht die symfonie zal winnen die geeft de regels kracht bewapen je met talen met taal in kleur en klank die wijs zal vrede halen bij donker en bij blank…

geen mijl geen afstand dan dichtbij hoe naderbij schiep taal en teken en wat nog ongezegd gebleven zich vormde in oeroude klanken je kwam voor even weer voorbij en die herinnering in mij alsof door zoveel eeuwen ... hoe naderbij schiep taal en teken…

We zwijgen taal zonder woorden. Taal die vrienden verstaan. Zonder vals sentiment. Wat ik aan het worden ben, is hij van nature. Poes.…

Kom Geest van vreugde, van troost en licht en verander het aanschijn van deze aarde.…

Zoals het openen van een verkeerde deur haar aankijken op het goede moment Verontschuldigen, haar tranen zien haar troosten met de harteloosheid van een vriendin met haar vriend Zij wil naar huis gebracht nu Onder dekens zoeken wat zij heeft en terugvinden zal…

Tranen van intens verdriet, in een glas rode wijn ziet men die niet, zelfs geen weerspiegeling in het glas van de droefenis die er ooit was, noch van de nooit geboden troost, het fonkelt enkel maar ‘proost’.…

Je tranen van verdriet zie ik nog steeds rollen Over je wang langs je neus naar je lippen, mooie volle Ik veeg ze voor je af en troost je zo ik kan Je weet niet wat je wilt maar ooit word ik je man…